Hoezo uitproberen...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ohohohoh, wat een dondersteentjes zijn het al! Ik leverde gister Jasmijn, na drie weken vakantie, weer af op het kdv. Madam moest huilen, tranen, tuiten, wat een verdriet. Ik weet dat ik haar daar goed achterlaat, maar je voelt je dan toch niet lekker.
Toen ik de oudste dochter naar de andere groep had gebracht, kwam ik er achter dat mijn laptop nog op de babygroep stond. Dus ik sluip zachtjes die kant uit, in de hoop dat Jasmijn me niet zou zien en ik het drama niet nog erger zou maken. Drie maal raden... Onze freule zit breeduit lachend bij de leidster op schoot en vindt het allemaal prima... Hoezo eieren voor je geld kiezen ;-)

(ik moet zeggen dat ik het ook een stuk minder erg vond toen ze vanochtend weer begon te huilen)
 
Hahahaha ja wat een pipootjes zijn het soms toch ook.
Quinn gisteren net zo op het kdv. Er was een invalleidster en Quinn houdt niet zo van vreemde mensen. Nou het was indd wat jammeren toen hij bij haar op de arm kwam en ik weg moest naar het werk. Ik ging indd ook met een wat rot gevoel weg. Kom ik ze aan het einde van d edag weer ophalen, was er niks aan de hand en had hij zich prima vermaakt.
Maar Quinn kan het thuis ook wel. Dan zit hij om aandacht te jammeren en dan kom je bij hem en dan is het meteen uitgebreid lachen en geluidjes maken, maar oh wee als je dan toch weer weg loopt......
Ik vind het wel leuk om te zien dat ze al zo erg een eigen willetje ontwikkelen.

Succes met je dondersteentjes.

Liefs marielle
 
Nou gelukkig dat ze zo snel weer op haar gemak was!! Voor jou ook heel erg prettig om te weten.
Zelf heb ik er geen ervaring mee, Rebecca vind alles en iedereen nog geweldig. Nog nooit een traan gezien bij achterlaten.
Dus weet ook niet echt wat jullie voelen en meemaken op zulke momenten.
 
Andries denkt ons ook elke dag zwaar voor de gek te hebben.

Hij ligt dan al een tijdje in de box en denkt, mwah beetje aandacht zou wel leuk zijn.
Dan pakt hij een knuffel, of z'n knisperboekje en legt die dan op z'n gezicht. Dan gaat hij een soort van paniekerig doen.
In het begin haal je het er steeds af, en meneer begon al te lachen als hij je hoorde lopen. Geprobeerd met pi ba zodat hij het er zelf af zou halen, maar zondag had ik hem door.
Ik zit in de kamer, meneer zit stukje verderop in z'n wipper beetje naar buiten te kijken. Hij had er wel weer genoeg van en hup knuffel ging weer over z'n oogjes en de paniekstand ging weer aan.
Ben heel stil achter hem gaan staan. Weet je wat hij deed: tilde het zo nu en dan even op, keek dan links en rechts: staat er al iemand? Nee, ok ga ik weer, en legde het weer terug. Hij heeft dit 5 min volgehouden en inwendig lag ik in een deuk. Na 5 minuten gaf hij de moed maar op, en haalde hij de knuffel zelf maar weg.
Op zulke momenten ben ik nog meer verliefd op hem, wat een boef! Maar wel mijn lieve boef!

Liefs,
Margreet en Andries
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan