Zelf heb ik de afgelopen zeven jaar oa bloedverlagende medicijnen gebruikt. ( dit na een aantal infarcten). Mijn cardioloog heeft me toen ook direct gezegd dat als ik nog een kinderwens had ik het beter kon vergeten. Tja, natuurlijk vergeet je zo'n wens niet en na overleg met verschillende specialisten ( ik heb ook nog een neuroloog etc) hebben we besloten het er toch op te wagen en alle risico's te nemen. Van te voren heb ik wel heel goed met mijn vriend alles besproken en zoveel mogelijk alle scenario's doorgenomen en wat we zouden doen als dingen mis zouden gaan. Ik moest de medicijnen voor de bloeddruk stoppen , beter voor de baby. Andere medicijnen zijn omgezet naar andere vormen.Als het nodig is krijg ik weer wat voor mijn bloeddruk maar dan iets wat beter kan in de zwangerschap. Natuurlijk sta ik, vanaf het begin, streng onder controle van het ziekenhuis. Tot nu toe is mijn bloeddruk alleen belachelijk laag geworden. Inmiddels ben ik 26 weken en gaat alles met mij en de baby alles perfect. Dit zegt natuurlijk niet alles. Het kan zomaar omslaan, voor het zelfde geld had mijn lichaam anders gereageerd, etc. Het is wel erg goed dat het ziekenhuis geen enkel risico neemt. Laatst werd ik plots erg misselijk, direct het ziekenhuis gebeld en ik kon komen. Haha, bleek ik gewoon een buikgriep te hebben. Maar moest twee dagen later wel weer even terug komen om het in de gaten te houden. Wij zijn nu natuurlijk erg blij dat we eigenwijs zijn geweest en het risico hebben genomen. Maar waarschijnlijk waren we minder blij als het anders was gelopen. Als ik jou was zou ik eventueel nog met een andere cardio overleggen en ook zeker met een gyn. Een gyn heeft volgens mij wat beter zicht wat ze allemaal kunnen met hig-risk gevallen. Ik zou zeker nooit op eigen houtje zwanger worden. En alle scenario's goed bekijken.
Je bijvoorbeeld goed realiseren dat het kan betekenen dat je voor de keuze komt te staan voor je eigen gezondheid versus vd baby. En kunnen jullie het aan; een kindje af moeten staan omdat het anders te gevaarlijk voor jou is? Wat ik bij de keuze voor een zwangerschap nog het moeilijkste vond was de vraag wat ik mijn dochter aan deed. Tenslotte heeft mijn dochter me nodig en mag ik dan wel mijn gezondheid in de schaal leggen voor onze wens? En wat als ik hierdoor de baby verlies, mijn dochter is natuurlijk ook ontzettend blij met haar aankomende zus. Wij kunnen misschien wel leven met een verlies, maar zij verliest dan ook veel.
Ook vind ik de zwangerschap nu psychisch behoorlijk zwaar. Ik durf me minder te hechten aan de baby .Het zwanger zijn vind ik nu niet leuk, zal vooral blij zijn als de baby in haar wiegje ligt en wij gezond de klus hebben geklaard. Een paar weken geleden maakte ik me zo druk dat ik zelfs spijt had van onze eigenwijze keuze. Maar goed, zoals ik schreef, alles gaat nu goed en ik kan alleen maar hopen dat het zo blijft.
Nou, het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. Jou lichaam, gezin en je psychische toestand is natuurlijk uniek.
