Ik ben nu 10 weken geleden bevallen van een zoon en nu pas begin ik me prettig te voelen met ons kindje.
Na een aantal fouten achteraf en een bevalling van 41 uur die uiteindelijk uitliep op een spoedkeizersnede ben ik van mening dat de begeleiding erg moeizaam gaat in het ziekenhuis.
Eerst kwamen we er 2 dagen voor de bevalling al achter dat de hoge bloeddruk die ik al in maart had, niet klopte. Deze was constant met een verkeerde band gemeten en hierdoor dus te hoog. Ik had gewoon kunnen blijven werken en zelf een hoop leuke klusjes kunnen doen voor de babykamer.
Nadat ik eerst een veter had gekregen op donderdag ging het goed, de hele dag mooi te houden weeen en snachts ging dat mooi door, op vrijdag ochtend ben ik ingeleid en kwamen de weeen al om de 2 minuten, dit duurde 4 uur. Daarna mocht ik een ruggeprik omdat het niet opschoot, we zaten al op 2 cm!!! Na de ruggeprik heb ik nog eens 6 uur elke 2 minuten weeen gehad op 1 kant. De ruggeprik zat scheef notabene. dus mijn rechterkant was compleet beurs en overgestimuleerd. Weer maar 1 cm onsluiting erbij en ik kreeg een nieuwe ruggeprik. Deze zat gelukkig wel goed en ze voerden de medicatie om de boel op te wekken goed op. Dit ging ook goed want ik vanaf half 7 tot half 11 zat ik op 9,5 cm. Ik mocht eigenlijk niet meepersen maar de gyneacoloog die erbij werd gehaald moedigde me aan te gaan persen. Dit gevoel was geweldig. Ik ging onze zoon ter wereld brengen, ik was zo blij! Maar het gevoel was van korte duur, het bleek een sterrekijkertje te zijn en zijn schedeltje schoof niet over elkaar. Wat voelde ik me verschrikkelijk toen ik hoorde dat het een keizersnede werd.
Iedereen riep alleen maar het komt goed, het komt goed en daar gingen we. De pijn was niet te doen, persweeen inhouden, dat hoef ik jullie niet te vertellen.
Eenmaal op de ok kreeg ik een extra roes bovenop de plaatselijke verdoving omdat ik nog steeds voelde hoe er een klem stond op mijn schaambeen.
Ik zag in een waas mijn zoontje voorbij vliegen en daar gingen ze, mijn man en zoon. Weg uit het zicht en ik had geen tranen geen energie om te huilen alleen maar dom liggen.
Was tot mijn borst gevoelloos, en afhankelijk van iedereen.
Eenmaal weer op zaal na een half uurtje op de uitslaapkamer kreeg ik een bloeding. ons kindje kreeg ik een half uur later in de armen, aangekleed en wel. ik baalde zo ontzettend. maar bleef lachen, ik trilde over mijn hele lijf en kon het niet stoppen.
Mijn ouders waren er snel en ik vond het prima, wat moest ik ermee, met zo;n hoopje mens? Borstvoeding geven was niet makkelijk, het was 30 graden, en de ene zuster zegt dit en de andere dat. nou wat een pret, ik voelde me net een koe die aan de machine stond, kolven, kind eraan, kolven kind eraan.
Op zondag middag zat ik alweer thuis, een huis vol visite een baby die huilde en een buik die meer dan pijn deed.
Op woensdag kwam een achtergebleven en vergeten gaasje mijn baarmoeder uit via de vagina. ineens kon ik rechtop staan.
Het ergste vond ik nog wel dat een hoop mensen mn kleintje eerder hebben horen huilen dan ikzelf. dat steekt, ook ben ik een week kwaad geweest op mijn man die mijn kind meenam en de eerste momenten met hem heeft gedeeld. Dat was mijn cadeau na al het harde werken en mijn negen maanden zwanger zijn.
nu kan ik het relativeren, maar soms heb ik het nog moeilijk. Alleen kan je er niet met veel mensen over praten. Dat is jammer, dus die roze wolk die heb ik nu op zaterdag morgen, samen met mijn zoon in het grote bed. of lekker samen in bad. Genieten is dat!!!!!
Na een aantal fouten achteraf en een bevalling van 41 uur die uiteindelijk uitliep op een spoedkeizersnede ben ik van mening dat de begeleiding erg moeizaam gaat in het ziekenhuis.
Eerst kwamen we er 2 dagen voor de bevalling al achter dat de hoge bloeddruk die ik al in maart had, niet klopte. Deze was constant met een verkeerde band gemeten en hierdoor dus te hoog. Ik had gewoon kunnen blijven werken en zelf een hoop leuke klusjes kunnen doen voor de babykamer.
Nadat ik eerst een veter had gekregen op donderdag ging het goed, de hele dag mooi te houden weeen en snachts ging dat mooi door, op vrijdag ochtend ben ik ingeleid en kwamen de weeen al om de 2 minuten, dit duurde 4 uur. Daarna mocht ik een ruggeprik omdat het niet opschoot, we zaten al op 2 cm!!! Na de ruggeprik heb ik nog eens 6 uur elke 2 minuten weeen gehad op 1 kant. De ruggeprik zat scheef notabene. dus mijn rechterkant was compleet beurs en overgestimuleerd. Weer maar 1 cm onsluiting erbij en ik kreeg een nieuwe ruggeprik. Deze zat gelukkig wel goed en ze voerden de medicatie om de boel op te wekken goed op. Dit ging ook goed want ik vanaf half 7 tot half 11 zat ik op 9,5 cm. Ik mocht eigenlijk niet meepersen maar de gyneacoloog die erbij werd gehaald moedigde me aan te gaan persen. Dit gevoel was geweldig. Ik ging onze zoon ter wereld brengen, ik was zo blij! Maar het gevoel was van korte duur, het bleek een sterrekijkertje te zijn en zijn schedeltje schoof niet over elkaar. Wat voelde ik me verschrikkelijk toen ik hoorde dat het een keizersnede werd.
Iedereen riep alleen maar het komt goed, het komt goed en daar gingen we. De pijn was niet te doen, persweeen inhouden, dat hoef ik jullie niet te vertellen.
Eenmaal op de ok kreeg ik een extra roes bovenop de plaatselijke verdoving omdat ik nog steeds voelde hoe er een klem stond op mijn schaambeen.
Ik zag in een waas mijn zoontje voorbij vliegen en daar gingen ze, mijn man en zoon. Weg uit het zicht en ik had geen tranen geen energie om te huilen alleen maar dom liggen.
Was tot mijn borst gevoelloos, en afhankelijk van iedereen.
Eenmaal weer op zaal na een half uurtje op de uitslaapkamer kreeg ik een bloeding. ons kindje kreeg ik een half uur later in de armen, aangekleed en wel. ik baalde zo ontzettend. maar bleef lachen, ik trilde over mijn hele lijf en kon het niet stoppen.
Mijn ouders waren er snel en ik vond het prima, wat moest ik ermee, met zo;n hoopje mens? Borstvoeding geven was niet makkelijk, het was 30 graden, en de ene zuster zegt dit en de andere dat. nou wat een pret, ik voelde me net een koe die aan de machine stond, kolven, kind eraan, kolven kind eraan.
Op zondag middag zat ik alweer thuis, een huis vol visite een baby die huilde en een buik die meer dan pijn deed.
Op woensdag kwam een achtergebleven en vergeten gaasje mijn baarmoeder uit via de vagina. ineens kon ik rechtop staan.
Het ergste vond ik nog wel dat een hoop mensen mn kleintje eerder hebben horen huilen dan ikzelf. dat steekt, ook ben ik een week kwaad geweest op mijn man die mijn kind meenam en de eerste momenten met hem heeft gedeeld. Dat was mijn cadeau na al het harde werken en mijn negen maanden zwanger zijn.
nu kan ik het relativeren, maar soms heb ik het nog moeilijk. Alleen kan je er niet met veel mensen over praten. Dat is jammer, dus die roze wolk die heb ik nu op zaterdag morgen, samen met mijn zoon in het grote bed. of lekker samen in bad. Genieten is dat!!!!!