<p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">Ik wil even mijn verhaal kwijt, voor mij zelf maar ook voor andere die met hetzelfde zitten en denken dat ze de enige zijn en zich geen raad meer weten (dat gevoel heb ik soms namelijk ook en als ik dan lees dat ik niet enige ben maar vele met mij dit ook hebben ene meer dan de ander, merk ik dat ik rustige word en er weer vertrouwen in krijg dat het over gaat)</p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">vanaf 20 weken ben ik al aan het tobben met echo's, dan zagen ze weer dit en dan weer dat (achteraf niks aan de hand) had veel vruchtwater, maar door verloskundige niet veel mee gedaan werd, maar in het ziekenhuis ze het toch wel nodig vond voor zekerheid om te kijken dat ik geen zwangerschapssuiker had, (omdat als je veel vruchtwater heb daar op kan duiden) verloskundige die niet echt goed hun werk deden en wij overal zelf achter aan moesten of het zelf aan moesten kaarten, en ziekenhuis die wat 'fouten' hebben gemaakt, en waar ik continu achter aan moest blijven bellen. daar begon het allemaal mee.<br style="box-sizing: border-box;" />vanaf 27 weken ben ik in zietewet gegaan omdat het niet meer ging (op aandringen van mijn leidinggegende) dit was al een klapt voor me want eigenlijk wilde ik het niet, maar het ging niet.<br style="box-sizing: border-box;" />Hierdoor ben ik veel thuis komen te zitten, de eerste weken ging het wel redelijk, maar vanaf 34 weken begon de ellende, ik kreeg panniekaanvallen, voelde me *** en kon niet meer slapen, en als ik slaap viel was dat voor 1 uurtje en dan werd ik in panniek wakker.<br style="box-sizing: border-box;" />Veel uren snachts beneden/in tuin gezeten, met mijn man gepraat, tot het steeds heftiger werd en ik er niet meer uit kwam, meerdere keren midden in nacht naar het ziekenhuis gereden, waar ze mij aan ctg hebben gelegt, maar dat zag het allemaal goed uit, vaak werd ik kalmer maar was oververmoeid.<br style="box-sizing: border-box;" />2x met slaapmedicatie zelfs in ziekehuis geslapen om proberen bij te kunnen slapen.<br style="box-sizing: border-box;" />Op controle bij gynocoloog in ziekenhuis ook allees verteld en die heeft me door gestuurd naar pop poli, om te praten en mij te begeleiden.<br style="box-sizing: border-box;" />Ze hadden besloten om me met 28 weken in te leiden wat de gynocoloog zag ook dat ik het niet tot 40 weken meer zou trekken.<br style="box-sizing: border-box;" />Maar op zonderdag toen ik ruim 27 weken was, waren mijn panniek aanvallen snachts zo erg dat ik niet meer rustig werd, weer naar ziekenhuis en ik heb toen ook gezegt dat ik het eigenlijk niet meer trok, en het lifst nu de kleine er uit wilde hebben, ik was echt zwaar oververmoeid.<br style="box-sizing: border-box;" />maar wel op voorwaarde dat het kon en niet iets met de kleine zou gebeuren.<br style="box-sizing: border-box;" />Ze zeiden dat ze eigenlijk nog een week wilde wachten, maar dat dat voor mij ook geen optie meer was want ze zagen echt aan mij dat ik op was.<br style="box-sizing: border-box;" />deze dag hebben ze met 2x met gel proberen op te wekken aangezien kleine nog niet helemaal goed was ingedaald, dit was geen succes en besloten avond te stopppen en me slaap, pijn en kalmerings medicatie te geven zodat ik die nacht wel kon slapen.<br style="box-sizing: border-box;" />de volgende dag hebben ze rond 10 uur vliezen doorgebroken en me via infuus ingeleid.<br style="box-sizing: border-box;" />ik had toen 4 cm ontsluiting, op begin ging het goed.<br style="box-sizing: border-box;" />Tot medicatie opgehoogd werd en weeen heftiger werden en ik ze echt niet meer kon weg puffen (ik dacht dat ik dood ging) heb ruggeprik gevraagd +/- om 15.00 uur en gelukkig binnen 20 min kreeg ik ruggeprik, o wat was dat fijn zeg, nog even tv gekeken en gegeten.<br style="box-sizing: border-box;" />Tot ik rond 16.30 uur ongveer pers drang kreeg, rond 17.00 uur zo erg dat ik het niet meer tegen kon houdem, en gelukkig had ik 10cm ontsluiting en mocht ik gaan persen.<br style="box-sizing: border-box;" />Het was een sterrekijker dus moest op me zij gaan liggen en zo langzaam persen in hoop dat hij zou draaien.<br style="box-sizing: border-box;" />O wat heb ik pijn gehad, heb echt lopen schreeuwen en in me bed lopen bijten, na 1.5 uur persen werd onze kleine man geboren.<br style="box-sizing: border-box;" />Hiervan kan ik me weinig herinneren, ik was doodmoe.<br style="box-sizing: border-box;" />Deze avond heb ik nog wel kunnen genieten, en de dag er op ook van onze kleine, dacht dat ik heel de wereld aan kon, was zo blij.<br style="box-sizing: border-box;" />Maar dag 3 was dat voorbij, alleen maar huilen, opgejaard gevoel, paniek, wilde zelfs kleine soms niet zien (dit breekt mijn hart als ik die nu zeg) voelde me zo ontzettend ***<br style="box-sizing: border-box;" />het werd alleen maar erger, ik had een schat van een kraamhulp, die me elke keer probeerde te kalmeren en veel voor ons geregeld heeft.<br style="box-sizing: border-box;" />Alles zat tegen, hechtingen die pijn deden, last van rug, opgejaargd gevoel, huilen, schuld gevoellens, last van benen, paniek, bang etc.<br style="box-sizing: border-box;" />Op een gegeven moment dag 5 trok ik het echt niet meer, ik dacht dat ik gek werd, ik zat zo in paniek ik kwam er niet vanaf, huillen, bang, ik riep dat ik wilde dat ik er niet aan begonnen was etc etc. (ik sliep ook bijna niet)<br style="box-sizing: border-box;" />Toen heeft gelukkig mijn man aan de bel getrokken bij het ziekenhuis.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik ben toen een paar dagen opgenomen geweest op de kraamafdeling, heb oxesapam gekregen daar werd ik rustig van en kon ik weer slapen, want dat kon ik niet, ik was bang om te gaan slapen.<br style="box-sizing: border-box;" />gesprekken gehad met psygiator en psygoloog gehad.<br style="box-sizing: border-box;" />Als ik een ziekenwagen hoorde als me man net weg was, was ik bang dat hij ongeluk had gehad en dat die ziekenwagen op weg naar hem was. elke keer was ik ook blij als hij belde als hij thuis was.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik kon geen nieuws zien (nu soms ook niet) omdat ik daar bang van werd (nooit geen last van)<br style="box-sizing: border-box;" />na een paar dagen ging het langzaam beter (nog lang niet oude) maar ze vonden goed genoeg om naar huis te gaan.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik zag hier heel erg tegenop.<br style="box-sizing: border-box;" />Het ging nog niet helemaal goed met me, voelde me nog heel erg opgejaagd, moe, verdrietig en extreem prikkelbaar en had nog angst om niet te kunnen slapen.<br style="box-sizing: border-box;" />dat is nu 3 weken geleden dat het begon na me bevalling, nu is ons zoontje 4 weken oud.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik voel me elke keer iets beter, maar ben nog lang niet de oude, ik wil van alles maar ik kan het niet (mijn lichaam kan het nog niet aan) me man doet heel veel en mijn moeder, maar daar voel ik me gewoon schuldig om. (hun zeggen dat het niet hoeft, dat ze het graag doen en me liever sneller zien opknappen)<br style="box-sizing: border-box;" />Ook was/ben ik bang dat mijn man mij niet meer wil als vrouw, had daar al nachtmerries over gehad, ik voel me een nutteloze vrouw.<br style="box-sizing: border-box;" />Alles komt op zijn schouders terecht <br style="box-sizing: border-box;" />Ik heb dit ook tegen hem gezegt, hij zegt (en ben daar als ik me goed voel wel van overtuigd) dat hij mij niet gaat verlaten en hij heel veel van me houd en hij het begrijpt en dat alles goed komt.