Het zal wel bij de ontwikkeling horen, maar hoe ga ik hier het beste mee om?
Dochter van bijna 2 jaar. Sochtens maak ik haar wakker om naar de kdv te gaan. Aankleden, ontbijten en na 30 min op de fiets. Ze gaat helaas vroeg, 7 uur, omdat ik om half 8 begin met werken. Daarom wil ik haar liever niet vroeger wakker maken. Maar de laatste tijd vind ze het niet leuk als ik haar wakker maak, niet uit slaapzak willen, niet uit bed, niet willen aankleden, niet de deur uit willen. Huilen en krijsen, zich op de grond gooien, strekken in de fietsstoel. Als ik haar afzet wilt ze me eerst niet loslaten en daarna blijft ze stijf en stil staan, zonder me aan te kijken, tot dat ik weg ben.
Als ik haar ophaal smiddags wil ze meestal niet mee naar huis, wilt blijven spelen. Zslfde verhaal, zich op de grond gooien en hysterisch huilen totdat we thuis zijn. De weg naar huis is zo niet prettig maar ook gevaarlijk.
Ik probeer voorspelbaar te zijn in wat we doen, ze gaat drie dagen in de week, dus drie dagen zelfde ritme. Ik vertel wat we gaan doen, benoem de dag, waar we heen gaan, dat ik haar kom ophalen/we naar huis gaan. Ik blijf bij haar, benoem de emotie, probeer in verbinding te blijven. Mijn geduld raakt op. Hoe ga ik hier het beste mee om?
Dochter van bijna 2 jaar. Sochtens maak ik haar wakker om naar de kdv te gaan. Aankleden, ontbijten en na 30 min op de fiets. Ze gaat helaas vroeg, 7 uur, omdat ik om half 8 begin met werken. Daarom wil ik haar liever niet vroeger wakker maken. Maar de laatste tijd vind ze het niet leuk als ik haar wakker maak, niet uit slaapzak willen, niet uit bed, niet willen aankleden, niet de deur uit willen. Huilen en krijsen, zich op de grond gooien, strekken in de fietsstoel. Als ik haar afzet wilt ze me eerst niet loslaten en daarna blijft ze stijf en stil staan, zonder me aan te kijken, tot dat ik weg ben.
Als ik haar ophaal smiddags wil ze meestal niet mee naar huis, wilt blijven spelen. Zslfde verhaal, zich op de grond gooien en hysterisch huilen totdat we thuis zijn. De weg naar huis is zo niet prettig maar ook gevaarlijk.
Ik probeer voorspelbaar te zijn in wat we doen, ze gaat drie dagen in de week, dus drie dagen zelfde ritme. Ik vertel wat we gaan doen, benoem de dag, waar we heen gaan, dat ik haar kom ophalen/we naar huis gaan. Ik blijf bij haar, benoem de emotie, probeer in verbinding te blijven. Mijn geduld raakt op. Hoe ga ik hier het beste mee om?