Huilen en stampen

A

ANONYMOUS_USERNAME

Mijn dochter is een mooi meisje met prachtige lange wimpers en bruine oogjes. Iedereen vind het een mooi meisje. Ze kan ook heel lief overkomen en erg scheetig zijn. Ze speelt erg leuk en vind tekenen en knutselen prachtig. Maar ze heeft een kant. En die is niet te versmaden. Ze huilt en krijst de boel bij elkaar als ze iets in de hoofd heeft en niet mag. Van een half uur tot een uur aan toe. Met pedagogische truucjes kan je daar wel een wending aan geven. Maar het veranderd gewoon niet. Hoe je ook aan je nee = nee houd en hoe je haar ook negeert met haar hysterische buien (wat overigens allemaal wel prima werkt). Na een tijdje merk je verandering en is het weer een tijdje rustig. En dan begint de boel weer overnieuw.
Op den duur zou zo'n meisje toch wel door hebben dat ze er niks mee bereikt?
Zou zo iets gewoon in het aard van het beestje zitten?
Eerlijk gezegt zijn ik en manlief ook byzonder eigenwijs.. Dus gek is het niet dat eigenwijze gedrag. Maar ik ben er moe van.
Wat ik mij afvraag is, is dit normaal?

Zijn er andere mensen die dit kennen of herkennen?

Groetjes Laura
 
Hoi,
Ja hoor, ik herken het helemaal. Mijn oudste dochter, nu 9 jaar, heeft dit al vanaf haar peuterpuberteit. Ik vergelijk het vaak met de vrouwelijke cyclus, je weet wel, net voor je menstruatie dat je dan niet te genieten bent en om het minste of geringste ontploft. Bij mijn dochter lijkt het of die cyclus er al altijd in zit. Een tijdje rustig, dan bouwt het zich op en dan komt de uitbarsting! Toen ze klein was, had ze het erg vaak, zo'n drie tot vier keer per week, soms zelfs twee keer per dag. Dat duurde dan ook met gemaak een uur, zo'n woede aanval. Nu is het gelukkig veel minder, eens in de maand of in de twee maanden.
Vroeger heb ik me een tijdje bezorgd gemaakt, dacht dat het misschien aan mij lag, of aan mijn manier van opvoeden. Toen zag ik dat mijn nichtje van 3, die een totaal andere opvoeding kreeg, precies hetzelfde gedrag vertoonde. Toen was ik gerust gesteld. Bij mijn jongste dochter van 2 zie ik nu weer hetzelfde gedrag ontstaan, ook zo'n driftkop. Mijn andere twee kinderen hebben het niet.
Het kan inderdaad behoorlijk vermoeiend zijn, maarja elk kind heeft weer iets anders. Zo vraagt mijn zoontje constant aandacht met praten, dingen vragen en om hulp vragen, daar word ik ook wel eens moe van.
Sterkte er mee, je bent in ieder geval niet alleen hier mee.
Groetjes,
Ivy
 
Hi Laura,

Wat een verademing. Ik was lang niet meer op dit forum, maar ik weet ook soms niet wat ik met mijn zoon aan moet.
Vandaag was het weer zo ver: hij had een soepstengel gehad en een tweede kreeg hij niet. Dus dreinen... huilen... boos zijn! Hij heeft bij ons een "strafhoekje" dus hem daar in gezet. Als ie afgekoeld is mag hij er uit. Of we gaan na 1-2 minuten zelf. En ja, hij was afgekoeld, dus een knuffel. En toen begon het weer: nieuwe soepstengel. Nee dus. Toen naar papa die buiten was. Nee dus, dat kon even niet. Zo heb ik3 kwartier "gevochten". Toen was papa buiten klaar, waren wij helemaal gekleed om er op uit te gaan met de slee... toen wilde meneer niet meer. Zeuren om allemaal dingen die niet konden. Toen ben ik heel boos geworden en heb hem op zijn kamer gezet. Daar na 10 min opgehaald, maar weer bijna 3 kwartier lang hetzelfde verhaal. Maar toen was papa de klos, want mama had zich maar even terug getrokken. Uiteindelijk was zijn slaaptijd bereikt en nu ligt ie op bed. Maar papa en mama hebben geen puf meer iets te doen! Wat kan zo'n gedrag aan je vreten.

Ook ik twijfel aan mijn opvoedkunsten. Over een week of 10 komt de tweede en ik weet niet hoe ik met de eerste om moet gaan. We hebben de wijkverpleegkundige al om hulp gevraagd, maar toen zij kwam was het net weer een rustige periode.

Ook ons kindje heeft heeeeeeeeeeeeeeeeeeele lieve kanten. Want als ik soms verdrietig ben (hormonen), dan krijg ik zijn lievelingsknuffel en hij kwam straks ook wel sorry zeggen, maar toch. Ik zeg wel eens: onze zoon heeft pieken of dalen, maar zal nooit een gemiddeld kindje zijn. En dat is wel erg moeilijk. Je twijfelt aan jezelf als zo'n bui hebben.

Ik vond het fijn jouw verhaal en dat van Ivy te lezen. Hoe we er mee om moeten gaan weet ik nog niet, maar dat zal voor iedere ouder en kindje weer anders zijn.

Heel veel sterkte.

Gr. Tamara.
 
Hallo,

Inderdaad erg fijn om te lezen dat hier niet het enige huishouden is met een driftkikkertje! Onze dochter heeft er ook last van, vooral als ze haar zin niet krijgt of als ik even met haar broertje bezig ben en dus niet meteen tijd heb voor haar. Ik zeg dan wel dat ze even moet wachten, maar dat kan dan niet en dan wordt ze dus echt heel erg boos en driftig. Maar dat is niet altijd, maakt het ook weer lastig, soms zegt ze okee en wacht ze lief. Ik kan nooit vantevoren zien hoe ze gaat reageren. En als zij boos wordt, raak ik geirriteerd. Wil ik niet, maar het gebeurt. Dus dan is het niet meer zo gezellig in huis... En als ik eenmaal geirriteerd ben, dan is het lastig om mij daar weer vanaf te brengen. Wat kan ik daar aan doen??? Iemand een tip??

Groetjes,
Esther
 
Hai Esther,

Als mijn dochter zo'n bui heeft, wordt ik ook zo ge-iriteerd. En kan ik de hele dag er last van houden. Ik denk dat dit me harder pakt omdat ik veel van haar hou. Dus het heeft ook een positieve kant. Wat ik me wel probeer aan te leren is het naast me neer te leggen. Het me niet zo erg aan te laten grijpen. Een kwestie van tot 10 tellen. Of ik denk dan op die krijs momenten aan hoe lief ze kan slapen. Je gedachten ergens anders op focussen. Soms werkt het en soms niet.
Als ik moe ben of niet lekker in mijn vel dan is dat wel erg moeilijk. En is het echt een behang dag. Misschien dat je er wat aan hebt Esther?

Groetjes Laura

ps. Ik heb veel aan alle verhaaltjes gehad die hierboven staan. Soms is het wel eens fijn om van andere zelfde soort verhalen te lezen.
 
ik herken het helemaal onze dochter is net 2 geworden en ben inmiddels weer 20 weken zwanger ik dacht dat ik deze week gek werd
onze dochter bleef maar maar krijsen en boos doen als er iets niet gebeurde wat ze wou ook kon ik nergens meer naar toe zonder dat ze het op een krijsen zette zelfs naar de wc toe was taboe ze wilde ineens niet meer lopen en ik snap er niks van want twee weken geleden was het echt nog een prinsesje en ineens uit het niets was ze zo
moet zeggen dat ze vandaag weer een lievie was misschien heeft gisteren mijn hormoon huil bui geholpen ik wist echt niet meer wat ik moest doen
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan