Hormonen

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,

hebben jullie af en toe ook zo'n last van die ..... hormonen? Als ik iets zieligs zie (in mijn, normaal zo nuchtere,ogen) dan kan ik wel gaan janken, en dan om de stomste dingen; een voetballer die stopt met voetballen (terwijl ik voetballen niks aan vindt...) of ook zo leuk; het ene moment vrolijk en het andere moment als een pudding in elkaar zakken en niks meer willen. Het is maar goed dat mijn man me langer kent dan vandaag en dit niet al te serieus neemt (dat doe ik trouwens ook niet), en dat we er samen wel om kunnen lachen...

 

[dcampfens]

Dag Mirrie,

Ik herken dit helemaal. Soms als mijn man thuiskomt van zijn werk dan ben ik ineens ongelooflijk chagrijnig. En twee minuten later ben ik weer vrolijk. Mijn man zegt dan ook: jeetje, die hormonen van jou! Heel vervelend hoor want je bedoeld het niet zo. Gelukkig houdt mijn man er rekening mee. Achteraf valt er inderdaad wel om te lachen. Gewoon je gevoelens proberen de vrije loop te laten. Tranen zijn toch niet tegen te houden. Zeg het anders: schat, nu komen de tranen weer even hoor! Als ik dat doe dan schiet mijn man meteen in de lach.

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hi Mirrie,

Ook hier heel herkenbaar.
Bij mijn eerste zwangerschap had ik hier niet zoveel last van, maar nu lijkt het soms wel alsof ik van een andere planeet kom...

Schijnt straks weer over te gaan. Ik hoop het...

groetjes "zwanger van nummer 2"

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hai Mirrie,

De altijd zo nuchtere en bijna nooit traanlatende ikzelf is sinds de zwangerschap veranderd in de meest wispelturige huilerige vrouw ooit........dus heel herkenbaar haha. Al huil ik niet om voetballers, genoeg om op te noemen waar ik wel om kan huilen waar ik voorheen geeneens iets bij kon voelen dus ach......Het gaat vanzelf weer over heb ik ook begrepen dus ik wacht die dag af! Succes iedereen met de hormonen oftwel afentoe demoontjes voor de vaders, hihi.