Hey hoi. Zoek even beetje steun en advies.
Zijn er hier nog die met 18 weken minder zijn gaan werken of zelfs volledig moesten stoppen met werken?
Ik ben afgelopen zaterdag na ongeveer 2 uur werken wéér ziek naar huis gegaan, voornamelijk omdat ik met elke stap die k zette gewoon pijn in mn buik had(werk in de horeca overigens, bediening dus continu beladen lopen, 40uur/week). Heb mn ma toen gebeld om een beetje te ventileren, even alles er uit gooien, maar ondertussen kom k er echt achter dat die 40 uur gewoon teveel is. Mn lijf is op, alles doet continu zeer, ik slaap max 4 uur op een nacht, en doordat ik zo moe ben, geef k weer heel veel over ook, door mn medicatie daartegen heen.
Nu stuurde mn baas weer een berichtje dat ik morgen alsnog moet komen werken, van 14.30 tot sluit wat waarschijnlijk zo rond 00.00 word dus met opruimen er bij. Ik zie er gewoon tegen op eigenlijk. Zit gewoon te janken van t idee weer te moeten werken omdat k zo moe ben.
Ik heb al gebeld naar de gynaecoloog voor een brief om in ieder geval minder te werken op last van de dokter, dit omdat toen k het aan gaf bij mn baas dat ik de uren niet vol houd, hij simpelweg reageerde met “zwanger zijn is geen ziekte. Je moet gewoon je uren werken. Jij wilde een kind, het hoort erbij” en eerlijk gezegd voel k me daardoor nog kutter.
Iemand die nog tips heeft hoe verder nog te handelen, of om er gewoon mee te dealen je zo te voelen? Het liefst slaap ik hele dagen tot de bevalling als k eerlijk ben, maar dan zie ik die babykamer die nog verder af moet en stort ik alweer in omdat het voelt als falen dat ik daar ook niet mee bezig ben.
moet helaas bekennen dat het zwanger zijn ongelooflijk zwaar valt. Meer dan verwacht eigenlijk. Mn vriend weet ook niet goed wat ie moet doen om te helpen, afgezien van er voor me zijn, waar ik natuurlijk al dankbaar voor ben.
Zijn er hier nog die met 18 weken minder zijn gaan werken of zelfs volledig moesten stoppen met werken?
Ik ben afgelopen zaterdag na ongeveer 2 uur werken wéér ziek naar huis gegaan, voornamelijk omdat ik met elke stap die k zette gewoon pijn in mn buik had(werk in de horeca overigens, bediening dus continu beladen lopen, 40uur/week). Heb mn ma toen gebeld om een beetje te ventileren, even alles er uit gooien, maar ondertussen kom k er echt achter dat die 40 uur gewoon teveel is. Mn lijf is op, alles doet continu zeer, ik slaap max 4 uur op een nacht, en doordat ik zo moe ben, geef k weer heel veel over ook, door mn medicatie daartegen heen.
Nu stuurde mn baas weer een berichtje dat ik morgen alsnog moet komen werken, van 14.30 tot sluit wat waarschijnlijk zo rond 00.00 word dus met opruimen er bij. Ik zie er gewoon tegen op eigenlijk. Zit gewoon te janken van t idee weer te moeten werken omdat k zo moe ben.
Ik heb al gebeld naar de gynaecoloog voor een brief om in ieder geval minder te werken op last van de dokter, dit omdat toen k het aan gaf bij mn baas dat ik de uren niet vol houd, hij simpelweg reageerde met “zwanger zijn is geen ziekte. Je moet gewoon je uren werken. Jij wilde een kind, het hoort erbij” en eerlijk gezegd voel k me daardoor nog kutter.
Iemand die nog tips heeft hoe verder nog te handelen, of om er gewoon mee te dealen je zo te voelen? Het liefst slaap ik hele dagen tot de bevalling als k eerlijk ben, maar dan zie ik die babykamer die nog verder af moet en stort ik alweer in omdat het voelt als falen dat ik daar ook niet mee bezig ben.
moet helaas bekennen dat het zwanger zijn ongelooflijk zwaar valt. Meer dan verwacht eigenlijk. Mn vriend weet ook niet goed wat ie moet doen om te helpen, afgezien van er voor me zijn, waar ik natuurlijk al dankbaar voor ben.