iemand ervaring met postnatale depressie

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb het idee dat ik dit heb, ik ga volgende week al met iemand praten. De gedachten die rondspoken kloppen gewoon niet bij hoe ik anders ben, ik durf ze hier neit eens te typen zo erg schaam ik me ervoor, en huil al dagen. Misschien dat mn zoontje dit aanvoelt, ik heb geen idee, ik moet dinsdag naar maatschappelijk werk als dit het echt is dan weet ik neit hoe verder daarom vraag ik of iemand van jullie ervaring hiermee heeft, en hoe die erbovenop is gekomen.

Vind het moeilijk om dit te typen je schaamt je er toch wel voor
 
Ik heb het zelf niet gehad maar een vriendin van me wel. Zij kreeg therapie en anti-depressiva en dat heeft haar geholpen. Maar ik denk dat alle moeders wel eens 'rare' gedachten hebben, tenminste ik heb het ook wel eens. Gelukkig beheerst het mijn leven niet... Het is heel goed van je dat je hulp zoekt, ik hoop dat het je helpt om te gaan genieten!
 
Wat vervelend voor je!! Ik heb zelf na de geboorte van mijn 1e kindje 7 jaar geleden ook een moeilijke periode gehad, was echt doodmoe, kon op een gegeven moment ook niet voor mijn kindje zorgen voor een tijdje. Ik ben toen ook hulp gaan zoeken en kwam op de website www.geenrozewolk.com, dit is de webiste van een vrouw die zich gespecialiseerd heeft in postnatale depressie en aanverwante klachten. Je vindt hier zo ie zo veel herkenning maar je kunt ook een consult aanvragen. Rare gedachten kunnen er soms inderdaad bij horen en zijn volgens mij echt hormonaal. Je bent zeker niet de enige die dit heeft!! Ik zelf heb trouwens toen der tijd op een gegeven moment ook antidepressiva gekregen omdat ik ook last kreeg van angsten. Dit heeft me zeker geholpen.
Veel sterkte!
 
Bedankt voor jullie reacties, ik heb gekeken op die site wel ind fijn da tik niet de enige ben, en dat ik nog in een vroeger stadium zit, ik ben er op tijd achter gekomen, en daar ben ik blij om, want wil dit niet meer voelen ik wil er iets aan doen, en gelukkig voel ik tussendoor heel veel liefde voor mn zoontje.

Gr
 
De verloskundige en de psycholoog waren bang dat ik ook een postnatale depressie zou krijgen het scheelde niet veel ik heb ook in een diep dal gezeten maar gelukkig wilde ik mijn meisje nooit iets aandoen daarvoor hou ik te veel van haar. Ik heb nog dagen dat ik me verdrietig voel en heb ook vaak het idee dat mijn dochter dit voelt dan zit je zo naar je te kijken van waarom voel je je zo mama? Dan wil ik het liefst de hele dag haar vasthouden maar tegelijkertijd haar niet opzadelen met mijn gevoelens.
Je moet je tranen de vrije loop geven en proberen je gevoelens op papier te zetten. en natuurlijk erover praten met iemand dat is het belangrijkste. Mijn man snapte er niet zo veel van waarom ik me zo voelde je hebt immers toch een klein meisje waarvan je houd. toen ik alles op papier had gezet en het hem heb laten lezen snapte hij het wel.

Je bent echt niet de enige vrouw die hier last van heeft maar het is een soort taboe veel vrouwen verstoppen het voor de buitenwereld en daarom denk je dat je de enigste bent. Maar de verloskundige had mij verzekerd dat dat niet zo was en dat er nog vééééél meer vrouwen zijn.
Ik hoop dat je je snel weer beter voelt
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan