Hoop doet leven......

A

ANONYMOUS_USERNAME

Dag meiden,

Nadat ik gestopt was met de pil was ik direct zwanger echter eindigde deze zwangerschap in een miskraam (6-2-06) Gelukkig was ik na 1 menstruatie weer zwanger! Van deze zwangerschap  was ik  2-1-2007 uitgerekend. Op 4-1-2007  kregen wij te horen dat  ons kindje was overleden in mijn buik dus bij een zwangerschap van 40wk en 2dg. Ik heb 3 dagen over de bevalling gedaan en ben bevallen van  een beer van een  zoon "Justin Robbin".De reden van het overlijden is "domme  pech", navelstreng om zijn nekje.  Na de  begrafenis heb ik mezelf voorgehouden, wat kan ik doen om mijn leven weer zin te geven en 't enige antwoord luidde "zwanger worden". En jawel, na mijn tweede menstruatie was ik weer zwanger.

Nadat ik een week overtijd was kreeg ik al een echo, dat geluk heb ik dan, ik mag om de haverklap langskomen. De eerste 3 echo's waren allemaal goed, het hartje was duidelijk (kloppend) zichtbaar. Alleen was er vorige week donderdag geen hartactiviteit meer aanwezig. Ja, en toen stortte mijn wereld weer in!

Dan wordt je voor de keuze gesteld. Afwachten dat 't vruchtje vanzelf loskomt, pilletjes of curettage. Wij hebben gekozen voor de pilletjes omdat er voor ons teveel consequenties zitten aan curettage en gezien ons geluk, was de keuze makkelijk.
Dinsdagavond de pillen ingebracht en een aantal uren later ging ik vloeien. Gelukkig is mij dit keer buikpijn bespaard gebleven. En ben blij dat we hiervoor hebben gekozen.

Bij mijn eerste miskraam heb ik 4 uur lang weeen gehad. Ik ben me nooit bewust geweest dat een miskraam zo erg kan zijn. Ik dacht altijd, 'je gaat vloeien en thats it' nou, mooi niet.  

Ja, het is echt vreemd om mijn verhaal op papier te zetten. Ik wordt me er nu dan ook van bewust dat ik in  15 maanden tijd  3 zwangerschappen heb gehad waarvan ik 1 x moeder bent geworden en sta nog steeds met lege handen. En dan de confrontaties, zondag is het Moederdag.

Ik probeer me nu vast te houden aan het feit dat ik makkelijk zwanger raak want ik ben me er echt van bewust dat dat geen vanzelfsprekendheid is. En dat ik toch de hoop probeer vast te houden dat het ooit goed komt. Ik schrijf het nu zo nuchter en doordenkend op maar heb de afgelopen dagen behoorlijk lopen vloeken en tieren. Mijn man heeft al twee kinderen uit een vorig huwelijk en ik heb na 3 zwangerschappen nog steeds niets.  Je kunt je er wellicht wel iets bij bedenken.

Maar ja, hoop doet leven.......

X Barbera
 
lieve barbera

helemaal kippenvel van jou verhaal!
Ik heb een dochter van 2 jaar en zij is geboren met de navelstreng 2 keer strak om haar nek.
Ik was gelukkig bij toeval in het ziekenhuis en zo kon zij snel gehaald worden. haar apca score was erg laag en ze heeft ook een paar dagen in de couv. moeten liggen.

Als ik jou verhaal lees en dat je al zoveel hebt mee gemaakt dan krijg ik de tranen in mijn ogen. Wat is het leven oneerlijk!

Ik wens jou en je man dan ook heel sterkte en kracht toe!
Ik hoop dat as zondag een niet al te moelijke dag voor je wordt en dat je volgend jaar deze dag samen mag vieren met een kleintje!!

Liefs ilona
 
Hoi,

Kippenvel, tranen in m'n ogen!
Wat een verhaal. Ik hoop echt voor jullie dat het
geluk jullie snel toe lacht! En dat jullie over een poosje
kunnen genieten van een kleintje.
Heel veel sterkte...ik hoop dat jullie het allemaal een plekje
kan geven

Groetjes Kirsten
 

Hoi Barbera,

Ik herken veel in jouw verhaal.
Ik ben momenteel voor de derde keer zwanger, maar sta ook nog steeds met lege handen.
Vorig jaar is ons zoontje na een zwangerschap van 30 weken overleden, ook hiervan was de oorzaak "Domme Pech".
Dit was ongeveer 3 weken voor moederdag, die dag heb ik dan ook flink wat af lopen janken, je bent moeder, maar op die dag, sta je wel met lege handen.
Wij hebben daarna een aantal maanden gewacht met opnieuw zwanger worden, mede omdat er een aantal zaken op mijn werk niet goed gingen en dat eerst geregeld moest worden.

