In mijn geval full time oppas kinderen. Op jonge leeftijd wilde de oudste altijd in mijn buurt zijn en daardoor de kleinste ook. Als ik bv ging koken, liet ik de oudste helpen waar het kon en zette ik de jongste op ietsje afstand naast ons in haar kinderstoel met bv een bakje en een lepeltje. Zo kon ik met beiden contact maken en toch ook mn ding doen. (Ik sneed net zo makkelijk groenten in de tuin als ze echt even wilde spelen) Zo kon ik ook prima mulitasken. Zelfde met bv was of boodschappen, als ze niet zelf wilde spelen of niet mee wilden maakte ik er een spelletje van. Zoek een appel, of liet ze spullen aanwijzen en vasthouden. Als ze maar contact hadden vonden ze eigenlijk alles leuk en als ze niet wilde helpen hadden ze hun eigen speelgoed. De zeldzame keren dat ze echt niets wilden, keek ik zelf naar dag. Hoeveel tijd had ik al echt met hun besteed aan wat zij leuk vinden en als dat naar mijn idee niet lekker verdeeld was maakte ik daarin een beslissing. Ze hebben heus wel eens gejengeld of boos op de grond gezeten ? Ze zijn nu 11 en 12 en we praten nog over hoe we samen kookten en alle leuke kleine anekdotes die voortkwamen uit al die dagelijkse dingen. Voel je niet te snel schuldig, zo lang je in contact ben met je kindje is er al veel goed!
