Nou, daar is Aadje weer en zet je maar schrap voor het volgende verhaal.
Donderdag 21-10 werd ik (eindelijk) gecuretteerd nadat ik 6-10 de miskraam had (2e). Hoewel ik het best eng vond liep ik bijna zingend het ziekenhuis in, want die krampen kon ik ook niet meer verdragen en was blij daar dan eindelijk vanaf te zijn.
Alles is goed gegaan, toen ik wakker werd op de uitslaapkamer voelde ik me direct al lekkerder, terug op de kamer (hiervoor krijg je in dit ziekenhuis een kamer alleen, heel prettig) nog wel liggen doezelen, maar 's middags gewoon nog geplast, gedronken en gegeten en toen mocht ik weer naar huis. En toen begon de ellende.......
Al met het naar buiten lopen begon ik mij rillerig te voelen en eenmaal thuis merkte ik dat ik koortsig was. Ik dacht dat het nog een beetje van de narcose was en omdat ik de hele week al met keelpijn wakker was geworden leek het me wel logisch. 's Avonds was de koorts echter 39,6. Toch maar de dokter gebeld. Die stelde veel vragen over hoe ik me voelde vanwege de operatie maar ik had geen kramp en vloeide ook niet en geen stinkende afscheiding.
Omdat ik natuurlijk al weken aan het tobben was, die keelpijn, narcose etc dacht men dat mijn weerstand gewoon heel laag was geworden en dit helaas stomme pech was.
Vrijdag ging het niet veel beter, de koorts daalde maar niet en bleek 's avonds zelfs 40,5 te zijn.
Maar weer de dokter gebeld die me direct doorstuurde naar het ziekenhuis.
Uitgebreid onderzocht door een gynaecoloog, maar alles zag er goed uit, restje bloed in de baarmoeder maar dat is normaal na een curettage.
Nog steeds geen kramp, geen bloedverlies of afscheiding. Maar vanwege de hooge koorst is wel besloten mij alsnog een nachtje op te nemen.
's Nachts werd het alleen nog maar erger. Ik moest overgeven, maar omdat ik de hele dag niet meer gegeten had was het pure gal. Water hield ik niet binnen.
De koorts daalde niet en mijn bloeddruk bleek nog maar 80/40 te zijn.
Direct werd ik overgebracht naar de afdeling Medium Care, dat is een "milde" vorm van Intensive Care, dus dat was schrikken.
Men kon maar niet achterhalen wat ik nou had.
Ik lag al aan het infuus om vocht toe te dienen want ondertussen begon ik ook uitdrogingsverschijnselen te krijgen.
Er werden echo's van de darmen, milt en lever gemaakt. Niets aan de hand, ook longfoto's bleken goed te zijn.
Voor de zoveelste keer werd er weer bloedgeprikt en toen hadden ze het toch gevonden, bloedvergiftiging als gevolg van een infectie in de baarmoeder. Dit leverde ook nog eens verstoorde bloedstolling op.
Het was echt een overleg tussen gynaecoloog, internist en bacterioloog.
Men dacht hier wel aan, maar omdat ik dus geen kramp en bloedverlies had is dit in eerste instantie opzij geschoven.
Ik heb te lang met resten in mijn baarmoeder rond gelopen. Dit moet je zien als een wond, maar door dat de baarmoeder een afgesloten iets is kan het nog niet veel kanten op, behalve lekker zitten broeien. Doordat door de curettage de baarmoeder geopend wordt krijgen de bacterieen de kans zich te vermeerderen en de bloedbaan in te schieten.
Had ik eerder geholpen geweest, had het waarschijnlijk niet gebeurd.
Dit ligt niet aan de gynaecoloog, maar aan het bureau in het ziekenhuis die de planning van de operatiekamers doen.
Zij hebben de aantekening "spoed" van de gynaecoloog gewoon genegeerd en mij nog een week laten rondlopen.
Nou, dit is nou de reden waarom het "spoed" was!!
