Mijn schoonmoeder kampt al 2 jaar met een "ernstige" vorm van depressie die zich regelmatig uit in zelfmoordneigingen.
Nu is ze al een paar keer kort opgenomen geweest op vrijwillige basis en ook 2x gedwongen omdat het echt niet langer ging.
Nu staat ze weer op het punt van opname. Heeft namelijk afgelopen week tot 2x toe weer geprobeerd een einde aan haar leven te maken en bij 1 van die pogingen ook geprobeerd haar man mee te nemen.
De 1e keer geprobeerd om uit een rijdende auto te springen op een autoweg. En 2e keer van een hoge trap willen "vallen" en haar man mee trekken.
Gelukkig is het (nog) niet gelukt en hadden we haar dit weekend eindelijk zo ver gekregen om zich weer vrijwillig op te laten nemen.
Vandaag was het dan zover en hebben we haar naar het psychiatrisch ziekenhuis kunnen brengen.
Eenmaal daar aangekomen vond ze de kamers te klein en weigerde ze nog langer om opgenomen te worden. Nu zijn we dus weer terug bij af en is het afwachten tot er iets gebeurd dat ze gedwongen kan worden opgenomen. Maar ben zo bang dat het dan al te laat is.
We hopen allebei dat ze ons kleine ukkie kan meemaken. Mijn vriend en zijn moeder hebben altijd zo een goede band gehad en hij vind het ook zo moeilijk om haar zo te zien. Ze is altijd zo lief en zorgzaam geweest. Aan zijn kant hebben zijn broers en zussen al een aantal kinderen en dus zijn zijn ouders al opa en oma, maar voor hem (en mij) is het de eerste en dus weer speciaal vinden wij.
We hopen dan ook echt dat ze de moed kan vinden om zowieso nog 11 weken vol te houden zonder gekke dingen. Of zich toch nog te laten opnemen.
Heel verhaal maar moest het even kwijt. Mijn vriend heeft liever niet dat ik het er over heb en zijn ouders ook niet wat begrijpelijk is. Dus graag niet aan de hele wereld doorvertellen
Nu is ze al een paar keer kort opgenomen geweest op vrijwillige basis en ook 2x gedwongen omdat het echt niet langer ging.
Nu staat ze weer op het punt van opname. Heeft namelijk afgelopen week tot 2x toe weer geprobeerd een einde aan haar leven te maken en bij 1 van die pogingen ook geprobeerd haar man mee te nemen.
De 1e keer geprobeerd om uit een rijdende auto te springen op een autoweg. En 2e keer van een hoge trap willen "vallen" en haar man mee trekken.
Gelukkig is het (nog) niet gelukt en hadden we haar dit weekend eindelijk zo ver gekregen om zich weer vrijwillig op te laten nemen.
Vandaag was het dan zover en hebben we haar naar het psychiatrisch ziekenhuis kunnen brengen.
Eenmaal daar aangekomen vond ze de kamers te klein en weigerde ze nog langer om opgenomen te worden. Nu zijn we dus weer terug bij af en is het afwachten tot er iets gebeurd dat ze gedwongen kan worden opgenomen. Maar ben zo bang dat het dan al te laat is.
We hopen allebei dat ze ons kleine ukkie kan meemaken. Mijn vriend en zijn moeder hebben altijd zo een goede band gehad en hij vind het ook zo moeilijk om haar zo te zien. Ze is altijd zo lief en zorgzaam geweest. Aan zijn kant hebben zijn broers en zussen al een aantal kinderen en dus zijn zijn ouders al opa en oma, maar voor hem (en mij) is het de eerste en dus weer speciaal vinden wij.
We hopen dan ook echt dat ze de moed kan vinden om zowieso nog 11 weken vol te houden zonder gekke dingen. Of zich toch nog te laten opnemen.
Heel verhaal maar moest het even kwijt. Mijn vriend heeft liever niet dat ik het er over heb en zijn ouders ook niet wat begrijpelijk is. Dus graag niet aan de hele wereld doorvertellen