hsp mama

A

ANONYMOUS_USERNAME

<p>Ik heb lang getwijfeld of ik dit topic erop zou zetten. Meer vanwege de gedachten 'Hé niet zeuren, je wist waar je aan begon...'</p><p>Ik had al heel jong een kinderwens. Vanwege niet de juiste partner kunnen vinden en zes jaar geleden een big burn-out (waar ik nog steeds lichamelijke klachten van heb) ben ik uiteindelijk pas met 36 jaar mama geworden. De kleine is nu zes weken oud ?</p><p>Het was een bewuste keuze waarin ik ontzettend lang heb gedacht of het verstandig was, ondanks mijn oerdrift. Ik ben lichamelijk niet de fitste en ook nog eens super sensitief. Prikkels verwerk ik op 'slechte dagen' niet. En ik heb best wel wat ruimte voor mijzelf nodig om op te laden. En met een kind krijg je die ruimte de eerste jaren gewoon niet.</p><p>Toen ik mijn vriend vorig jaar ontmoette wist ik het meteen. Dit wordt de papa en hij gaat dit fantastisch doen. Met hem durf ik het aan. Dit gevoel klopt als een bus. Hoewel alles nogal snel is gegaan en we de nodige zwangerschaps en bevallingcomplicaties hebben gehad, ontpopte hij zich direct als een superpapa. We groeien iedere dag nog steeds naar elkaar toe en genieten volop van de kleine.</p><p>Zover het mij dan ook lukt... want ik ben dus best snel overprikkeld en deze kleine meid maakt heel wat geluiden. Ook in haar slaap. En ik merk dat mij voelsprieten altijd aan staan en daarmee kan ik nooit echt even ontspannen...</p><p>Normaal gesproken trek ik mij terug als ik te geprikkeld ben. Ga ik een lange uitwaai wandeling maken, besteed ik een dag bewust alleen aan meditatie & spiritualiteit, zet ik mijn stilte koptelefoon op, ontkoppel ik mij even van tv/telefoon/sociale media. Of pak ik een glas wijn, reep chocolade en ga ik eindeloos netflixen. Allemaal manieren om weer even tot rust te komen en op te laden.</p><p>Wij wonen erg klein en hier is geen ruimte voor. Ik moet aanwezig zijn voor de kleine, kan die koptelefoon alleen opzetten als ook mijn vriend thuis is (niet heel gezellig en doe ik dus eigenlijk te weinig). Mijn vriend merkt ook dat het zo niet werkt en daarom zijn we actief op zoek naar andere woonruimte. Een woning waarin we meer ruimte krijgen om terug te kunnen trekken en waarbij de kleine straks een eigen kamer krijgt.</p><p>Overig heeft dit geen negatieve invloed op onze relatie e.d. We zijn ons bewust dat dit nu even zo is. Ik doe mijn best om liefdevol en geduldig te blijven als ik geprikkeld ben. En besteedt daarbij ook aandacht aan hem. Eigenlijk verlooot dit vanzelf. Wederzijds.</p><p>Op dit moment zit ik in de fase dat ik mij nog schuldig voel als oma een paar uur oppas of dat mijn vriend papadag heeft en ik overdag de verantwoordelijkheid niet hoef te dragen. Erg moeilijk en totaal nog niet ontspannend, hoewel ik weet dat het voor mijzelf wel nodig is om een liefdevolle moeder te blijven.</p><p>Zijn er andere moeders die ook snel overprikkeld zijn, het extra goed willen doen en die voelspriten daarmee niet kunnen uitzetten? Hoe ga jij daarmee om?</p><p> </p>
 
Ik herken mezelf heel erg in dat mijn voelsprieten altijd aan staan en moeilijk afstand kan nemen. Ik weet dat het beter zou zijn voor mezelf maar dat loslaten kan ik niet. Ik heb geen tips want ik heb dit beetje verdrongen toen ? maar het wordt wel beter als ze ouder worden. Maar wel ontzettend goed van je dat je dit signaleert en er mee bezig bent. Bij mij is het enige wat werkt wel echt uit de omgeving weg gaan. En zelfs in het begin was ik in gedachte nog veel bezig met mijn dochtertje. Nogmaals dit neemt wel af als ze ouder worden maar geen tips voor nu ? 
 
Ik ben heel blij dat je dit post. Ik loop tegen hetzelfde aan. Hier ook een hsp-er die havikt op haar zoontje. Bij elk geluidje hang ik boven zijn bedje en echt iets voor mezelf doen om even te ontladen lukt ook niet echt. Hier ook eigenlijk een kamer te weinig in het huis. 
Ik vind het erg lastig om al die prikkels te verwerken en merk dat ik daardoor constant ZO moe ben. Heb ook echt geen puf voor kraambezoek. Die kleine is a.s. zondag 2 weken oud en ik merk dat ik vooralsnog de hele dag wil slapen. Heb werkelijk nog nergens puf voor. Helaas heb ik geen tips voor je hoe je hier beter mee om kunt gaan. Ik ben zelf ook nog zoekende. 
Het enige wat we kunnen doen is toch proberen om ons toch tijdig even terug te trekken. Ik vind dat zelf ook lastig en voel me al snel schuldig als ik niet met hem bezig ben. Stom is dat! 
Als iemand goede tips heeft dan hoor ik die ook heel graag. 
 
Ze groeit in ieder geval als kool en ouder worden gaat vanzelf. Fijn dat er hoop in de toekomst ligt ??
Gefeliciteerd Emsie met je zoontje ?
Twee weken is voor jezelf nog zo kort. Ik had toen het punt bereikt dat ik er even helemaal doorheen zat. Wij hebben de kraamvisite bewust pas na drie weken open gesteld en niet meer dan 1 bezoek per dag. Aangezien de meeste toch alleen in het weekend kunnen, genieten wij nu nog vd bezoekjes. Ik vind dat zelf erg fijn zo. Het is jouw kraamtijd. Handel vooral naar waar je behoeftes liggen. Het heeft ook tijd nodig hoor om aan alles te wennen. Slaap wanneer je kleine man slaapt en je zult merken dat je uiteindelijk toch meer energie gaat krijgen. Gek genoeg wen je er ergens wel aan...
Je zult ook merken dat je straks beter de geluidjes herkent en weet wanneer je niet hoeft te reageren, al hoor je het nog wel. Zeker als ik erg moe ben gaat er bij mij ook soms gewoon een knopje om en draai ik mij bewust in bed om met de gedachten, als ze gaat huilen is er echt iets loos én dat hoor ik toch wel. Dat helpt soms met het sneller inslapen.
Meer me-time lijkt mij een prima tip, al is het zoeken naar de ruimte ervoor. Schakel jij daar ook anderen voor in?
Ik ga mijn koptelefoon ff weer opzetten. Mijn vriend zit weer eens chips te eten. Een geluid die ik aan het einde vd dag echt niet meer kan hebben ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan