i.v.m. endometriose 'zwangerschapswens'

[Anoniem]

Lieve medemama's,

Begin juli ben ik na een x-aantal jaren eindelijk mama geworden d.m.v. IVF omdat ik endometriose heb. Tot nu toe ben ik nog niet ongesteld geworden en op een of andere manier ben ik er een beetje angstig voor aan het worden i.v.m. de endometriose. Als we nog een 2e keer zwanger willen worden en dus weer het hele IVF-traject door mogen is het natuurlijk wel zo fijn als de endometriose minimaal is. Nu heb ik zelf zoiets van zo snel mogelijk aan gaan beginnen want wie weet duurt het weer jaren en hoe langer jhet duurt hoe meer endometriose, maar aan de andere kant ben ik nog niet toe aan al een 2e, maar omdat het gewoon niet zo vanzelfsprekend is, knaagt het nogal aan me. Als ik nu zeg 'We wachten totdat ons meisje een jaar is' dan is er een kans dat ik weer zoveel verklevingen heb dat het wellicht helemaal niet meer kan. Wat raden jullie aan?

 

[Anoniem]

Hoi mamaingeborg,

Als ik het goed heb ben jij dezelfde die gereageerd heeft op mijn berichtje van de postnatale depressie. Ik heb ook endometriose en door middel van IVF zwanger geworden. Ik heb deze vraag aan mijn huisarts gesteld en hij heeft aangegeven dat het verstandiger is als je een postnatale depressie hebt  te wachten met het gaan voor een tweede kindje (zeker als dit dmv IVF moet) tot de eerste een jaar is.

Dit in verband met het feit dat je weer hormonen moet gaan spuiten en dit heel verkeerd kan uitpakken als je een depressie hebt. Ik vond dit heel aannemelijk klinken. Ook heb ik inmiddels begrepen dat het risico voor een depressie bij een vrouw die via IVF zwanger wordt groter is dan normaal. Dit ook omdat je hormonen moet spuiten.

IK was niet blij met dit bericht maar ben wel blij dat ik dit nu van te voren weet.

Waar zit bij je endometriose? Geeft je eigenlijk nog borstvoeding want dan kan het ook daardoor komen dat je nog niet ongesteld bent geworden.

Groetjes
Inge

 

[Anoniem]

Hoi,

Jeetje dat is moeilijk! Het enige wat ik kan zeggen: volg je hart, maar vergeet zeker ook niet naar je eigen lichaam te luisteren....
Mijn Hjerre is ook van juli en totaal onverwacht was ik na 5 maanden weer zwanger, terwijl het met Hjerre ook echt niet vanzelfsprekend ging.. Mijn lijf was er nog niet aan toe en ik heb tijdens de tweede zwangerschap in het ziekenhuis gelegen met alle ellende erbij.
Toch ben ik dolgelukkig met ook mijn kleine meisje, ze was zeer zeker gewenst, alleen wat eerder..

Ze zeggen wel dat je na je zwangerschap toch sneller de kans hebt om weer zwanger te worden.
Als het bij jou dan al zo moeilijk gaat zou ik het denk ik toch weer gaan proberen. Je bent waarschijnlijk niet in 1 keer zwanger en wanneer je het probeert ga je er toch ook naar toe leven....

Enne twee kleintjes achterelkaar is hartstikke leuk!

Groetjes Hanneke

 

[Anoniem]

Hai,

Ik ken je dilemma. Ook ik ben zwanger geworden door ivf en we willen heel graag een 2e maaaaaaaaar nu nog ff niet. Echter mijn fsh is HOOG dus vroege overgang dus geen tijd te verliezen. Begin januari hebben we de eerste gesprekken weer helaas.. Eerst even onderzoeken of ik uberhaupt nog eitjes heb. Het duurde bij mij ook even voordat ik weer ongi werd. Het is niet ongebruikelijk dat dit even op zich laat wachten. Ik weet van een vriendin die heftige endo heeft dat er medicijnen zijn om de boel sterk te vertragen en je dus wat tijd te gunnen. Mss iets voor jou?

Succes!

gr.Ing

 

[Anoniem]

Hallo beide Inges,

Gek he, dat het allemaal zo dubbel is.

Dolblij met onze dames (volgens mij hebben we allemaal een meisje en dat allemaal door IVF) en toch soms die onzekerheden. Net alsof je geen keus hebt.  Mijn huisarts, consultatiebureau en een maatschappelijk werkster dachten dat ik dus een postnatale depressie had, maar door de gesprekken met een psycho therapeute beginnen we daaraan toch te twijfelen. Door alles wat er de afgelopen jaren met mij (en mijn man) is gebeurd (operaties, IUI, IVF) en dan de overweldigende komst van  ons meisje en een roze wolk, die toch niet zo roze bleek, heb ik wel last van dips, maar een postnatale depressie wil de psychotherapeute het niet noemen, omdat ik wel heel lief  bent voor ons dochtertje,  haar liefdevol verzorgt en geen dwang of angst hebt (schijnt een van de symptonen te zijn..) om haar of mijzelf wat aan te doen of niet meer te willen zorgen.  
Een combinatie van onzekerheid, het verleden en gelijk al moeten denken aan de toekomst (wel wens voor 2e  kindje, maar liever even wachten, maar eigenlijk beter om niet te wachten i.v.m. endometriose) leveren dus spanningen op.  

Ik vind het wel heel lief dat jullie zo reageren omdat ik zelf eigenlijk wel veel van het forum lees, maar bijna nooit een berichtje plaats, behalve als ik zelf ergens meezit. Beetje egoistisch wellicht want ik besef nu hoe fijn het is om reacties te krijgen en te beseffen dat ik niet alleen sta en er meer zijn zoals ik die wellicht ook een reactie op prijs hadde gesteld...