huilen, driftbuien....MOEILIJK!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Moet even mijn ei kwijt.
Mijn kleine jongetje is inmiddels al weer 24 weken en alles gaat prima. Hij eet goed, groeit goed, slaapt lekker door etc.
Maar sinds kort heeft hij iets nieuws....hij huilt veel en als hij zijn zin niet krijgt dan word hij echt driftig. Ook wil hij de hele tijd zitten, staan en kruipen...maar omdat hij dat allemaal nog niet zelfstandig kan word hij helemaal gefrusteerd. Ik doe veel met hem, maar ik kan natuurlijk niet de hele dag met hem spelen. Dus als ik hem dan even neerleg wordt ie echt helemaal boos.
Ik weet dat het een 'oei ik groei sprong' kan zijn, maar ik word er eerlijk gezegd best wel gek van.
Ik word op een gegeven moment ook sjachie en boos. Ik vind het niet leuk zo. Dan word ik ook een beetje boos, maar tegelijktijd voel ik me dan schuldig. Ik voel me soms een slechte moeder omdat ik ook af en toe wel even wat voor mezelf (huishouden of mailen etc) wil doen.  
En  tsja...ik wou   toch zelf kinderen....dus nu  moet ik  ook niet zeuren, toch?

En het lijkt wel alsof ie dat alleen bij mij doet.
Als papa thuiskomt is niks te gek en dat vindt meneer natuurlijk prima.

Ik pak hem dus ook heel vaak op als ie weer zo begint te bleeren, maar tegelijker tijd vraag ik me af of ik hem daar niet zijn zin mee geef. Met andere woorden....misschien leer ik hem juist dat als hij maar lekker bleert hij wel weer door mama wordt opgepakt.

Pfff....ik vind het somds moeilijk hoor! (en dat in combinatie met een winterdipje...bleeh).

Herkennen meer mensen deze situatie? En hoe gaan jullie daar mee om?
 
Hoi,

Tiara is nu 19 weken en een tijdje geleden had ze dit ook heel erg, zomaar schreeuwen om niks. Of schreeuwen als mevrouw ergens niet bij kon en ik niet snel genoeg kwam. Nou op een gegeven moment was ik er zo klaar mee dat ik haar heb laten schreeuwen in de box en ik ben boven de was gaan doen. Ik voelde me hier ook wel slecht door (na 15 minuten, was eerst gewoon boos op haar) ben toen naar beneden gegaan en het leek net of ze me met een blik aankeek van oke dat werkt dus niet meer!!! Ik snap heel; goed dat je er boos om kan worden, dat heb ik soms ook met dingen bijvoorbeeld als ze weer eens met haar hoofd tegen die van mijn gaat bonken?!. Ik weet ook wel dat ze het toch nog niet echt begrijpt dat het geen leuk spelletje is maar toch! Je moet je daardoor geen slechte moeder voelen hoor, en natuurlijk is het lochisch dat je wat tijd voor jezelf weer hebben, niks om je voor te schamen hoor. En ja het is vervelend als papa thuis komt dat er dan niks aan de hand is dan kreeg ik helemaal het gevoel van zo dus papa is wel goed en mama is er alleen maar om tegen te schreeuwen, maar geloof me het gaat weer over. Nadat ik Tiara een paar keer gewoon heb laten gillen was het over (had ik eerder moeten doen). Nou in ieder geval veel succes.

Liefs Nancy
 
hoi hoi,

Mijn zoon begint het ook allemaal door te krijgen...hij ziet nu in dat als hij gek gaat doen, of gaat huilen dat mama dan komt....
Dit deed hij nooit, dus in het begin ging ik braaf naar hem toe (ook in bedje)en gaf zijn speen terug...hij keek me dan zo stralend aan.
Nou zit hij dus in een fase dat hij gaat kijken wanneer mama allemaal komt...slimme kinderen zijn het toch...
Ik heb hem voor het eerst laten huilen (was eerder ook niet nodig)en na 5 minuten gaf ik de speen terug en sliep hij...monster
Ergens is het ook wel weer schattig, want hij vraagt dan op een positieve manier aandacht en is zooo trots als wij er in trappen...

In de box deed hij hetzelfde, hij kan zichzelf altijd heel erg goed vermaken, maar ineens begon hij na 5 minuten al te piepen, ook nu dacht ik in het begin dat er wat was, maar ik heb gemerkt dat als ik er niet op reageer, hij zelf weer gaat spelen. Wel let ik er op dat als hij erg leuk aan het spelen is dat ik dan ook boven de box hang en heel overdreven hem vertel hoe goed hij aan het spelen is en af en toe een ander speeltje aan bied.


succes!

groetjes leetje 1981
 
Hoi mama3007,

vooropgesteld: een moeder die zoveel bezig is met haar kind is geen slechte moeder hoor!
Zoals jij je verhaaltje vertelt denk ik dat hij echt aan het uitproberen is. Hij heeft nu de leeftijd dat hij in de gaten  gaat krijgen wat er gebeurt als hij huilt.  Vrolijk en aktief als je met hem bezig bent en huilen als hij ff alleen moet spelen. Gefrustreerd dat hij nog niet kan wat hij wil dus moet maar iemand met hem spelen.
Dit is waarschijnlijk een fase waar hij doorheen moet en dat kan hij het beste bij de persoon uitproberen die hij het dichtste bij  zijn hart ligt...jij dus. Ik snap volledig dat je de moed in je schoenen zakt en je afvraagt of het ooit nog goed komt.
Ik zou hem toch af en toe laten huilen om te laten merken dat je niet ALTIJD met hem bezig kan zijn. Ik weet dat het veel makkelijker gezegd als gedaan is maar al is het maar 5 minuutjes per keer. Hopelijk gaat het dan stap voor stap wat beter. Oppakken kan altijd nog, als je merkt dat even laten huilen echt niet werkt. Maar vaak moet je even een paar dagen doorzetten voordat er resultaat is, helaas.



Ik probeer die kleine van mij ook regelmatig zelf te laten spelen en dat lukt nog aardig tot nu toe maar weet ook in mijn achterhoofd dat er vast nog een tijd gaat komen dat het ook allemaal niet zo makkelijk gaat lopen maar dat zien we dan wel weer.

Succes!
Groetjes Iris (mv Rowin 21-08-06)
 
hallo,

Ik heb dit met Tijs (23 weken) ook gehad. Als hij maar dacht dat hij in de box gelegd werd begon hij zijn lip al te trekken en te huilen..haha. Ik heb dit gewoon volgehouden en hem steeds weer erin laten liggen. Dan maar even huilen. Vaak ging ik dan even zingen of vlakbij hem wat doen maar ik liet hem wel liggen. Soms negeerde ik hem ook helemaal.
Nu is hij zover dat hij soms wel drie kwartier tot 1 uur!!! alleen kan gaan liggen spelen.
Heerlijk. Zal straks wel weer veranderen als hij kan gaan kruipen/lopen maar nu is het toch fijn.
Dus meid, ik zou het gewoon even proberen om hem toch te laten huilen. Ze weten zo ontzettend snel hoe ze moeders om hun vinger kunnen winden!

gr. Daan mv Tijs
 
Bedankt voor jullie reacties.

Ik ga toch proberen hem meer te laten huilen. Want hij probeert het volgens mij gewoon uit.
Met doorslapen snachts hebben we hetzelfde gedaan. Gingen er eerst 4 a 5 keer per nacht uit voor speentje ect. Op een gegeven moment hebben we hem toen +/- een week lang laten huilen en sindsdien slaapt hij gewoon door.

Hem in de box laten huilen en dan echt weggaan (naar boven ofzo) is geen optie, want hij rolt zich zelf om, maar omdat hij dan vaak nog klem komt te liggen wordt de frustratie alleen maar erger...haha. (en ik vind het ook een beetje eng).

Maar ik ga het echt proberen!

En meer met papa over hebben, want die vindt het al helemaal moeilijk om hem te laten huilen. Die is zeg maar de softie van ons twee.
(daardoor voel ik me misschien ook wel eens onzeker, want dan krijg ik het gevoel dat ik heel hard ben, terwijl dat volgens mij wel meevalt).

Thanks!

ps. ik weet ook wel dat ik geen slechte moeder ben, maar soms....pfff....dan vind ik het  gewoon wel  lastig allemaal.
 
Het is ook allemaal lastig hoor met zo'n eerste kindje. Ik vind dat ook soms.

En mijn vriend heeft er ook altijd moeite mee om Tijs in de box te laten liggen maar ja hij ziet hem natuurlijk ook veel minder dan moeders..haha. Dus die ene zondag dan denk ik ja...laat ook maar. Wel met vaders erover gehad dat hij niet te snel Tijs moet oppakken natuurlijk..haha.

Moeilijk he, moederschap...maar geloof me we willen allemaal het beste voor ons kindje!!!
 
Hoi,

Zoals je weet is Kay ook van 30 juli en heeft hij ook even zo'n tijd gehad.
Echter heb ik er niet heel veel gehoor aan gegeven omdat het geen doen was.

Kay is érg snel voor zijn leeftijd en kruipt inmiddels al wat weekjes door de box, zit zelfstandig en rolt van buik naar rug en terug.. Ook heeft meneertje al 2 tandjes.

Toen hij dus in dit stadium zat ging het uiteraard hem allemaal niet snel genoeg en was het vaak huilen, vooral als hij op zijn buik lag. Door hem toendertijd af te leiden hield hij het steeds langer vol en nu vind hij het heerlijk. Ook toen hij wilde gaan kruipen was het huilen omdat hij niet bij zijn speeltje kon komen (wat ik nét buiten zijn bereik had gelegd) en moest er natuurlijk hard voor werken om het toch te pakken te krijgen. Dit ging met veel gesteun gekreun en gejammer, maar hij kwam er wel!

Het is even een lastige tijd maar hij is sneller voorbij dan je denkt. Help je kleintje te ontdekken..
Ik werd er ook helemaal gek van, soms tot frustratie toe omdat ik geen tijd meer voor mezelf had. Elke 10 minuten wilde hij wat anders. Op een gegeven moment heb ik hem gewoon laten huilen, hem zelf even laten uitvinden hoe hij iets kon bereiken/oplossen zodat hij meer tevreden was. Op den duur veranderde het huilen in wat gejammer en dat is nog steeds wel zo. Hij jammert of moppert wat maar écht huilen doet hij nooit meer, tenzij hij honger heeft haha..
Hij is nu dus érg tevreden en lacht ontzettend veel.

Kay wil nu wel graag staan en veel zitten, maar gezien zijn leeftijd doen we hier   rustig aan mee. Laat hem eerst nog maar eens genieten van het kruipen.

Zelf liep ik al met de 9 maanden, dus hou mijn hart vast haha..

Voel je niet schuldig als het je even teveel wordt. Denk dat iedere moeder dat wel eens heeft als de kleine een "huildag" heeft. Als mijn vriend dan thuis is piep ik er gewoon even wat uurtjes tussenuit, even ontspanning.

Even volhouden en laat je kleine af en toe gewoon huilen,.. rond deze leeftijd gaan ze al langzaam patronen (actie - reactie) herkennen. Dus weet hij;" als ik huil komt mama". Laat hem dus zelf af en toe zijn "probleempje" oplossen en pak hem dan alleen lekker vast als hij écht overstuur is geraakt.

Succes!!!

Esmé mv Kay
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan