huilen met tuiten door hormonen?

M

mart73

Het problemen was dit weekend niet het huilen van onze allerliefste dochter (huilt haast alleen als ze honger heeft), maar het huilen van haar mama.

Wat er ook gezegd werd of gedaan bij mij gingen de sluisen open. Werd er zelf helemaal naar van.

Mijn kleine meisje raakte er gewoon van slag van. Gelukkig mijn man niet te veel, maar die heeft er zeker van te leiden gehad als bliksemafleider. Wat ben ik op dat soort momenten blij met hem.

Meer mama's die hier last van hebben? Ik heb wel vaker een huilbuitje gehad, maar op deze manier :-(

Gelukkig na een hele zaterdag huilen werd het zondag al beter en vandaag is er niets meer aan de hand.

Moest gewoon even het verhaal kwijt, voel me er vooral naar mijn man heel vervelend bij.
 
Hoii

Ik herken het wel hoor. Ik ben op dit moment ook veel emotioneler als de eerste dagen/weken na de bevalling. Het lijkt wel alsof het nu pas allemaal een plekje krijgt.
Begin nu pas te beseffen hoe heftig mijn bevalling was en hoeveel mij dat gedaan heeft. Ik kan er gelukkig wel over praten maar het zit dieper als ik dacht blijkbaar!

Huil lekker uit....
En doe hier lekker je verhaal, lucht op!

Wij zijn er voor je :)

xxx
 
Hoi!

Ik huil ook veel meer dan voor de zwangerschap, van geluk/verliefdheid voor Sepp of door de hormonen.
Ik heb tijdens de kraamweek de hele week gehuild. Nu is het wel minder, maar nog altijd meer dan voor de bevalling.

Ik denk maar zo: het hoort er allemaal bij, ontzwangeren duurt ook een hele tijd. Lekker huilen, niets om je voor te schamen! Ik vind het ook wel fijn, af en toe...

En erover praten dat helpt mij in ieder geval wel.
Dat maakt het een stuk makkelijker.

Liefs Marina
 
Ik huil nog steeds veel, maar tijdens mijn zwangerschap leek het wel of de kraan open bleef staan. Gelukkig weet mn man wel hoe het komt en neemt hij me niets kwalijk, hij kan er zelfs wel om lachen.

Jou man begrijpt het ook echt wel, en het is alleen maar goed als je t er even uitgooit. Schijnbaar was het nodig!
 
Ik herken het ook een beetje. Niet dat ik nou veel moet huilen maar ik zit er wel elke keer dicht tegenaan!

Een leidster op de groep van Roan en Finn is morgen voor het laatst. Roan is helemaal gek op haar! Als ik dan aan Roan denk als er een voor hem vreemde op de groep staat begin ik ook te huilen hoor. Vind het dat zo zielig voor Roan! En toen ik ook nog een kaartje ging schrijven namens Roan en Finn moest ik heeeeel erg huilen;-)

Gooi het maar op de hormonen:)
Zal morgen nog leuk worden hoop heel erg dat ik dan niet ga huilen, de leidster in kwestie is zelf zwanger dus dat wordt nog leuk als zij ook last heeft van haar hormonen haha!
 
Hier nog een hoor! Bij mij is het nu iets minder aan het worden maar ik heb echt een paar weken gehad dat ik om alles moest huilen. Ook van geluk hoor. Dan hing ik boven de box naar Lars te kijken en dan begon ik alweer :)

Maar ik denk maar zo: je kan het er beter uit gooien dan opkroppen want dat is niet goed. En het is allemaal niet niks geweest, logisch dat je dat emotioneel van wordt. Vooral nu het allemaal begint te wennen heb je meer tijd om erover na te denken.
En jouw mannetje begrijpt dat vast wel.

Dus lekker laten gaan die tranen, doe ik ook :)

Liefs Kim
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan