Hoe nu verder na verlies van onze zoon met 20 weken zwangerschap

A

ANONYMOUS_USERNAME



Hoi meiden

Ben net thuis uit het ziekenhuis, Ik had al een maand bloedverlies maar artsen stonden voor een raadsel.
Niemand kon mij vertellen wat er aan de hand was en ik bleef maar bloeden en op een gegeven moment kreeg ik steeds meer krampen in mijn buik en ik bleef maar naar het ziekenhuis gaan en naar de verloskundige en steeds klopte het hartje van de kleine nog goed en werd ik maar weer naar huis gestuurd.

Tot 9-05-07 toen was ik het helemaal zat ik ben samen met mijn vriend naar het ziekenhuis gereden en ik nam mij voor daar niet te vertrekken voordat ik wist wat er aan de hand was.
Na veel onderzoeken en veel artsen gezien te hebben kwamen we bij een assistent gyneceloog en hij vertelde ons dat ik bijna tot geen vruchtwater meer had en dat het kindje eigenlijk niet levensvatbaar meer was, toen storte mijn wereld in.
Die nacht moest ik blijven en de volgende dag is er afgesproken dat we zouden wachten tot 15-05-07 (mijn verjaardag) om te kijken of ons zoontje nog vruchtwater had aangemaakt en dan zou er een hele kleine kans zijn op leven.

Maar op 15-05 kregen wij te horen dat ook het laatste beetje vruchtwater weg was
en moesten wij besluiten de zwangerschap af te breken.
Op 18-05-07 werd ik om 9.00 uur opgenomen en kreeg ik de eerste vaginale pil om de weeen op te wekken, en om de drie uur weer een
Toen om16.00 uur werd het heftig en had ik al bijna genoeg ontsluiting.
En uiteindelijk is om 18.15 uur onze zoon Jayden geboren.
Hij heeft nog een half uurtje geleeft en is toen bij mijn vriend in de armen ingeslapen.
Nu 3 dagen later ben ik net weer thuis en vind ik het heel moeilijk te bevatten allemaal en weet ik ook niet hoe ik nu verder moet.

Wel hebben wij besloten zodra mijn lichaam weer een beetje de ritme terug heeft willen wij wel weer zo snel mogelijk proberen weer zwanger te worden hoe moeilijk dat misschien wel zal worden.
Maar voor nu moeten we het proberen een plekje te geven. Want we hebben al een dochter van 21 maanden en zij is de reden om door te gaan.
Ik weet dat het allemaal nog zo vers is maar ik wou mijn verhaal even delen met jullie.
Ik hoop dat iemand mij kan helpen met hoe nu verder ook al is het heel moeilijk want de mensen in mijn omgeving die snappen het toch allemaal niet.

Groetjes ilona

 
hai meid.
als eerste gecondeleerd met jouw verlies.
ik vind het heel erg dat je dit mee moest maken ,en ik begryp je als geen ander,ik weet zo ongeveer wat jy mee maakt.
doordat myn kindje niet met het leven verenigbaar zou kunnen zyn moest ik by 20 weken myn zwangerschap af breken ,een heel klein mini meisje werd geboren en was ook meteen gestorven het gevoel wat je op dat moment heb dat wens je niemand toe zo leeg zo hartverscheurend is het.
maar ik moest die keuze echt maken vooral voor myn kleine meid,by jouw is helaas de keuze voor jouw gemaakt alles ging vanzelf en jy kon alleen maar toekyken zo erg is dat .
je zal je kleine baby nooit vergeten en ook de pijn die je nu voelt zal blyven maar wel dragelyker worden,ook een nieuwe zwangerschap zal de nodige stress met zich mee brengen(ik was 2 maanden na myn verlies onverwachts weer zwanger,heb nu een prachtige dochter van 1 jaar)maar weet dat het ook goed kan gaan,en ze zullen je by een  nieuwe zwangerschap extra in de gaten houden.
praat veel over alles wat gebeurd is dat helpt echt huil ook als je tranen voelt op komen dat helpt allemaal echt.
verder wil ik je heel veel sterkte toewensen en als je wilt praten met myn ben ik er voor jouw.

groetjes hardemeid
 
Lieve Ilona,

Meid, wat vreselijk. Gecondoleerd!