<br style="box-sizing: border-box;" />Als dit bij mij voorbij is zijn wij van overtuigd dat wij hier sterkter uit komen dan voorheen.<br style="box-sizing: border-box;" />Mijn man is echt een grote steun voor mij.</p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">Slapen gaat nog niet zonder medicatie helaas, ik slik nog 10mg oxesepam, savonds of ben ik hyper of gestrest en nog bang om te moeten slapen, na paar uur draaien val ik dan toch in slaap.<br style="box-sizing: border-box;" /> ik ben nog doodmoe en het gaat me allemaal nog niet snel genoeg, ik wil weer me oude zijn, en gewoon zonder deze stress de was op hoeven vouwen en gewoon weer dingen kunnen doen.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik heb geen postnatale depressie zeggen de psygiater en psygoloog, ik heb gewoon heel extreem veel last van mijn hormonen.</p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">Nu gaat het ene dag wel wat beter dan andere, maar als ik te veel doe (soms is dat dat ik de afwas of gewone was doe al te veel) ik baal er enom van, wil gewoon van hormonen af.<br style="box-sizing: border-box;" />Mijn hb en schildklier zijn al geprikt, hb iets te laag maar niet extreem (toch medicatie daarvoor gegeven) ik slik vitamine en drink veel water en eet veel verse groente en fruit.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik hoop snel weer me oude te zijn en me leven weer op te kunnen pakken zonder me klote, verdrietig of opgejaagd te voelen, want zo als ik me nu voel zo ken ik me zelf niet.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik was vroeg totaal geen streskip en vaak relax maar nu pfffffffff.<br style="box-sizing: border-box;" />ik hou heel veel van me zoontje hij is echt een knapperd, maar wil. nu 100% van hem genieten, maar helaas kan ik dat nu nog niet, hier baal ik van.<br style="box-sizing: border-box;" />ze zeggen dat het goed komt, alleen tijd nodig heeft<br style="box-sizing: border-box;" />kan goed 1 dag goed gaan en dan, 3 dagen weer klote, en als het dan weer klote met me gaat denk ik gaat dit ooit weg? dan lukt het me niet om dat uit me hoofd te krijgen en ben ik bang dat het niet weg gaat.<br style="box-sizing: border-box;" />Als het goed gaat lach ik er om en denk o zo voelt het om weer normaal te zijn en dan ben ik blij en kan ik weer gewonen gesprekken aan gaan.<br style="box-sizing: border-box;" />Ik verlang naar moment dat het echt weg is en me hormonen weer in balance zijn, en dat zal ook wel even raar zijn.</p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">Een ding is wel zeker, in deze tijd leer de echte vrienden en je familie/schoonfamilie kennen.<br style="box-sizing: border-box;" />En kan je zeggen mensen die voor je klaar staan/je begrijpen zijn er maar heel weinig, echt maar op een kleine 2 handen te tellen.<br style="box-sizing: border-box;" />Deze mensen ga ik echt koesteren.<br style="box-sizing: border-box;" />En zeker mijn man, want hoe klote het allemaal was/is wij gaan hier sterkter uit komen.</p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">Maar ik blijf zeggen dit is ons 1e en ons laatste kindje, vind het zo heftig allemaal.<br style="box-sizing: border-box;" />En ben bang dat het bij 2e nog keer gebeurd en dat gaan wij niet trekken.<br style="box-sizing: border-box;" />Ben blij dat wij een gezond, lief en mooi kindje hebben, en daar gaan we extra van genieten.</p><p style="box-sizing: border-box; margin: 0px 10px 1em 0px; line-height: 1.7em; caret-color: #433857; color: #433857; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 13px;">herkent iemand mijn verhaal of gedeelte er van?</p>