Wat ik heb gebeurd zelden, maar is wel bekend bij de gynaecologen, vandaar dat curettage na miskraam altijd snel gebeurd, met het oog op infecties.
Van de gynaecoloog heb ik al gehoord dat ze dat bureau goed op de vingers getikt heeft.
Gisteren ben ik weer thuis gekomen, een week na de curettage.
Ik heb al die tijd nog aan het infuus gelegen om antibiotica te krijgen, maar mocht na een dag al weg van de Medium Care en terug naar de afdeling.
Nu moet ik thuis nog antibiotica slikken en rustig aan doen, want conditioneel is het helemaal niets meer, net een leeggelopen fietsband.
Wat ik vooral naar vond in het ziekenhuis is dat ik op deze manier maar niet aan verwerken toe kon komen.
Je ligt op zaal, je bent geen moment alleen, behalve als je naar het toilet gaat. En dan ben je nog gebonden aan je infuus, die je overal met je mee moet slepen. Met slapen is dat ook weer lastig, want je kunt niet liggen zoals je gewend bent.
De zusters waren geweldig, hebben veel tijd voor me genomen om met me te praten en naar me te luisteren, geweldig.
Ook de gynaecoloog vond ik geweldig. Die kwam regelmatig ook even langs voor een praatje en om te kijken hoe het ging.
Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben en hoop nu lekker te gaan aansterken en wil nu eindelijk wel eens aan verwerken gaan toekomen.
Het "gewone" onderzoek naar de miskramen gaat nu verder en voor zover ik weet heeft dit geen gevolgen voor een volgende zwangersschap, hoewel mij aangeraden is om voorlopig maar niet zwanger te worden, want mijn lichaam moet nog teveel verwerken.
Maar nu vind ik het alleen nog maar enger en ben dan ook wel blij dat ik nu onder controle van een gynaecoloog sta.
Dit was dus mijn hele verhaal, ik hoop niet dat ik jullie teveel schrik heb aangejaagd.
Aadje
Donderdag 21-10 werd ik (eindelijk) gecuretteerd nadat ik 6-10 de miskraam had (2e). Hoewel ik het best eng vond liep ik bijna zingend het ziekenhuis in, want die krampen kon ik ook niet meer verdragen en was blij daar dan eindelijk vanaf te zijn.
Alles is goed gegaan, toen ik wakker werd op de uitslaapkamer voelde ik me direct al lekkerder, terug op de kamer (hiervoor krijg je in dit ziekenhuis een kamer alleen, heel prettig) nog wel liggen doezelen, maar 's middags gewoon nog geplast, gedronken en gegeten en toen mocht ik weer naar huis. En toen begon de ellende.......
Al met het naar buiten lopen begon ik mij rillerig te voelen en eenmaal thuis merkte ik dat ik koortsig was. Ik dacht dat het nog een beetje van de narcose was en omdat ik de hele week al met keelpijn wakker was geworden leek het me wel logisch. 's Avonds was de koorts echter 39,6. Toch maar de dokter gebeld. Die stelde veel vragen over hoe ik me voelde vanwege de operatie maar ik had geen kramp en vloeide ook niet en geen stinkende afscheiding.
Omdat ik natuurlijk al weken aan het tobben was, die keelpijn, narcose etc dacht men dat mijn weerstand gewoon heel laag was geworden en dit helaas stomme pech was.
Vrijdag ging het niet veel beter, de koorts daalde maar niet en bleek 's avonds zelfs 40,5 te zijn.
Maar weer de dokter gebeld die me direct doorstuurde naar het ziekenhuis.
Uitgebreid onderzocht door een gynaecoloog, maar alles zag er goed uit, restje bloed in de baarmoeder maar dat is normaal na een curettage.
Nog steeds geen kramp, geen bloedverlies of afscheiding. Maar vanwege de hooge koorst is wel besloten mij alsnog een nachtje op te nemen.
's Nachts werd het alleen nog maar erger. Ik moest overgeven, maar omdat ik de hele dag niet meer gegeten had was het pure gal. Water hield ik niet binnen.
De koorts daalde niet en mijn bloeddruk bleek nog maar 80/40 te zijn.
Direct werd ik overgebracht naar de afdeling Medium Care, dat is een "milde" vorm van Intensive Care, dus dat was schrikken.
Men kon maar niet achterhalen wat ik nou had.
Ik lag al aan het infuus om vocht toe te dienen want ondertussen begon ik ook uitdrogingsverschijnselen te krijgen.
Er werden echo's van de darmen, milt en lever gemaakt. Niets aan de hand, ook longfoto's bleken goed te zijn.
Voor de zoveelste keer werd er weer bloedgeprikt en toen hadden ze het toch gevonden, bloedvergiftiging als gevolg van een infectie in de baarmoeder. Dit leverde ook nog eens verstoorde bloedstolling op.
Het was echt een overleg tussen gynaecoloog, internist en bacterioloog.
Men dacht hier wel aan, maar omdat ik dus geen kramp en bloedverlies had is dit in eerste instantie opzij geschoven.
Ik heb te lang met resten in mijn baarmoeder rond gelopen. Dit moet je zien als een wond, maar door dat de baarmoeder een afgesloten iets is kan het nog niet veel kanten op, behalve lekker zitten broeien. Doordat door de curettage de baarmoeder geopend wordt krijgen de bacterieen de kans zich te vermeerderen en de bloedbaan in te schieten.
Had ik eerder geholpen geweest, had het waarschijnlijk niet gebeurd.
Dit ligt niet aan de gynaecoloog, maar aan het bureau in het ziekenhuis die de planning van de operatiekamers doen.
Zij hebben de aantekening "spoed" van de gynaecoloog gewoon genegeerd en mij nog een week laten rondlopen.
Nou, dit is nou de reden waarom het "spoed" was!!
Wat ik heb gebeurd zelden, maar is wel bekend bij de gynaecologen, vandaar dat curettage na miskraam altijd snel gebeurd, met het oog op infecties.
Van de gynaecoloog heb ik al gehoord dat ze dat bureau goed op de vingers getikt heeft.
Gisteren ben ik weer thuis gekomen, een week na de curettage.
Ik heb al die tijd nog aan het infuus gelegen om antibiotica te krijgen, maar mocht na een dag al weg van de Medium Care en terug naar de afdeling.
Nu moet ik thuis nog antibiotica slikken en rustig aan doen, want conditioneel is het helemaal niets meer, net een leeggelopen fietsband.
Wat ik vooral naar vond in het ziekenhuis is dat ik op deze manier maar niet aan verwerken toe kon komen.
Je ligt op zaal, je bent geen moment alleen, behalve als je naar het toilet gaat. En dan ben je nog gebonden aan je infuus, die je overal met je mee moet slepen. Met slapen is dat ook weer lastig, want je kunt niet liggen zoals je gewend bent.
De zusters waren geweldig, hebben veel tijd voor me genomen om met me te praten en naar me te luisteren, geweldig.
Ook de gynaecoloog vond ik geweldig. Die kwam regelmatig ook even langs voor een praatje en om te kijken hoe het ging.
Maar ik ben blij dat ik weer thuis ben en hoop nu lekker te gaan aansterken en wil nu eindelijk wel eens aan verwerken gaan toekomen.
Het "gewone" onderzoek naar de miskramen gaat nu verder en voor zover ik weet heeft dit geen gevolgen voor een volgende zwangersschap, hoewel mij aangeraden is om voorlopig maar niet zwanger te worden, want mijn lichaam moet nog teveel verwerken.
Maar nu vind ik het alleen nog maar enger en ben dan ook wel blij dat ik nu onder controle van een gynaecoloog sta.
Dit was dus mijn hele verhaal, ik hoop niet dat ik jullie teveel schrik heb aangejaagd.
Aadje