hoi meiden,

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi meiden,

Eigenlijk heb ik geen vraag en liep al een paar dagen te verzinnen met welk onderwerp ik mezelf op het forum kon plaatsen.
Maar eigenlijk wil ik gewoon graag m'n verhaal kwijt, gewoon lekker kletsen met dames die pas echt begrijpen wat ik heb doorgemaakt.

Op 25 november kreeg ook ik een miskraam. Ik was bijna 12 weken zwanger en nooit rekening gehouden met het feit dat het wel eens mis kon gaan. "Dat gebeurt toch alleen maar bij een ander...?" Niet dus....
Mijn man en ik zijn de gelukkige ouders van een prachtige zoon van 2 jaar. Ik was destijds heel snel zwanger, zonder problemen en alles verliep fantastisch.

Misschien daarom dat je niet verwacht dat het ook wel eens mis kan gaan. Deze keer was ik weer binnen enkele maanden zwanger en dus weer helemaal blij. Totdat ik op 25 november bloed verloor. Wat een teleurstelling was dat. Ik heb het er nog steeds behoorlijk moeilijk mee. Ik had me er weer zo op verheugd, ik was in juni uitgerekend en vond het een heerlijk idee om dit keer een zomerkindje te mogen verwachten. Maar die droom viel dus volledig in duigen.

De extra moeilijkheid die ik heb is dat ik in Noorwegen woon en dus geen familie en/of goede vriendinnen dichtbij me heb. We zijn 3 jaar geleden geemigreerd en deze zomer wederom (binnen Noorwegen) verhuisd. Ik heb hier wat vage kennissen, die allemaal heel vriendelijk zijn, maar om daar nu echt   mijn hart bij uit te storten.....

Vandaar, dat ik hoop dat er iemand op deze site is die wat met me wil kletsen.
Annette

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Annette,

Tjee wat vervelend voor je.. Kan me voorstellen dat je even je verhaal kwijt wilt. Nou hier zijn genoeg meiden om mee te praten en die naar je "luisteren"..
Ik ben 31 okt geopereerd aan een bbz. En ben nu vorige wk ongesteld geworden, en dat voelde erg goed. We hebben al een dochter van 18 mnd maar toch weet je nu wat je mist. De tweede zou dus eigenlijk komen als Bo ne 2 was geworden. En nu gaat er iets meer tussen zitten. Op zich nog geen probleem maar leuk is anders. We gaan nu in elk geval weer snel proberen zwanger te worden. En ik hoop dat er voor jullie ook betere tijden aan gaan komen.
Wie weet komen we elkaar vaker tegen en ik wens je veel succes, en hoop datje het een plaatsje kan  geven, en voor de toekomst  heel veel geluk!

Groetjes Jessica

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Annette,

Ik weet wat je mee maakt, ik heb in juni dit jaar een miskraam gekregen na 11 weken en 2 dagen. Kapot was ik ervan. Ik had net op werk verteld dat ik zwanger was (want ik wist het al 6 weken, dus wat kon er nog mis gaan!!) Op mn werk naar het toilet, en bloed verliezen. Gelukkig dat een vriendin van mij aanwezig was, die bij me op het toilet is gebleven terwijl ik mn vriend en verloskundige belde. Direct naar verloskundige gegaan, en het bleek dat het vruchtje met 9 weken gestopt was. 3 dagen na het bezoek aan de verloskundige kreeg ik mijn "mini bevalling". De hele wereld kon geen goed doen! Kreeg ik aandacht dan wilde ik dit niet, en lieten mensen me met rust dan werd ik ook boos.

Inmiddels is het november en ben ik van precies 6 weken zwanger! Ik knijp hem!! Elk pijntje schrik ik van en bij elk toilet bezoek hoop ik geen bloed te vinden. Gelukkig dat ik deze forum heb gevonden want het lezen van de verhalen van andere lotgenoten scheelt, je bent niet alleen er zijn zoveel vrouwen die het zelfde mee maken en dat helpt toch een beetje! Ik hoop dat jij er ook wat aan hebt

Diana

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Jessica en Diana

Hartelijk dank voor jullie snelle reactie !!! Erg leuk, maar vooral heel bijzonder om persoonlijk kontakt te hebben met   'lotgenoten'. Vooral ook zo herkenbaar, allebei jullie vehalen. Ik kan me van Jessica zó goed voorstellen dat het een goed gevoel gaf, toen je weer 'normaal' ongesteld werd. Reden om weer opnieuw te beginnen.

Wij hadden de zelfde gedachten dat we het erg leuk zouden vinden vóór onze zoon 3 jaar zou worden.   En tuurlijk is het geen probleem, maar het kwam allemaal zo goed uit. Ook gezien wij in Noorwegen wonen, hadden we al met de moeders in NL afgesproken wie er wanneer hier zou komen. We zijn namelijk 3 weken terug voor 1 week naar NL geweest om de moeders van ons blije nieuws te vertellen.   Dat was een echte feestweek, maar ik denk bij de volgende zwangerschap we niet nogmaals direct in het vliegtuig springen. De moeders weten nu tenslotte ook dat we 'bezig' zijn voor een 2e, dus dat kan de volgende keer wel per telefoon. Maargoed, altijd toch minder feestelijk. Laat ik dat als het grootste nadeel van emigreren noemen; het gemis van mijn moeder en schoonmoeder.

Ook in Diana d'r verhaal kan ik me zo goed herkennen. Ook ik had het 1 dag voor de mk op m'n werk verteld....
En precies zoals jij omschrijft, de wereld kan geen goed doen, geen aandacht was niet goed en andersom.... Mijn man heeft het zwaar gehad met me.... Ik heb hem uitgelegd dat het zeer vermoedelijk gierende hormonen zijn en me alsjeblieft liefdevol te behandelen,... hoe etterig ik ook deed

Ook nu je weer zwanger bent (van e gefeliciteerd) kan me zó indenken dat je zo ingetogen blij zult zijn, het niet verder durft te vertellen en bij ieder pijntje die angst zult hebben.
Tja, het zal in mijn geval een hele andere zwangerschap worden als de eerste, dat staat al vast. Maar neemt niet weg dat wij er weer helemaal voor gaan en hopen snel op positief resultaat.

Hé, meiden,.... heerlijk effe met jullie gekletst te hebben. Allebei heel veel succes gewenst, en misschien tot een volgende keer.

Annette