Hormonen en emoties na de bevalling

<p>Hallo allemaal,</p><p>Inmiddels ben ik 9 weken geleden bevallen van ons dochtertje (eerste kindje). Na een miskraam vorig jaar waren we dan ook dolblij met deze zwangerschap. Hoewel de angst en onzekerheid in het begin heel erg groot was. Ook vanwege medische indicatie (extra veel controles en onderzoeken etc), heb ik ook wel genoten van de zwangerschap. Voor mijn gevoel ook niet heel veel last van mijn hormonen gehad. Ik voelde me met name speciaal. Vooral de laatste paar weken, als dingen uit handen voor je worden genomen en iedereen rekening met je houdt en interesse toont.</p><p>De bevalling zelf duurde 15 uur en was heftig. Uiteindelijk is ze middels een knip ter wereld gekomen. Ondanks de pijn echt een heel bijzonder en prachtig moment. We werden geleefd omdat we ook nog even in het ziekenhuis moesten blijven (gelukkig niets ernstigs), maar wat waren we trots en verliefd! Alles kon me gestolen worden (behalve ons dochtertje haha).</p><p>Toen we een paar dagen thuis waren overvielen mijn emoties me. Ik voelde me verdrietig maar wist niet eens waarom?! Onze gekoesterde wens lag in onze armen, waarom voelde ik me dan zo verdrietig? Uiteindelijk is het verdriet wat vervaagd, maar heeft dit ruimte gemaakt voor andere emoties. Ik vind het heel erg jammer dat de zwangerschap, bevalling en eerste week (babybubbel) al voorbij is en ook het normale leven weer doorgaat. Het is een soort van heimwee-gevoel. Het gevoel/angst om deze gevoelens niet meer opnieuw voor het eerst mee te mogen maken. Wetende dat deze periode met haar ook niet meer terugkomt, maakt het er niet beter op. Ik zou willen dat ik wat meer in het hier en nu kon zijn met mijn emoties. Gelukkig neemt dat niet weg dat ik nu ook gewoon lekker van haar kan genieten.</p><p>Mijn bevallingsverhaal heb ik drie weken na de bevalling op papier gezet en ik praat er ook met mijn partner over. Maar hoe kunnen anderen mijn 'gevoel en emoties' snappen als ik ze zelf niet eens snap?!</p><p>Ik ben stiekem zelfs een beetje 'jaloers' als ik zwangere vrouwen zie lopen. En ook daar voel ik me dan weer schuldig over, want waarom voel ik dit zo? In mijn hoofd is het ook net alsof ik alleen maar liep te stralen tijdens mijn zwangerschap, terwijl dit zeker niet alleen maar zo was.</p><p>Hoewel ons dochtertje helemaal bij 'ons' hoort nu, is het soms ook nog heel onwerkelijk. 'Heeft zij in mijn buik gezeten?!' 'Dit is gewoon ONS dochtertje' etc.</p><p>Ik vraag me af of anderen zich ook herkennen in deze emoties?</p>
 
Ik herken dat gevoel heel goed! Hier inmiddels 14 weken geleden bevallen en nu is het gevoel wel gezakt! Miste ook van alles; mijn buik, wekelijkse bezoekjes verloskundige, de schopjes, de hikjes... heeft denk ik tijd nodig :) 
 
Wat jij beschrijft herken ik me volledig in ! Zeker dan heimwee gevoel. ( ik ben inmiddels ook negen weken moeder van een dochter ) ik heb ook het idee dat ik er meer van had moeten genieten ofzo heel bizar... 
 
 
Bedankt voor jullie reacties dames!
Stiekem heel erg blij om te lezen dat ik niet de enigste ben... begon me echt al af  te vragen of dit wel ‘normaal’ is en wat ik hieraan kan doen?!
Iemand van jullie misschien tips?
 
Zijn er nog meer dames die zich hier in herkennen? En vooral: wat hebben jullie met deze emoties en gevoelens gedaan?
Ik vind het hebben van deze emoties en gedachten best frustrerend omdat ik geen idee heb waar ze vandaan komen. Dan ga ik weer twijfelen aan mezelf: ‘is dit normaal?’ ‘Hoort dit er bij?’ ... Mijn partner zegt dat ik niet zo hard moet zijn voor mezelf en moet ‘accepteren’ dat deze emoties er zijn zodat het ook niet zo zwaar valt. 
Die hormonen maken het ons vrouwen niet gemakkelijk ?
 