Ik heb iets soortgelijks meegemaakt, bij 23 weken zwangerschap hebben wij de zwangerschap afgebroken omdat ons zoontje een ernstige hartafwijking had en een te kleine longslagader, waardoor er veel operaties zouden moeten volgen, met minimale kansen. Dit is voor mij nu bijna een half jaar geleden, en nog denk ik iedere dag met pijn in mn hart aan hem terug. Maar....inderdaad wat hardemeid zegt, het wordt draaglijker. Het gaat met ups en down's. Sinds een maand kan ik echt zeggen, dat het beter met me gaat, maar daar zijn wel een hoop diepe dalen aan vooraf gegaan. Het enigste advies dat ik je kan geven: Geef het de tijd, huil veel uit bij iemand waar je je hart goed  kan uitstorten. Ik heb ook nog een tijdje bij Lieve-Engeltjes mee gemaild. Misschien dat dat voor jou ook iets is? Het heeft mij de eerste paar maanden doorgeholpen. Daar zitten vrouwen die  hetzelfde hebben meegemaakt, en daar vind je veel (h)erkenning.

Wij zijn  nog niet aan een tweede zwangerschap begonnen, omdat we dit nog niet volledig aandurven. Ikzelf  denk er sinds een maandje wel weer aan, maar mn man durft het nog niet aan.  Maar dat is natuurlijk ieder voor zich. Wat ik er mee wil zeggen, stap er niet te snel weer in, want een volgende zwangerschap zal zeker niet op een roze wolk zijn. Maar aan de andere kant geeft het wel weer hoop, en hoop doet leven.

Veel sterkte!

Liefs, Kitty (mama van Danny*)
 
hoi

Ik wilde jullie even bedanken voor jullie lieve reacties ik vind het allemaal nog zo zwaar maar het is allemaal ook nog zo vers zit ook nog in mijn "kraamweek"met de pijntjes en je hebt er niks voor terug dat vind ik het ergste.

Kitty ik lees meer berichtjes van jou op dit forum en ik vind het erg mooi dat je altijd de juiste woorden kan vinden om aan iemand te vertellen zo ook aan mij.
Ik vind je reacties prettig om te lezen.
Dat wou ik je toch nog even vertellen.

Groetjes ilona
 
Hoi Ilona,

O....bedankt voor het complimentje :). Ik probeer wel de juiste woorden te vinden, maar ik vind het wel altijd erg moeilijk, en ben bang om iets verkeerds neer te zetten. Je weet natuurlijk maar nooit hoe het overkomt per mail/berichtje. Maar goed, gelukkig dat het goed overkomt.

Hoe gaat het nu met je? Ja, je kraamtijd en de ongemakken daarbij, ervaarde ik ook als erg vervelend, en onnodig. Vooral omdat het ziekenhuis "vergeten" was om me pillen mee te geven voor borststuwing. En ik zelf had daar natuurlijk ook nooit over nagedacht. Was erg pijnlijk, lichamelijk  was dan nog niet eens zo erg, maar emotioneel was het zeker geen pretje. Geen kind, maar wel melk.  Ik hoop voor je dat jij ze wel hebt gekregen.....Heb je wel genoeg mensen om je heen, die je helpen thuis?

Sterkte meid.

Liefs, Kitty (mama van Danny*)
 
hoi kitty

Ik heb gelukkig wel tabletten voor de stuwing mee gekregen en daar heb ik dan ook geen last van gelukkig.
Waar ik wel heel erg mee zit is dat mijn vriend dinsdag alweer gelijk
aan het werk is gegaan dat is zijn manier om het te verwerken maar voor mij is dat erg zwaar want ik heb nog een dochter van 21 maanden thuis die heel veel aandacht
vraagt maar verder heb ik geen familie wonen hier en vrienden heb ik ook niet
ik kom oorspronkelijk uit de buurt van Apeldoorn ben toen verhuisd hier naar het
westen vlakbij Rotterdam en dus heb ik verder niemand hier.
Helaas heb ik niet zo goeie band met mijn schoonouders,
en kan ik daarom aan niemand echt mijn verhaal kwijt.

Daarom zit ik veel achter de computer mijn verhalen van me af te schrijven.
Ik voel me wel heel eenzaam af en toe ik wil niet te dramatisch doen hoor.
Maar ik kan er nog heel moeilijk mee omgaan deze situatie.
Het is nog te kort geleden.
Hoe heb jij dat gedaan? Heb jij wel veel gepraat met familie en vrienden
of heb jij het ook meer alleen moeten verwerken.

Groetjes Ilona (mama van Jayden*)
 
Hoi Ilona,

Ik herken een hele hoop in je verhaal! Mn man ging ook direct weer aan het werk, en we zaten ook nog midden in een verbouwing/verhuizing, waardoor hij alles wegstopte en maar doorging. Dit komt er nu helaas allemaal bij hem uit (maar daar zal ik je niet mee lastig vallen....)

Maar goed, ook wij hadden weinig tot geen mensen waar we wat aan hadden. Veel vrienden lieten ons in de steek. Achteraf denk ik dat ze geen raad wisten met de situatie. Maar in zulke tijden leer je je echte vrienden kennen. Ik heb wel veel aan 1 vriendin gehad, heb ik echt uren mee aan de telefoon gehangen en veel gehuild (door de telefoon welliswaar, want ze werkt nogal onregelmatig).
Ik ben na een maand weer gaan werken, en toen heb ik veel aan 2 collega's gehad. Echt schatten. Wanneer ik weer instortte namen ze me mee naar buiten, en liepen we even een rondje. Zo ben ik er aardig door heen gekomen. Maar wat ik dus ook al vertelde, bij Lieve-Engeltjes heb ik ook veel mn verdriet ge-uit. Ik ben daar echter weer sinds een maand gestopt omdat het een beetje te druk werd. Dus daar moet je wel tegen kunnen.

Maar mocht je nou echt de behoefte hebben om te mailen en je verdriet kwijt te willen:
Chris_Kitty_Alphen@hotmail.com

Je mag me mailen hoor. Voor vragen sta ik ook open. We hebben immers ongeveer hetzelfde meegemaakt, dus misschien kan ik je een beetje helpen er door heen te komen.

Liefs, Kitty (mama van Danny*)
 
Hoi Ilona en Kitty,
Ik lees jullie verhalen en herken het verdriet. Ook ik heb een kindje verloren, mijn zoontje bleek bij de verloskundige controle in de 27e week van mijn zwangerschap niet meer te leven. Dat was afgelopen weekend 2 jaar geleden, maar ik denk er nog zeer regelmatig aan terug (een aantal maal per week). Ondertussen hebben wij een prachtige gezonde dochter gekregen, zij werd 13 maanden na onze zoon geboren. Ik was dus vrij snel weer zwanger. Dit viel niet mee, emotioneel gezien. Maar wel heel erg gewenst. Van deze tweede zwangerschap heb ik toch ook wel kunnen genieten hoor! Het was alleen niet meer zo onbezorgd als de eerste keer. Ik heb een boek gekregen van een collega waar ik veel herkenbaars in terugvond. Misschien ook iets voor jou/jullie? Het heet Stille Baby's, van Christine Geerinck-Vercammen. Gaat over rouwverwerking bij doodgeboorte en zwangerschapsafbreking. Ik wens jullie veel sterkte. Knuffel, Marieke
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan