Hoe verder?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,

Ik ben moeder van een zoontje van 17 maanden. Mijn man en ik willen graag een tweede kindje, maar ik heb drie miskramen gehad (ik ben afgelopen maandag nog gecuretteerd bij 13 weken). Het is weer een verschrikkelijke tijd en ik vraag me af hoe ik ermee om moet gaan. Ik heb er nog geen vrede mee om de wens voor een tweede te laten varen, maar hoe vaak zal ik een dergelijke teleurstelling nog aankunnen?

Hoe gaan jullie ermee om als je keer op keer meemaakt dat het fout gaat? Stel je een grens, of blijf je maar proberen, hoeveel pijn je ook hebt? Ik vind dat heel moeilijk. Mijn man en ik hebben al een beetje in ons achterhoofd dat een tweede er nooit zal komen. Op het moment worden er onderzoeken gedaan, maar de kans dat er iets wordt gevonden is heel erg klein.

Groetjes van Sacha.
 
Hai Sacha,
Ik herken je verhaal. Ikzelf heb na een gezonde dochter(heel toevallig heet ze sacha)nu al 5 missers gehad. En nog steeds heb ik hoop. Ik raakte voor sacha al niet snel zwanger, het duurde 1,5 jaar voordat ik zwanger was en dit ging direct goed. Toen ze 1 jaar was zijn we weer gaan klussen en pas na 8/9 maanden was het raak, helaas niet voor lang. Dit is nu in totaal al 5 keer gebeurd. Na de 3e miskraam ben ik bij een privekliniek beland. Ik wilde wat sneller geholpen worden en goed uitzoeken of er iets met een van ons was. Ik kreeg IUI en was de 3e maand weer zwanger. Dit ging mis en toen heb ik een heel uitgebreid baarmoederonderzoek gehad. Daaruit is wel iets gekomen; namelijk wat ontstekingscellen in de baarmoeder(soort poliepen)die zijn weggehaald en dit was een mogelijke(niet zeker) verklaring voor de miskramen of het lang wachten op een zwangerschap. Binnen 3 maanden na dit onderzoek was ik inderdaad weer zwanger ook nu weer voor korte duur. De laatste keer kan echt pech zijn in de ontwikkeling van de embryo. Dat zullen we nooit zeker weten. Er wordt me nu aangeraden om een keer een gecontroleerde IVF behandeling te doen. We zijn er nog niet uit. Jij hebt het geluk dat je relatief snel zwanger bent. Ik zou het gewoon nog een keer proberen. Je moet het lichamelijk en geestelijk natuurlijk wel op kunnen brengen. Dat is iets wat je voor jezelf moet uitmaken. Ik wil nog een jaar proberen of er een goede zwangerschap uitkomt dan ben ik 34 en stop ermee.Je moet voor jezelf (vind ik) ergens een grens trekken. En voor ons ligt die grens op een jaar omdat onze dochter dan al 5 wordt. Ik hoop dat je iets hebt aan mijn verhaal en wil je meer weten dan zeg je het maar.
Groetjes Inez
 
Hoi Sascha,

Het is moeilijk om voor een ander aan te geven waar de grens ligt. Hoe ver ga je nog? Tot welke prijs?

Vragen die ook wij gesteld hebben aan elkaar. Na een onbezorgde zwangerschap en een bevalling die resulteerde in een gezonde zoon,volgde zes miskramen.

Na de derde miskraam werden er onderzoeken gestart. Ook bij ons werd gezegd: we verwachten er niet veel van. Ik ben namelijk zo zwanger en we hadden al een zoon. Vlak voor de zesde miskraam kregen we te horen dat het probleem in de chromosomen van mijn man zaten. Merkt hij niets van, maar een verkeerde verdeling bracht ons miskramen. Onze zoon werd daarmee een klein wonder (was hij al, maar nu werd dat wel erg duidelijk). Na een aantal gesprekken met de daartoe geleerde lui, werd duidelijk dat iedere nieuwe zwangerschap een kans van slagen had van nog geen 25%....... Voor ons bracht dat het keerpunt. Er was een oorzaak gevonden, en er kon niets tegen gedaan worden.. We waren blij met onze zoon en merkten aan hem dat het ook zijn leven begon te beinvloeden, al dat verdriet en verlies. We hebben er een punt achter gezet... of toch niet. Nog geen 8 weken later bleek ik toch weer zwanger. Wij hadden wel al besloten om het niet meer te proberen, maar waren nog niet begonnen met de pil... Om een lang verhaal kort te maken, deze zwangerschap hebben we mogen uitdragen: een meisje hebben we erbij. Wel werd dit een erg medische zwangerschap. In de twaalfde week werd er een vlokkentest uitgevoerd, en iedere twee weken een echo. Uiteindelijk is ze met 37 weken gehaald dmv ingeleide bevalling.
Ten tijde van de onderzoeken hebben wij het er samen vaak overgehad. Hoever ga je.... Wat ik al zei: een ander kan dat niet voor jullie bepalen. het belangrijkste is: wat willen jullie, hoe ver willen jullie gaan?? En bovenal: Laat anderen GEEN onderdeel uitmaken van jullie beslissing. Het is namelijk wel een hele moeilijke beslissing. Welke beslissing je ook neemt, er zal altijd iemand zijn die vind dat jullie de verkeerde hebben genomen! Wij hebben zelf ervaren dat mensen slecht om kunnen gaan met zoveel miskramen. Uiteindelijk hebben we de laatste 4 miskramen samen verwerkt, het lijkt als of de omgeving bang is dat miskramen besmettelijk zijn....

Ik wens je al het goede toe, en welk besluit jullie ook nemen: Het is de juiste voor jullie.

Cathy
 
Hoi Inez en Cathy,

Bedankt voor jullie reactie. Ik vind het heel fijn om te lezen hoe anderen ermee omgaan (voor zoverre je natuurlijk over "fijn" kunt praten, want je gunt dit niemand). Het geeft me troost en ook een beetje inzicht.

Ik heb eigenlijk pas een paar uur geleden voor mezelf het besluit genomen dat ik er toch wel weer zo snel mogelijk voor wil gaan. Mijn man laat het aan mij over. Voor hem is het het belangrijkste dat ik er weer klaar voor ben, dan is hij het ook. We kunnen nu wel een paar maanden wachten om alles een beetje te vergeten, maar hoe lang we ook wachten, die spannende tijd komt toch als ik weer zwanger ben en die heb ik dan maar liever zo snel mogelijk weer gehad. Wel moeten we nog goed nadenken waar we eventueel de grens trekken. Ik wil onze zoon zo graag een broertje of zusje geven, maar niet ten koste van alles. Ik ben bang dat ik me schuldig zou voelen als ik het op zou geven (tenzij er natuurlijk iets uit de onderzoeken komt). Moeilijk hoor! Ik ga er in ieder geval vanuit dat ik pas weer zwanger word als mijn lichaam er klaar voor is. Verder moeten we het maar een beetje bij de dag nemen.

Ik kijk nu heel anders tegen het zwanger zijn aan. Er is eigenlijk niks leuks meer aan. De laatste keer ben ik 13 weken hartstikke ziek geweest (dag en nacht) en dat nog voor niks ook! Mijn lichaam heeft me zo voor de gek gehouden, ik kan daar nooit meer op vertrouwen. Ik denk ook niet dat ik de volgende keer een echo wil voor de tien weken, want ook dat geeft totaal geen garantie. Wij kregen met 8 weken en 3 dagen een echo en 1 of 2 dagen later was het al misgegaan.

Pffff, we hebben in ieder geval heel wat stof tot nadenken, dat is een ding dat zeker is! Bedankt nogmaals voor jullie verhaal. Dat waardeer ik zeer.

Groetjes van Sacha.
 
hallo Sacha
Ik ken je verhaal precies..
Ik ben pas 21 jaar en ik heb een prachtige zoontje van 3 en ik zou eigelijk 2 maanden geleden moeten bevallen maar daar is niks van gekomen...ik had ruzie met een vriendin van me .. en ze gooide me zo van de trap af.. ik was helemaal over de rooie als ze me niet van de trap af had gegooit had ik nu een lief klein zoonje gehad..ik zal het haar nooit vergeven ..ik kan nu waarschijnlijk geen kinderen meer krijgen ik ben verlampt en kan haast niet voor mijn zoontje van 3 zorgen.. Mijn moeder die is inmiddels ook heel vaak bij me en mijn man is er altijd hij werkt natuurlijk wel maar als hij er niet is dan is mijn moeder het.. Ik kan geen normaal leven meer leiden Verlies Is het ergste wat je kan overkomen. Ik snap jou helemaal het is erg dat je mischien maar 1 % kans hebt om een kind te krijgen ik heb 30 % kans maar ik ga het nu nog niet proberen Hee Doei Lieke
 
Jeetje Lieke,

Dat is toch niet te geloven zeg, dat je van de trap af wordt gegooid! Ongelooflijk en ik kan me voorstellen dat dat een groot deel van je leven beheerst. Ik weet eigenlijk ook niet goed wat ik daarop moet zeggen.

Ik hoop dat naar omstandigheden alles een stukje beter met je gaat en ik hoop voor je dat je in de toekomst toch weer een gezond kindje in je armen krijgt!!!

Heel veel sterkte!

Sacha.
 
Ook ik ben 5 maal zwanger geweest voordat ik uiteindelijk ben bevallen van een prachtige zoon. Door mijn gyneacoloog werd mij verteld dat een zwangerschap volbrengen voor mij niet bijna onmogelijk zou zijn. Ik heb toen samen met mijn man besloten dat we wel zullen zien hoe het loopt. Gelukkig ben ik daarna zwanger geworden van mijn zoon en ben ik op dit moment 34 weken zwanger.

ik heb echter wel de stap gezet om naar een klassiek homeopaat te gaan die mij en mijn man een reinigingskuur heeft voorgeschreven waarna hij ons ook wat geneesmiddelen heeft voorgeschreven. Mischien is het wel toeval ( ik verwachtte er zelf niet zoveel van) maar daarna ben ik zwanger geraakt van mijn zoon en op dit moment weer gezond zwanger.

Ik wens iedereen succes en sterkte die ook kampt met dit verdriet.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan