<p>Een jaar of 5 geleden leerde ik mijn man kennen. We hadden meteen een goede klik en na een paar maanden kregen we een relatie. Hij vertelde dat hij een zoon had van (toen) 9 jaar. Zijn ex en hij gingen uit elkaar toen hun zoon nog maar een halfjaar oud was. Achteraf hebben ze "te vroeg" de keuze gemaakt om een gezin te stichten terwijl hun relatie alles behalve gezond en stabiel was. Mijn man heeft veel ellende met zijn ex meegemaakt na zijn scheiding en heeft moeten vechten voor een omgangsregeling met zijn zoon. Toen wij elkaar leerden kennen, had hij inmiddels een paar jaar wat stabieler contact met zijn zoon en was hij druk bezig met het herstellen van de band tussen hen. </p><p>Toen kregen wij een relatie. Na een paar maanden besloten we dat het tijd was dat ik zijn zoon zou ontmoeten. Hij was en is nog steeds, om het weekend bij ons. Het klikte vanaf het begin wel leuk en we hebben in het begin ook leuke weekenden gehad. Omdat ik van de hele situatie af wist en begreep dat hun band nog niet zo is zoals mijn man het zou willen, gunde ik hen een fijn weekend vol plezier en tijd en activiteit om die band te versterken. Ik genoot van het plezier die ze samen hadden. Ze hadden een gezamenlijke hobby en dat was samen met bestuurbare auto's buiten rijden. Daarnaast sleutelen ze er ook aan als er iets stuk is of als ze iets willen veranderen. Erg leuk om te zien en ik was ook trots op mijn man dat hij zo'n betrokken vader was in die weekenden.</p><p>Echter na verloop van tijd, begon ik me wat het 3e wiel aan de wagen te voelen. Het was "hun weekend" en ik mocht daarbij zijn. Zo voelde dat soms. Er werden van te voren nooit plannen gemaakt om samen met ons 3en wat te ondernemen. Het was elk weekend hetzelfde. Zij hadden samen plezier en ik stond er wat langs de zijlijn bij. Hier begon ik na een jaar verder mee te worstelen. We zouden onze eerste zomervakantie samen, 3 weken vrij zijn in de bouwvak en mijn stiefzoon zou dus 3 weken bij ons zijn. Omdat ik er best wel tegenop zag, heb ik heel het internet afgezocht naar leuke activiteiten e.d. om te kunnen doen in onze vakantie. Ik ben hier meerdere avonden mee bezig geweest en had een heel Word document opgesteld met leuke activiteiten om te doen. Links van sites en tarieven en alles erbij.</p><p>Mijn man wilde niet op vakantie gaan omdat dit ook de 1e keer voor hem was, zo'n lange vakantie met zijn zoon. Bang dat zijn zoon misschien naar huis zou willen i.v.m. heimwee ofzo. Ik heb hem daarin gesteund en dus een hele lijst voorgelegd met leuke activiteiten die ik had gevonden. Helaas werd er heel kort en koel op gereageerd. "Dat vindt hij allemaal toch niet leuk om te doen." Nu achteraf heeft hij wel zijn excuses aangeboden voor deze reactie en begrijpt hij wel dat ik het daar wel moeilijk mee heb gehad toen. Dat was mijn manier om initiatief te tonen voor een leuke vakantie samen.</p><p>Ik heb van te voren eerlijk en kwetsbaar toegegeven dat ik het wel spannend vond, 3 weken lang vakantie met mijn stiefzoon. Mijn man hoorde het aan, maar begreep dat niet echt of onderschatte het. De 1e week van de vakantie was een langgerekt weekend voor mijn gevoel. 7 dagen lang, gjngen we weer elke dag naar een natuurgebied in de buurt met de bestuurbare auto's. Zij maakten plezier met de bestuurbare auto's en ik wandelde "gezellig" mee. Voor af en toe vind ik dit geen probleem, maar om dit nou de hele vakantie te doen, zou mij ook niet gelukkig maken. Het was ook mijn vakantie en ik kon dit niet 3 weken lang volhouden. Ik zat heel erg in dilemma. Ik wilde dat mijn man en zijn zoon een leuke vakantie zouden hebben omdat dit ook voor hen iets nieuws was. Echter voelde het ook niet goed om mezelf dan maar weg te cijferen. Na de 1e week heb ik het aangekaard en mijn zorgen en gevoelens met mijn man gedeeld. Ik gaf aan dat ik graag ook dingen wilde ondernemen met ons 3en en dat we samen als gezin met ons 3en plezier konden maken. Dat ik me het 3e wiel voelde deze 1e week en dat ik zag hoe zij samen plezier hadden. Dit werd een enorme ruzie en deze gebeurtenis heb ik nog niet helemaal achter me kunnen laten. Hij verweet mij dat ik geen begrip had en dat het zijn 1e vakantie was met zijn zoon samen en noem maar op. Ik heb zo gehuild! Wat moest ik nu doen? Ik stel me kwetsbaar op en hoop op een open gesprek waarbij we samen tot een oplossing kunnen komen en het wordt op deze manier beantwoord.</p><p>In de 2e week heb ik mijn zin doorgedrukt en zijn we een dag naar een dierentuin geweest. Dit was uiteindelijk een super leuke dag. Gezellig met z'n 3en iets leuks doen en het plezier met elkaar delen. Dit bedoelde ik dus met, samen met z'n 3en plezier hebben. Aan het eind van de dag zei mijn man: "Oh, nu snap ik wat je bedoelt." Echter veranderde deze "openbaring" niet zoveel. De rest van de vakantie hebben we voornamelijk thuis dingen gedaan. Het was een vakantie met upps en downs.</p><p>De weekenden zijn in deze 4 jaar weinig veranderd. Er is geen plan, alles gebeurt maar en zij doen samen hun dingen. Maar als ik dan iets met een vriendin zou willen afspreken, omdat zij elkaar toch hebben, werd het ruzie omdat mijn man het niet leuk vind dat ik dan weg ga en niet mijn weekend met hen spendeer. Maar als ik erbij ben, word ik er niet bij betrokken...We zijn inmiddels 4 jaar verder en we hebben al veel gesprekken en ruzies hierover gehad. Het gaat nu wel iets beter maar er is nog niks "opgelost". Ik voel me 8 van de 10 keer nog steeds het 3e wiel als mijn stiefzoon er het weekend is en tel vaak af naar de zondag dat we hem weer thuis brengen. Het voelt voor mij alsof hij die weekenden "inbreekt" in ons leven samen. Ook al weet ik dat dat niet zo is. Die lieve jongen kan er ook niks aan doen. Die heeft deze situatie ook niet gewild. Het is een lieve jongen, alleen is het extra lastig om een band met hem op te bouwen. Hij heeft een licht "stempeltje" waarbij je ook merkt dat je geen diepe band met hem kunt opbouwen. Dat maakt het ook erg lastig allemaal. Ik heb boeken gelezen over het stiefmoederschap en artikelen op google gezocht, noem maar op. Ik heb de hulp en steun van mijn man nodig maar die krijg ik niet. Ik heb voorgesteld om iets van therapie te volgen voor samengestelde gezinnen o.i.d. maar daar moet hij niks van hebben. "Dan ga jij toch in therapie? Aangezien jij een probleem met de hele situatie hebt?" Dat doet me erg veel pijn en ik voel me dan totaal niet gesteund. Ja ik zit ermee en het is voornamelijk mijn probleem, maar de oorzaak van dit probleem ligt ook deels bij hem. Daarom wil ik graag samen hulp, zodat we hier samen als team mee verder kunnen. Het lastige is dat we voor de rest op alle andere vlakken echt op 1 lijn zitten en een goed team zijn. Alleen op dit onderwerp komen we nog steeds niet tot een oplossing. Hij zegt dat ik hem maar moet vertellen wat hij moet doen, maar ik weet niet wat helpt! Ik vraag hem om hulp om dit samen met mij uit te zoeken en dingen wil proberen die hopelijk helpen. Ik loop helemaal vast en weet niet wat ik moet doen. Graag ideeën of misschien eigen ervaringen die ons kunnen helpen?</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Hulp/ advies nodig betreft omgang stiefkind. 3e wiel voelen als hij er is.
- Onderwerp starter Gebruiker10362872
- Startdatum
Ik heb hier totaal geen ervaring mee, dus echt tips kan ik je niet geven. Maar als ik je zo hoor lijkt het me erg belangrijk dat jij in zo'n weekend ook een dag je eigen ding kan doen. Dan kun jij de hele situatie even van je afzetten / iets leuks doen en je man en zoon gewoon doen waar ze zin in hebben. Iedereen blij toch? Dit lijkt me overigens ook goed wanneer er geen stiefkind in beeld is, maar dat is voor iedereen persoonlijk natuurlijk.
Ik ben stiefouder en begrijp je heel goed. Min situatie is niet hetzelfde (zelf ook kids die hier bijna altijd zijn) en 2 stiefkids.
Als zij er in het weekend is gaat ze gewoon mee in het gezin, doen we dingen samen. Papa denkt er niet over iets alleen met haar te doen zelfs al stel ik het soms voor.
Ik begrijp dat je man tijd met zijn zoom door wil brengen maar na 5 jaar ben jij niet meer een "nieuwe" en zijn jullie een gezin en is het niet teveel gevraagd om als gezin dingen te doen, of om jou de ruimte te geven je eigen ding te doen.
Ik vind je man hierin best egoïstisch en aan mij had hij dan een verkeerde.
Je stiefzoon is inmiddels 14? Die mag ook best wel snappen dat niet alles om hem (stempel of niet) draait in die weekenden en dat geld ook voor je man.
Je hebt het meermaals aangekaart en hij luistert niet. Nou dan zou ik voortaan mijn eigen plan trekken in de weekenden. Zelf plannen maken en dit pas op de dag zelf mededelen, ik ga nu naar .... We gaan .... Doen en ben zo laat thuis doei!
Ik zou zelfs een weekendje weg plannen voor mezelf maar dat ben ik .
Wie nog er horen wil moet maar voelen, en het zal geheid ruzie geven maar so be it. Jij bent geen derde wiel.
En mocht je man echt niet veranderen, ik zelf zou voor mezelf nadenken of ik in zo'n relatie wil blijven (maar dat ben ik persoonlijk) want tuurlijk komt een kind op de eerste plek maar jaren totaal weggecijferd worden om het weekend,zo wil ik niet mijn leven leiden.
Heel veel sterkte met deze vervelende situatie
Als zij er in het weekend is gaat ze gewoon mee in het gezin, doen we dingen samen. Papa denkt er niet over iets alleen met haar te doen zelfs al stel ik het soms voor.
Ik begrijp dat je man tijd met zijn zoom door wil brengen maar na 5 jaar ben jij niet meer een "nieuwe" en zijn jullie een gezin en is het niet teveel gevraagd om als gezin dingen te doen, of om jou de ruimte te geven je eigen ding te doen.
Ik vind je man hierin best egoïstisch en aan mij had hij dan een verkeerde.
Je stiefzoon is inmiddels 14? Die mag ook best wel snappen dat niet alles om hem (stempel of niet) draait in die weekenden en dat geld ook voor je man.
Je hebt het meermaals aangekaart en hij luistert niet. Nou dan zou ik voortaan mijn eigen plan trekken in de weekenden. Zelf plannen maken en dit pas op de dag zelf mededelen, ik ga nu naar .... We gaan .... Doen en ben zo laat thuis doei!
Ik zou zelfs een weekendje weg plannen voor mezelf maar dat ben ik .
Wie nog er horen wil moet maar voelen, en het zal geheid ruzie geven maar so be it. Jij bent geen derde wiel.
En mocht je man echt niet veranderen, ik zelf zou voor mezelf nadenken of ik in zo'n relatie wil blijven (maar dat ben ik persoonlijk) want tuurlijk komt een kind op de eerste plek maar jaren totaal weggecijferd worden om het weekend,zo wil ik niet mijn leven leiden.
Heel veel sterkte met deze vervelende situatie
Wow wat intens! Ik heb er geen ervaring mee vanuit jouw perspectief, heb zelf wel gescheiden ouders gehad. Het is heel fijn dat je man zoveel tijd en aandacht schenkt aan zijn zoon, maar jeetje zeg, jij bent er inderdaad ook! En zéker als je graag samen iets wilt doen. Heeft de zoon er inmiddels geen mening over?
Ik zou zeggen laat ze 1 dag lekker samen tijd spenderen zoals ze willen en de andere dag gaan jullie of samen wat leuks doen, of jij gaat er zelf een leuke dag van maken met vrienden.
Ik vind het knap dat je het al zo lang op deze manier volhoud!
Ik zou zeggen laat ze 1 dag lekker samen tijd spenderen zoals ze willen en de andere dag gaan jullie of samen wat leuks doen, of jij gaat er zelf een leuke dag van maken met vrienden.
Ik vind het knap dat je het al zo lang op deze manier volhoud!
Misschien kan je een compromis sluiten. Je gaat een ochtend mee met de bestuurbare auto's rijden en als ze verder wat willen doen wat leuk is voor jullie allemaal hoor je het wel. Anders trek je lekker je eigen plan. Jij hebt ook weekend.
Wat vind het jochie er zelf van? Wil hij graag dat je overal bij bent? Kan me zo voorstellen dat een puber liever samen met z'n vader z'n hobby uit gaat oefenen dan dat z'n stiefmoeder overal bij moet zijn.
Wat vind het jochie er zelf van? Wil hij graag dat je overal bij bent? Kan me zo voorstellen dat een puber liever samen met z'n vader z'n hobby uit gaat oefenen dan dat z'n stiefmoeder overal bij moet zijn.