Huilen

Het zal wel bij de ontwikkeling horen, maar hoe ga ik hier het beste mee om?
Dochter van bijna 2 jaar. Sochtens maak ik haar wakker om naar de kdv te gaan. Aankleden, ontbijten en na 30 min op de fiets. Ze gaat helaas vroeg, 7 uur, omdat ik om half 8 begin met werken. Daarom wil ik haar liever niet vroeger wakker maken. Maar de laatste tijd vind ze het niet leuk als ik haar wakker maak, niet uit slaapzak willen, niet uit bed, niet willen aankleden, niet de deur uit willen. Huilen en krijsen, zich op de grond gooien, strekken in de fietsstoel. Als ik haar afzet wilt ze me eerst niet loslaten en daarna blijft ze stijf en stil staan, zonder me aan te kijken, tot dat ik weg ben.
Als ik haar ophaal smiddags wil ze meestal niet mee naar huis, wilt blijven spelen. Zslfde verhaal, zich op de grond gooien en hysterisch huilen totdat we thuis zijn. De weg naar huis is zo niet prettig maar ook gevaarlijk.
Ik probeer voorspelbaar te zijn in wat we doen, ze gaat drie dagen in de week, dus drie dagen zelfde ritme. Ik vertel wat we gaan doen, benoem de dag, waar we heen gaan, dat ik haar kom ophalen/we naar huis gaan. Ik blijf bij haar, benoem de emotie, probeer in verbinding te blijven. Mijn geduld raakt op. Hoe ga ik hier het beste mee om?
 
Herkenbaar!! De peuterpubertijd is begonnen!
Wat je doet is volgens mij goed.
Tip! Zelf rustig blijven, en de mantra ‘het is een fase’.
Dit gedrag is ook teken dat ze zich veilig bij jou voelt. Dat maakt t na zo’n (drift)bui weer goed denk ik altijd.
 
Je hebt helemaal gelijk! Het is de leeftijd, het puberen is officieel begonnen.
Wat je doet is super, je kunt het niet beter doen dan je al doet. Het is even een frustrerende tijd maar het komt echt goed! Mijn dochtertje is nu 2 jaar en 5 maanden en het is echt aanzienlijk afgenomen. Uiteraard verschilt het per kind maar ga er gewoon van uit dat het echt goed komt!
Je kunt dit!
Liefs!
 
Wat een fijne reacties! Fijn dat het herkenbaar is en te horen dat ik het goed doe. Mijn ouders zijn meer van de oude stempel en zeggen: strenger zijn, goed boos worden, corrigerende tik etc. En om eerlijk te zijn schiet dat wel eens door mijn hoofd op die momenten, want toch de twijfel of je het goed doet. maar ik zie ook dat dat niet de oplossing is. Dochter word daar niet ineens rustig van, tegenovergestelde lijkt me. Dat is dus iets wat ik niet wil doen. Grappige is dat ik het bij andere ouders niet zie gebeuren dus dan gelijk weer de twijfel. Maar ik zie natuurlijk niet alles. Dank jullie wel. Ik blijf bij mijn eigen gevoel.
 
Terug
Bovenaan