Hi dames,
Hoe zit het bij jullie? Ik heb redelijk weinig geduld, met Lynn gelukkig wel meer.
Ik geef borstvoeding en ik moet daar wel geduld voor hebben. Ik zie het ook wel als een soort van ontspanning, zeker als ze bijna op ontploffen staan, dan is het wel fijn als ze weer geleegd worden.
Maar daar ging het niet over, waar het wel over gaat is het volgende.
Ik merk dat mijn man echt veel minder geduld heeft dan ik. Neem gisteren bijvoorbeeld, Lynn is moe, maar wil niet slapen, papa gaat er tien minuten mee hannesen, krijgt haar niet stil en geeft haar vervolgens weer aan mij.
Ik doe vervolgens ok zumaar wa, maar zet haar even later naast me op de bank, stil.
Ik weet de helft van de tijd ook nie wat ik aan het doen ben, maar verlies mijn geduld niet, want ik denk altijd maar zo, hoe rustiger jezelf bent, hoe eerder je kindje ook gerustgesteld is.
En dan vraag ik waarom hij haar nu aan mij geeft, zegt hij, ja dat vindt ze fijn.
Ik werk twee halve avonden in de week en dan is Lynn bij papa, dan kom ik thuis en dan vraag ik altijd hoe het is, dan hoor ik dat ze de hele avond heeft gemopperd en ook nog eens een uur te vroeg eten heeft gehad.
Afgezien van de laaste keer, toen ging het goed en heeft ze maar een kwartier te vroeg gehad, dat is ook niet erg.
Hij weet op een gegeven moment ook niet wat hij moet doen, op schoot wil ze dan niet in wipstoel niet in de box niet in reiswieg niet.
Ik zeg dan ook heel vaak, als ze huilt moet je haar niet wegleggen, wordt het alleen maar erger van.
Hoe zit het bij jullie en hebben jullie misschien tips???
X
Hoe zit het bij jullie? Ik heb redelijk weinig geduld, met Lynn gelukkig wel meer.
Ik geef borstvoeding en ik moet daar wel geduld voor hebben. Ik zie het ook wel als een soort van ontspanning, zeker als ze bijna op ontploffen staan, dan is het wel fijn als ze weer geleegd worden.
Maar daar ging het niet over, waar het wel over gaat is het volgende.
Ik merk dat mijn man echt veel minder geduld heeft dan ik. Neem gisteren bijvoorbeeld, Lynn is moe, maar wil niet slapen, papa gaat er tien minuten mee hannesen, krijgt haar niet stil en geeft haar vervolgens weer aan mij.
Ik doe vervolgens ok zumaar wa, maar zet haar even later naast me op de bank, stil.
Ik weet de helft van de tijd ook nie wat ik aan het doen ben, maar verlies mijn geduld niet, want ik denk altijd maar zo, hoe rustiger jezelf bent, hoe eerder je kindje ook gerustgesteld is.
En dan vraag ik waarom hij haar nu aan mij geeft, zegt hij, ja dat vindt ze fijn.
Ik werk twee halve avonden in de week en dan is Lynn bij papa, dan kom ik thuis en dan vraag ik altijd hoe het is, dan hoor ik dat ze de hele avond heeft gemopperd en ook nog eens een uur te vroeg eten heeft gehad.
Afgezien van de laaste keer, toen ging het goed en heeft ze maar een kwartier te vroeg gehad, dat is ook niet erg.
Hij weet op een gegeven moment ook niet wat hij moet doen, op schoot wil ze dan niet in wipstoel niet in de box niet in reiswieg niet.
Ik zeg dan ook heel vaak, als ze huilt moet je haar niet wegleggen, wordt het alleen maar erger van.
Hoe zit het bij jullie en hebben jullie misschien tips???
X