iemand ervaring met postnatale depressie?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb het idee dat ik dit heb, ik ga volgende week al met iemand praten. De gedachten die rondspoken kloppen gewoon niet bij hoe ik anders ben, ik durf ze hier neit eens te typen zo erg schaam ik me ervoor, en huil al dagen. Misschien dat mn zoontje dit aanvoelt, ik heb geen idee, ik moet dinsdag naar maatschappelijk werk als dit het echt is dan weet ik neit hoe verder daarom vraag ik of iemand van jullie ervaring hiermee heeft, en hoe die erbovenop is gekomen.

Vind het moeilijk om dit te typen je schaamt je er toch wel voor.
 
schaam je niet!!!! echt niet doen!!! het is veelvoorkomend en goed te behandelen. aan deze woorden heb je nu misschien niks, maar echt...het is niks om je voor te schamen.
ik heb er zelf geen ervaring mee, maar gewerkt in de kraamzorg en dus het nodige meegemaakt in mijn werk.
ik vind het echt heel erg rot voor je en hoop dat je er goed met iemand over kunt praten.
top dat je hulp hebt gezocht!!!
 
Nee ik heb geen ervaring. Wel heb ik zelf moeite om de nieuwe gezinssituatie te accepteren en alles positief te zien. Maar dat is waarschijnlijk niets vergeleken bij wat jij voelt! Heel goed dat je hulp hebt gezocht en ik hoop voor je dat je tijdelijk medicijnen kan krijgen zodat het je even wat makkelijker wordt gemaakt. En al heb je er nu niets aan: Er zijn veel meer vrouwen die het hebben gehad en die kunnen nu wel weer genieten.
 
Meid dit is ABSOLUUT niet iets om je voor te schamen. Ik heb na de geboorte van mijn dochter een PND gehad. Doordat dit niet goed is behandeld kwam het tijdens de zwangerschap van mijn zoon weer terug als een Prenatale Depressie. Tenminste, dat dachten ze. Heb hele zware medicijnen geslikt en het ging maar niet over....
Na mijn zwangerschap bleek dat ik ernstig vitamine B12 tekort had waardoor deze klachten ook kunnen ontstaan.

Als ik je een tip mag geven, laat een uitgebreid bloedonderzoek doen. Aangeven dat ze ook op B12 en op schildklier moeten prikken!! Deze 2 geven namelijk dezelfde klachten als de waardes niet goed zijn.
Goed dat je met een maatschappelijk werker gaat praten maar doe ajb dat bloedonderzoek ook voor de zekerheid.
Ik heb het ook zelf aan moeten geven en het had me een hoop ellende bespaard als ik het eerder had geweten :(!!!

Heel veel succes en mijn ervaring was dat praten met mijn omgeving juist op heel begrip stuitte en ook ander moeders die zeiden, nou het is ook niet altijd een roze wolk!!
 
je hoeft je er idd niet voor te schamen. Ik snap dat je het wel doet.

Bij mij waren ze er in de zwangerschap heel bang voro dat het ging gebeuren maar gelukkig op dit moment gaat het goed. Maar heb wel de hulp van psychiatrich verpleegkundige die 1 keer in de week komt praten en dat helpt.

heel veel succes!!!!
 
Bedankt voor de reacties. Er is de laatste tijd veel gebeurd, en die roze wolk heb ik ind nog niet gehad, af en toe kijk ik naar mn zoontje en het is dat ik weet dat het mijn zoontje is, maar ik kan het niet uitleggen het is zon vreemd gevoel wat ik dan heb. Maar dinsdag dan moet ik naar maatschap werk.

En daarbij komt kijken dat mijn moeder steeds slechter wordt, die heeft herseninfarcten gehad en de afgelopen maand waarschijnlijk ook nog 1 die was al aan eht dementeren, maar dat bleef een beetje stilstaan en nu is het hard gegaan. Het is allemaal wat hoop dat het snel allemaal beter gaat en dat ik neit meer die gevoelens en angsten heb.
 
Gisteren naar de huisarts geweest... Ik zit er dichtbij zeg maar.. Snap je schaamte heel erg. Mijn man moest ook echt mee om te vertellen.
Het heeft zich de afgelopen vier weken opgebouwd en maandag heb ik alles 'bekend' aan mijn man..
Gisteren huisarts en vanmiddag komt bureau jeugd en gezin om te kijken hoe we alles weer op de rit kunnen krijgen..wat ik nodig heb om weer lol in mijn leven te hebben...om blij te kunnen worden van eenlachje en niet de hele dag een gespannen elastiekje die het leifste haar kind voor adoptie zou willen aandragen (zeg het maar gewoon, sorry...het gevoel kan ik niet wegstoppen..)

Dit alles ook met de huisarts dus besproken. Omdat ik nog verstandig en adequaat pverkwam wilde ze nog niet aan medicatie beginnen maar er moest wel snel hulp komen.

We zullen zien..iedereen zegt dag ik het heus wel weer leuk ga vinden..gisteren de hele dag met hem bij mijn ouders geweest en die zijn ook erg geschrokken.. Dat vind ik nog het moeilijkste ik stel net alleen ons kind teleur en tekort (geen liefde, geen spel, geen plezier, zo min mogelijk gerichte aandacht) ik doe ook de helewereld pijn en verdriet....

Sterkte van mijn kant voor je
 
Jeetje dat is precies wat ik bedoel, wij hebben er dan 3 jaar over gedaan dan zou je toch blij moeten zijn, en soms zoals je zegt dan zou ik het kind ook af willen staan, het is heel hard en dan het volgende moment wil ik hem weer bij me houden, het is zo vreemd allemaal en moeilijk uit te leggen.
Ik ben ook erg bang dat ik iets verkeerd doe, tegen mn man en mn kinderen, mn dochtertje ziet me nu vaak huilen doe ik anders nooit en zegt mama moet je nu alweer huilen.

Hoop dat de gesprekken me zullen helpen, want die roze wolk heb ik nog neit gezien.

Jij ook veel sterkte.

Ben blij met je verhaal want kinderen krijgen zeggen ze is altijd leuk, maar de minder leuke kant laten ze nooit zien.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan