Hysterisch

C

CHS

Mijn zoontje van bijna 16 maanden krijgt als hij zn zin niet krijgt echt een hysterische bui en hij komt daar niet zo makkelijk uit.
Bijvoorbeeld als hij niet krijgt wat hij wil eten, zeuren en gillen. Als hij ergens heen wil wat niet mag, zeuren en gillen. Als hij daarbij ook nog eens moe is dan wordt hij echt hysterisch. Wie herkent dit en wat kan ik er aan doen? Hij is altijd al een baby geweest die veel klaagde en heb het gevoel dat ie het nooit leuk vond om baby te zijn. Heb ook nog een 4 jarige en wordt hier zo moedeloos en moe van. Ik vind het gewoon niet leuk dat hij het gezinsleven zo bepaald en er zijn momenten dat ik hem zo zat ben. Puffff
 
Ik weet hoe vervelend het is. Hier hebben we net 3 weken van driftbuien achter de rug. Ik heb het consultatiebureau gebeld voor tips. Misschien is dat ook wat voor jou?
 
Ik herken je gevoel volkomen en ik snap dat het erg frustrerend is, omdat je op zo'n moment niets goed kan doen. Mijn oudste en jongste (ik heb 3 kids, 4e op komst) hadden dit ook, boos, op de grond jammeren, huilen, schreeuwen. Machteloos sta je daar dan als ouder.
Ik moet zeggen, hoe meer kinderen hoe beter je hun gedrag leert kennen. Bij de oudste (zoon) wist ik echt niets en ging ik er tegen in, dat werkt averechts. Heel toevallig heeft mijn 2e (middelste kind) zoontje deze puberfase overgeslagen. Het is ook een heel makkelijk kind. Oudste en jongste hebben iets meer temperament.
Nu is mijn jongste (meisje van bijna 20 mnd) ook sinds enkele maanden aan het jammeren. Ik dacht eerst dat het aan mij lag, omdat ik het niet goed deed, was wat onzeker. Nu weet ik mede dankzij ervaring en het Oei, ik groei boekje, dat babies met sprongetjes te maken hebben.
 
Mijn dochtertje heeft inmiddels periodiek zo'n hysterisch momentje. Ze wilt iets en toch weer niet. Want ze gooit het dan gewoon weg.. Vraag je op zo'n moment wat wil je.. Het lijkt erop dat ze echt even niet weet wat ze wilt. 
Als ze boos is, schreeuwt en hysterisch is dan dan laat ik haar even afkoelen. Ik ga van haar weg, als ze op de grond ligt, laat ik haar liggen en geef aan: mama gaat naar binnen. Tegen de jongens zeg ik dat ze haar met rust moeten laten. Als ze haar aankijken dan wordt ze soms al boos op zo'n moment.
 
Na een minuut of max 10 merk ik dat ze minder overstuur is en toenadering zoekt. Ze komt dan steeds dichterbij. Als ze dichtbij is dan leg ik mijn hand op haar borst en knuffel en troost haar als ze dit toelaat. Ze kalmeert dan, we zeggen niets tegen elkaar maar ik houd haar enkel zo vast. Beetje vertrouwd denk ik.
Ik heb echt het gevoel dat ze even geen raad weet hoe of wat ze met haar gevoel aan moet. Dit is dan ook het enige dat werkt bij ons.
 
Het kost zoveel energie als je er tegenin gaat. Dat deed ik eerst ook. Wist niet beter. Nu weet ik dat ze mentaal groeit en dit zorgt voor verwarde gevoelens. Als ze gekalmeerd is dan kan ik ook weer communiceren met haar. Blijft soms lastig omdat ze niet alles kan vertellen. Veel succes iig. ?
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan