Een levenslange kinderwens, een jaar of 10 terug al echt rammelende eierstokken. Ik wilde echt het liefst meteen! En gewoon 3 in 3 jaar ofzo haha! Echt een intense wens. Maar daar was mijn leven nog niet naar. Ruim anderhalf jaar geleden veranderde dit en begonnen we met proberen, ik maakte ooit met mezelf de afspraak: uiterlijk 35 en dan starten, no matter what. Mijn partner wilde ook heel graag, dus daar gingen we. Alleen bleek al snel dat ik niet vanzelf zwanger kon worden. Direct het medisch traject in, maar gaande weg ook mezelf beschermd en veel onzekerheid. Want wat als het nooit lukt? Kan ik daar aan wennen? Hoe zie ik dat voor me. Hele lastige maanden, vooral mentaal, maar achteraf ook heel verhelderend. Want tot mijn grote schrik begon ik aan dat idee te wennen terwijl ik de gedachte kinderloos te blijven nooit kon verdragen! Vooral verwarrend. Eigenlijk de hoop wat aan het opgeven dat het op deze manier nog zou lukken en bezig met de laatste stap om met ivf te beginnen (wat ik eigenlijk niet wilde) en tot mijn verbazing bleek ik de maand voor dat gesprek zwanger! Ik heb uren in shock gezeten geloof ik, haha! Nu bijna 10 weken en hopelijk deze week weer een mooie echo. Ik vind het in vlagen heel eng, dan twijfel ik aan alles aan mezelf, tot nerveus en dan weer heel blij en verwonderd. Ga nog alle kanten op! Vind het heel bijzonder, maar ook heel spannend! Ondanks de verschillende gedachten van de laatste maanden, was de innerlijke wens groot genoeg!
