Beste Lena,
Het lijkt lang geleden dat ik me vaak zo voelde als jij nu beschrijft. Ik ben inmiddels 35 weken zwanger (en ik vergeef het je dat je dit niet wilt lezen) maar heb daar ruim 4 jaar op moeten wachten. Die 4 jaar waren erg zwaar en ik herken zo goed wat je schrijft, je ongelukkig voelen, dat tergende geschipper tussen hoop en wanhoop en teleurstelling. Ook het afgunstige gevoel wanneer je hoort van mensen die wel zwanger zijn geworden, afschuwelijk is dat.
Mijn man en ik hebben destijds het hele onderzoekstraject bij de gyn. doorlopen. Die concludeerde dat er geen enkele aanwijsbare oorzaak was voor onze kinderloosheid. Hij heeft nog wat behandelingen voorgesteld, maar wij hebben bewust gekozen daar niet op in te gaan. Ik was tenslotte gezond en wilde al die poeha niet aan mijn lijf.
Ruim een jaar geleden stortte ik helemaal in van emotionele uitputting en zat even helemaal vast met mijn verdriet. Ik heb toen -eindelijk- hulp gezocht o.a. door te praten met een psycholoog. En als donderslag bij heldere hemel ondekte ik halverwege de zomer dat ik zwanger was, zomaar spontaan. Een echt totaal onverwacht wonder!
Mijn advies voor jou en al die anderen die zo lang moeten wachten op hun zwangerschap is: accepteer je wanhoop, je verdriet, je ongeduld, je teleurstelling, je angsten en al die andere gevoelens want die heb je terecht. Maar probeer daarnaast te leven met een focus op de goede dingen in je leven. Ik weet hoe makkelijk dat klinkt en hoe moeilijk het daadwerkelijk is. Heel veel sterkte, houd moed!
Het lijkt lang geleden dat ik me vaak zo voelde als jij nu beschrijft. Ik ben inmiddels 35 weken zwanger (en ik vergeef het je dat je dit niet wilt lezen) maar heb daar ruim 4 jaar op moeten wachten. Die 4 jaar waren erg zwaar en ik herken zo goed wat je schrijft, je ongelukkig voelen, dat tergende geschipper tussen hoop en wanhoop en teleurstelling. Ook het afgunstige gevoel wanneer je hoort van mensen die wel zwanger zijn geworden, afschuwelijk is dat.
Mijn man en ik hebben destijds het hele onderzoekstraject bij de gyn. doorlopen. Die concludeerde dat er geen enkele aanwijsbare oorzaak was voor onze kinderloosheid. Hij heeft nog wat behandelingen voorgesteld, maar wij hebben bewust gekozen daar niet op in te gaan. Ik was tenslotte gezond en wilde al die poeha niet aan mijn lijf.
Ruim een jaar geleden stortte ik helemaal in van emotionele uitputting en zat even helemaal vast met mijn verdriet. Ik heb toen -eindelijk- hulp gezocht o.a. door te praten met een psycholoog. En als donderslag bij heldere hemel ondekte ik halverwege de zomer dat ik zwanger was, zomaar spontaan. Een echt totaal onverwacht wonder!
Mijn advies voor jou en al die anderen die zo lang moeten wachten op hun zwangerschap is: accepteer je wanhoop, je verdriet, je ongeduld, je teleurstelling, je angsten en al die andere gevoelens want die heb je terecht. Maar probeer daarnaast te leven met een focus op de goede dingen in je leven. Ik weet hoe makkelijk dat klinkt en hoe moeilijk het daadwerkelijk is. Heel veel sterkte, houd moed!