Toen ik daarna zwanger werd heb ik dat gelijk aan mijn ouders en vriendinnen verteld. Je weet dat je in de eerste weken nog een vergrote kans hebt op een miskraam (en uit ervaring weet je natuurlijk dat het op elk moment mis kan gaan).
Maar toch had ik nog een soort van naieviteit over me, zo van "Het gaat toch niet twee keer achter elkaar mis". Nou werd ik even mooi op mijn plek gezet toen ik na 6 weken een miskraam kreeg.
Degene die het weten weten ook wat voor impact deze miskraam op je heeft gehad, maar dat is denk ik meer omdat je een voorgeschiedenis hebt. Maar zoals Ilona in haar berichtje (decemberforum, geloof ik) had gezet. Zodra je weet dat je zwanger bent ben je  met je  gedachten meteen  6 stappen verder.

Wij zijn na de miskraam gelijk weer gaan proberen zwanger te worden, de vorige zwangerschappen was ik direct zwanger, maar dit keer lukte het niet. Je weet dat je heel erg gezegend bent geweest dat het de keren daarvoor zo snel lukte en dat dit niet altijd zo hoeft te zijn, maar toch was ik elke maand weer teleurgesteld. Het leek ook wel zoals jij ook zegt, het enige wat alles weer zin kan geven is opnieuw zwanger worden. (nooit van mezelf gedacht dat ik ooit zo over iets kon denken)
Toen heb ik een ovulatietest gekocht en die gaf aan dat mijn eisprong eerder was dan ik telkens had berekend. Mijn hele cyclus was sinds die miskraam niet meer zo regelmatig als hij daarvoor altijd was.

Inmiddels ben ik bijna 22 weken zwanger en met de kleine gaat alles goed. Zelf moet ik nog steeds het vertrouwen in deze zwangerschap krijgen, maar ik kan ondertussen wel al genieten als ik deze kleine voel schoppen. Maar verder vooruit durf ik nog niet echt te kijken.

Hoe pijnlijk al deze ervaringen bij elkaar ook zijn, ik heb wel geprobeerd er iets positiefs uit te halen en dat is dat deze ervaringen bij mij, andere (met kinderen) doet beseffen wat ze eigenlijk hebben. En dat het niet allemaal zo gewoon is om twee gezonde kinderen op de wereld te zetten.

Ik wilde eigenlijk gewoon even een reactie op je berichtje geven, maar het is geloof ik een heel verhaal geworden.
Wat ik er in ieder geval mee wil zeggen is, dat je inderdaad hoop moet blijven houden en dat het geluk, van het vasthouden van een gezonde kleine, voor jou (en mezelf)  ook nog wel komt.

Groetjes Elise
 
Lieve Barbera,

Wat vind ik dat ontzettend erg dat jij hier weer doorheen moet gaan! Ik heb jouw verhaal gevolgd, omdat ik ook op het decemberforum zit en jij dus nu eraf bent.

Ik kan mij een beetje voorstellen wat er door je heen moet gaan.

Zoals je misschien weet heb ik 3 miskramen gehad voor mijn eerste kind is geboren, gelukkig een gezond kind.
Ik ben toen twee jaar geleden weer gestopt met de pil, maar het zwanger worden duurde wat langer. Na 16 maanden was het raak en bleek alles goed. Bij de echo van 7, 10 en 12 weken, zelfs bij 14 weken. Toen bij 16 weken bleek de baby te zijn overleden. Dat verdriet was zo groot, dat ik mij niet half kan voorstellen hoe erg dat moet zijn na 40 weken.

Nu ben ik weer zwanger en moet morgen voor de eerste echo om te zien of het kindje nu leeft of dat ik weer een miskraam krijg.
Ik probeer nu positief te blijven, maar dat is wel heel moeilijk. De littekens zitten zo diep in je ziel. Je probeert jezelf zo te beschermen tegen weer een teleurstelling, maar dat kun je niet echt.

Het enigste wat mij hoop geeft is dat ik makkelijk zwanger raak. Ik zeg dan ook altijd: ik verschijn steeds weer aan de start en eens zal het goed gaan. Als schiet ik honderd keer op het doel, eens krijg ik een goal.
Bij mijn eerste kind is dat zo gebleken en ik ga er vanuit dat dat bij mijn tweede ook zo zal zijn. Ik weet nog niet of deze zwangerschap goed gaat, maar mocht dat onverhoopt niet zo zijn, dan krijgen wij vast wel weer een nieuwe kans.

Ik wens jou heel veel sterkte met het verwerken van deze teleurstelling en wens jou vooral veel hoop voor de toekomst.

Want één ding weet ik wel: zonder hoop heb je niets meer.

Succes

gr mama van MD
 
Ilona en Kirtsen: ik wil jullie heel erg bedanken voor jullie reactie. Het doet me goed om te lezen dat jullie met me meleven.

Elise: Jee, wat een verhaal zeg. Ik kan me voorstellen dat je "voorzichtig" aan het genieten bent. Ik heb het idee dat je  aan de ene kant bang  bent  om teveel te hechten  aan de andere kant is dat ook weer niet helemaal faire voor het kindje wat nu in jouw buik groeit. Het zijn zulke dubbele gevoelens. Maar ik  kan me voorstellen dat  je bij kleine schopjes even dan blije gevoel hebt wat dan ook weer overspoeld wordt door een schaduw van verdriet. Ik merk dat dit vaker gebeurd als dat je denkt. Ik was op mijn werk nummer 5 in drie jaar. Het heeft niets met mijn werk te maken al zou je het bijna denken. Het overlijden van een kind rondom de uitgerekende datum gebeurd 1 op 100.