Een kind krijgen is op alle vlakken een enorme overgang.. hormonaal, emotioneel, mentaal.. terwijl de tijd gewoon doorgaat.. vlíegt. Ineens is die bijzondere tijd van vlak voor en na de bevalling ook alweer vervlogen. Het is niet gek dat je deze gevoelens hebt hoor.. Ik dacht in die tijd steeds: ik heb bijna geen foto's 'van dittem/dattum'.. Anderen hadden soms zulke mooie professionele foto's van na de geboorte.. En we konden niet meer terug in de tijd om dat alsnog te doen.. (via foto's beleef ik dingen altijd weer sterk terug en wilde het zo graag weer even herbeleven). Moest ook echt afscheid nemen van de eerste fase toen ze niet meer in maat 50/56 pasten.. En ook het gevoel van 'jeetje, dit wezentje is nu écht in ons leven'. Die verwondering.. het afentoe nog niet helemaal lijken te beseffen..
Sta zoveel mogelijk stil bij de ervaring van in het moment zijn. Geurtje opsnuiven, lekker samen op bed liggen na een voeding.. Gelukkig zeg je ook te kunnen genieten van/met de baby.. ?
Neem ook tijd voor jezelf, ga uitgebreid in bad.. ga een avondje met een vriendin naar de bios, boek een massage, wees lief voor jezelf! Voel je ook weer 'jezelf' zonder baby in de buik, even los van de moederrol.
Want in bepaald opzicht is het ook weer jezelf hervinden in het helemaal nieuwe terwijl je lichaam hormonaal weer omtuned. Het komt goed.. echt.. Het besef dat deze gevoelens erbij (mogen) horen ipv er misschien tegen te vechten, mee te worstelen, maakt het soms al wat makkelijker! 
 
 
 
Wat een lieve en fijne reactie Eefje-.
Ik lees hem helaas nu pas... ons dochtertje is nu bijna 3 maanden maar merk toch nog steeds dat deze gevoelens er zijn en ik er nog steeds mee worstel. We denken nu zelfs al na over een tweede en ook dat levert weer een tweestrijd op, want na een tweede kindje komt er geen derde meer en houdt het hele zwanger worden/zijn, bevallen etc toch echt op! Ook ben ik bang om een keuze te maken die meer emotioneel dan rationeel is, hoewel we wel zeker weten dat we graag een tweede kindje willen en niet al te lang willen wachten...
Ik heb me nog steeds niet bij deze gevoelens neer kunnen leggen want ik blijf het maar ‘stom en onredelijk’ van mezelf vinden. Juist ook omdat ik zo geniet van onze kleine meid: haar eerste lachjes, het maken van contact, knuffelen, haartjes ruiken etc. Waarom dan toch dit heimwee gevoel naar het zwanger zijn?!
 
Wat een lieve en fijne reactie Eefje-.
Ik lees hem helaas nu pas... ons dochtertje is nu bijna 3 maanden maar merk toch nog steeds dat deze gevoelens er zijn en ik er nog steeds mee worstel. We denken nu zelfs al na over een tweede en ook dat levert weer een tweestrijd op, want na een tweede kindje komt er geen derde meer en houdt het hele zwanger worden/zijn, bevallen etc toch echt op! Ook ben ik bang om een keuze te maken die meer emotioneel dan rationeel is, hoewel we wel zeker weten dat we graag een tweede kindje willen en niet al te lang willen wachten...
Ik heb me nog steeds niet bij deze gevoelens neer kunnen leggen want ik blijf het maar ‘stom en onredelijk’ van mezelf vinden. Juist ook omdat ik zo geniet van onze kleine meid: haar eerste lachjes, het maken van contact, knuffelen, haartjes ruiken etc. Waarom dan toch dit heimwee gevoel naar het zwanger zijn?!
 
Terug
Bovenaan