ANONYMOUS_USERNAME
New member
Misschien heeft iemand een tip, misschien alleen om even mijn ei kwijt te zijn.
Ik ben anderhalf jaar geleden gescheiden. Nadat mijn ex een seksuele relatie met een ander na enkele maanden besloot op te biechten, heb ik hem het huis uitgezet. Via mediation zijn we op een omgangsregeling voor de kinderen uitgekomen op basis van co-ouderschap. Dit met het oog op mijn kinderen, Nu 3 en 4 jaar oud. De verdeling is ongeveer 1/3 bij hun vader, 2/3 bij mij.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen, ook al is dit niet het scenario wat ik voor ogen had toen ik zwanger werd ben ik tevreden met mijn huidige leven. Ik heb een heerlijke, eerlijke relatie. Mijn kinderen doen het prima, ervaren geen hinder van de scheiding en genieten van hun tijd en aandacht bij mij als ook van hun tijd bij hun vader.
Ik mis ze alleen vreselijk, ondragelijk bijna als ze langer dan 2 nachten niet bij me zijn. Alles wordt moeilijker en zwaarder als ze niet bij me zijn. Ik voel me als bij liefdesverdriet.
Eerst dacht ik dat het tijd nodig had, dat ik moest wennen om mijn kinderen wat los te laten. Maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Wanneer mensen me aanspreken lijkt iedereen het heerlijk dat ik een 'vrije' dag heb, zonder kinderen. Aan de ene kant klopt dat wel, de eerste avond is wel lekker, ga misschien sporten of de stad in, de eerste dag gaat nog wel, boodschappen doen, schoonmaken. Maar daarna heeft iedereen om mij heen ook zijn eigen dingen en blijf ik alleen zitten. De zondagmiddag is het zwaarst, daarna ben ik weer deels aan het werk en gaat het makkelijker.
Hou kan ik oneindig veel van mijn kinderen blijven houden, zonder hier steeds aan kapot te gaan?
Hoe kan ik zonder tranen uitleggen dat het fijn is om lekker een biertje te drinken in de stad en uit te slapen, maar dat ik dat ook niet elke week doe.
Ik geniet van mijn werk, van mijn liefde, van mijn kinderen.
Hoe ga ik om met het missen van mijn kinderen?
Ik ben anderhalf jaar geleden gescheiden. Nadat mijn ex een seksuele relatie met een ander na enkele maanden besloot op te biechten, heb ik hem het huis uitgezet. Via mediation zijn we op een omgangsregeling voor de kinderen uitgekomen op basis van co-ouderschap. Dit met het oog op mijn kinderen, Nu 3 en 4 jaar oud. De verdeling is ongeveer 1/3 bij hun vader, 2/3 bij mij.
Ik hou zielsveel van mijn kinderen, ook al is dit niet het scenario wat ik voor ogen had toen ik zwanger werd ben ik tevreden met mijn huidige leven. Ik heb een heerlijke, eerlijke relatie. Mijn kinderen doen het prima, ervaren geen hinder van de scheiding en genieten van hun tijd en aandacht bij mij als ook van hun tijd bij hun vader.
Ik mis ze alleen vreselijk, ondragelijk bijna als ze langer dan 2 nachten niet bij me zijn. Alles wordt moeilijker en zwaarder als ze niet bij me zijn. Ik voel me als bij liefdesverdriet.
Eerst dacht ik dat het tijd nodig had, dat ik moest wennen om mijn kinderen wat los te laten. Maar ik heb geen idee hoe ik dat moet doen.
Wanneer mensen me aanspreken lijkt iedereen het heerlijk dat ik een 'vrije' dag heb, zonder kinderen. Aan de ene kant klopt dat wel, de eerste avond is wel lekker, ga misschien sporten of de stad in, de eerste dag gaat nog wel, boodschappen doen, schoonmaken. Maar daarna heeft iedereen om mij heen ook zijn eigen dingen en blijf ik alleen zitten. De zondagmiddag is het zwaarst, daarna ben ik weer deels aan het werk en gaat het makkelijker.
Hou kan ik oneindig veel van mijn kinderen blijven houden, zonder hier steeds aan kapot te gaan?
Hoe kan ik zonder tranen uitleggen dat het fijn is om lekker een biertje te drinken in de stad en uit te slapen, maar dat ik dat ook niet elke week doe.
Ik geniet van mijn werk, van mijn liefde, van mijn kinderen.
Hoe ga ik om met het missen van mijn kinderen?