Ik was benieuwd of jij nu  hulp hebt gekregen vanuit het ziekenhuis zoals begeleiding, gesprekken etc? En hoe heet je kindje? Ik hoop echt van harte dat het allemaal goed gaat. Wanneer ben je uitgerekend?

Mama van MD:  Ik kan me  jou inderdaad herinneren. Jij had ook gereageerd op mijn verhaal toen ik deze voor het eerst schreef op 'verlies en verdriet'. Bij jou  is het ook niet echt voor de wind gegeaan. Maar ik zag dat je gister goed nieuws  had. Je bent vandaag 8, toch? Van harte gefeliciteerd. Ik hoop nu dat het allemaal goed verloopt. Wat was trouwens de oorzaak van het overlijden van jouw kindje?    

Nou lieve meiden,  konden we maar even in de toekomst kijken om te zien  of we tot over onze oren in de luiers zaten. Ik duim voor jullie!

Veel liefs, Barbera                                        
 
Hoi Barbera,

Ik probeer zoveel mogelijk van dit kindje in mijn buik te genieten, maar het is inderdaad heel moeilijk. Ook al wil ik het wel heel graag, het lijkt wel of ik een soort van tegen gehouden wordt om me echt aan dit kindje te gaan hechten. Alhoewel dit de laatste tijd steeds beter gaat, het heeft gewoon echt tijd nodig.
Ons zoontje heet Jasper*, dit is ons eerste kindje dus de ervaring dat het goed kan gaan die heb je nog niet. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik me vorig jaar ook niet eens echt bewust was van het feit dat het met 30 weken nog fout kon gaan. Dat zijn denk ik ook berichten waar je je een beetje voor afsluit als je zwanger bent. Maar het gebeurt inderdaad wel vaak. 1 op de 100 leek mij eerst niet zoveel, maar bedenk maar eens hoe snel je 100 mensen bij elkaar hebt (zeker als je op je werk kijkt).

Ik sta nu onder behandeling bij de gynaecoloog, maar had ook gewoon naar een verloskundige kunnen gaan omdat ik niet "medisch" ben. Maar onze gynaecoloog kent onze voorgeschiedenis, dus zal ook net een stapje harder lopen om je vertrouwen in deze zwangerschap te geven. We nu met 22 weken 4 keer een echo gehad in het ziekenhuis en hij doet voor de zekerheid wat extra bloedonderzoeken. Echt veel kan hij op dit moment nog niet doen, want zoals hij zelf zegt "mocht er op dit moment iets mis gaan, dan kan hij toch niets doen." Vanaf 28 weken zullen we misschien nog wat extra echo's krijgen, maar hij doet nu nog geen uitspraken over hoe hij het straks gaat aanpakken. Wel jammer, maar ook wel logisch, hij wil gewoon nog niet op de zaken vooruit lopen.

Bij ons in het ziekenhuis hebben ze bijvoorbeeld geen maatschappelijkwerkers waar je terecht kunt voor een gesprek, maar dit is nu wel via mijn werk geregeld.
Ik heb eens in de 3 a 4 weken een gesprek met een bedrijfsmaatschappelijkwerker en dat doet mij wel goed. Bij haar kan ik mijn gedachten even op een rijtje zetten. Ik ben bijvoorbeeld ook sinds deze week (ook op bevel van de gynaecoloog) de helft minder gaan werken. Hierdoor heb ik wel meer rust en kan ik meer van die kleine in mijn buik genieten. Als ik aan het werk ben, dan ga ik namelijk zo op in mijn werk dat ik de hele dag die kleine niet voel en als ik dan 's avonds in bed lig, dan moet ik minstens een half uur tot rust komen tot ik iets voel. Als ik een dag vrij ben, dan kan ik wel een hoop doen, maar in mijn eigen tempo en is er in mijn gedachten ook veel meer ruimte om even aan die kleine te denken en dan voel ik hem elke dag regelmatig trappen. Hoe je een volgende zwangerschap zal ervaren en hoe je er mee om gaat is natuurlijk voor iedereen anders, maar voor mij werkt dit echt wel om er een beetje meer rust en vertrouwen in te krijgen.
Ik ben 15 september uitgerekend, dus heb nog even te gaan en hoe meer rust ik er in kan vinden hoe beter dat natuurlijk is.

Groetjes Elise
 
Barbera,

Ik zeg altijd blijf dromen, dromen zijn je hoop voor de toekomst.
Het is vreselijk dat je kindje is overleden na een zwangerschap van 40 weken, simpelweg door Domme Pech, maar ook daar kan je hoop uit punten, want het is dus wel mogelijk, en volgende keer zullen ze zeker met echo's je in de gaten houden, al is het maar om jou gerust te stellen.

Mijn jongste dochter bleef hangen achter het schaambeen, en ze had ook de navelstreng om haar nek, door jouw verhaal besef ik hoeveel geluk we met haar hebben gehad.

Ik wens je heel veel sterkte

Miep


 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan