<p>Hallo allemaal, wij hebben gisteren te horen gekregen dat onze enige optie waarschijnlijk ICSI is. Partner wordt nog verder onderzocht, daar hopen we over een 1,5 week de uitslagen van te krijgen. Partner heeft al 2 kinderen uit een vorige relatie, maar er is in 16 jaar dus het nodige veranderd bij hem. Het was/is een behoorlijke klap.</p><p>Natuurlijk heb ik al wel het een en ander gelezen op de site van Freya enzo, maar ik ben erg benieuwd naar de ervaringen van anderen. </p><p>Ik zie zelf namelijk als een berg op tegen de hormonen die ik moet gaan nemen en wat dat voor invloed op mij gaat hebben. Een van mijn stiefdochters is nl verstandelijk gehandicapt (niet van zijn kant) en we willen haar zoveel mogelijk beschermen tegen eventuele negativiteit vanuit mij. Ik ben nl echt haar moeder en ze hangt zwaar aan mij. Ik ben bang dat ik een klein monster word door de hormonen!</p><p>Ik heb mijzelf ook nog nooit geprikt en ben eigenlijk bang van naalden, dus hoe moeilijk en zwaar is dat?</p><p>En zo'n eicelpunctie, ik lees dat t behoorlijk pijnlijk kan zijn. Hoe zit dat? Is plaatselijke verdoving voldoende?</p><p>Ik ben positief ingesteld, maar zie er dus als een berg tegenop. Mijn partner wil t liefst zo min mogelijk weten, maar dat maakt mij alleen maar onzeker.</p><p>Ik ben wel van plan om een soort dagboek hierover te gaan bijhouden.</p><p>Dank alvast!</p>