Hier ook ervaring met een huilbaby. Elke dag van halverwege de middag tot eind van de avond volume 10 hysterisch, zonder dat er ook maar iets hielp. Ook geen draagdoek of wandelen ofzo.
Helaas werd ik niet serieus genomen door de instanties, en had er veel eerder meegekeken moeten worden naar de onderliggende oorzaak. Ze had een kma.
Wat mij hielp: oordopjes. Dan hoorde ik het nog steeds, maar niet zo doordringend hard meer. En voor mezelf hielp buiten wandelen wel. Buiten klinkt het minder hard. Ik moest me wel even over de blikken heen zetten. Een jonge keihard huilende baby trekt aandacht als je zelf gewoon stoicijns doorloopt. Maar het was beter te doen buiten. Ook had ik de tv met documentaires aan staan, zodat ik iets anders had om op te focussen dan alleen het huilen.
Natuurlijk wisselden we ook veel af. Maar mijn man, of zeker andere mensen, maakten het eigenlijk nog erger. Ze wilde het liefste mamma. En dat vond ik heel slopend. Ik voelde me immens schuldig als ik haar alleen maar nog harder tekeer hoorde gaan omdat ik het ff niet meer trok.
Wat me er ook wel doorheen trok was de hoop dat bepaalde dingen zouden helpen. Je bent weer een weekje verder als je een afspraak bij de osteopaat hebt staan. Of als je sab simplex eens probeert. Of als de huisarts eindelijk eens je verhaal wilt aanhoren. Zo kropen de dagen ook voorbij. Ik was zo opgelucht dat de kinderarts eindelijk de oorzaak vond.
