<p>Hallo allemaal,</p><p>Inmiddels ben ik 9 weken geleden bevallen van ons dochtertje (eerste kindje). Na een miskraam vorig jaar waren we dan ook dolblij met deze zwangerschap. Hoewel de angst en onzekerheid in het begin heel erg groot was. Ook vanwege medische indicatie (extra veel controles en onderzoeken etc), heb ik ook wel genoten van de zwangerschap. Voor mijn gevoel ook niet heel veel last van mijn hormonen gehad. Ik voelde me met name speciaal. Vooral de laatste paar weken, als dingen uit handen voor je worden genomen en iedereen rekening met je houdt en interesse toont.</p><p>De bevalling zelf duurde 15 uur en was heftig. Uiteindelijk is ze middels een knip ter wereld gekomen. Ondanks de pijn echt een heel bijzonder en prachtig moment. We werden geleefd omdat we ook nog even in het ziekenhuis moesten blijven (gelukkig niets ernstigs), maar wat waren we trots en verliefd! Alles kon me gestolen worden (behalve ons dochtertje haha).</p><p>Toen we een paar dagen thuis waren overvielen mijn emoties me. Ik voelde me verdrietig maar wist niet eens waarom?! Onze gekoesterde wens lag in onze armen, waarom voelde ik me dan zo verdrietig? Uiteindelijk is het verdriet wat vervaagd, maar heeft dit ruimte gemaakt voor andere emoties. Ik vind het heel erg jammer dat de zwangerschap, bevalling en eerste week (babybubbel) al voorbij is en ook het normale leven weer doorgaat. Het is een soort van heimwee-gevoel. Het gevoel/angst om deze gevoelens niet meer opnieuw voor het eerst mee te mogen maken. Wetende dat deze periode met haar ook niet meer terugkomt, maakt het er niet beter op. Ik zou willen dat ik wat meer in het hier en nu kon zijn met mijn emoties. Gelukkig neemt dat niet weg dat ik nu ook gewoon lekker van haar kan genieten.</p><p>Mijn bevallingsverhaal heb ik drie weken na de bevalling op papier gezet en ik praat er ook met mijn partner over. Maar hoe kunnen anderen mijn 'gevoel en emoties' snappen als ik ze zelf niet eens snap?!</p><p>Ik ben stiekem zelfs een beetje 'jaloers' als ik zwangere vrouwen zie lopen. En ook daar voel ik me dan weer schuldig over, want waarom voel ik dit zo? In mijn hoofd is het ook net alsof ik alleen maar liep te stralen tijdens mijn zwangerschap, terwijl dit zeker niet alleen maar zo was.</p><p>Hoewel ons dochtertje helemaal bij 'ons' hoort nu, is het soms ook nog heel onwerkelijk. 'Heeft zij in mijn buik gezeten?!' 'Dit is gewoon ONS dochtertje' etc.</p><p>Ik vraag me af of anderen zich ook herkennen in deze emoties?</p>