Ben blij dat je niet weet wat het is.
Ik zal het je even uitleggen.
De spieren rondom de vagina knijpen zich samen, zonder dat je het zelf wilt. Gemeenschap is hierdoor niet mogelijk of alleen met veel moeite en pijn. Het spannen van de bekkenbodemspieren gebeurt soms al voor er iets (bv. penis, tampon of speculum) in de buurt komt van de vagina. Als je vaginistisch bent dan voelt het alsof je 'te nauw' bent. Maar dit is vaak niet het geval...het nauwe gevoel wordt veroorzaakt door een verhoogde spanning van de bekkenbodemspieren.
Bij mij is gemeenschap wel mogelijk, maar zoals al gezegd met ontzettend veel moeite en pijn. Dit heet dan officieel geen vaginisme, maar dyspareüni.
Ik hoop dat er niet veel mensen zijn die weten wat het is, want het is echt onzettend vervelend en geeft ook een zekere druk op je relatie. Ik ben al wel blij dat zijn penis een stukje naar binnen kan gaan waardoor zijn sperma wel bij mij binnenkomt. Maar of dit goed genoeg is voor een baby? Dat is even afwachten.
Soms denk ik wel eens (maar dit geldt uiteraard niet alleen voor mij/mensen met vaginisme): ze kunnen me niet aandoen om het maand na maand, en dan ook nog ééns vijf dagen op een rij, gemeenschap te hebben. Ik ben er veel over aan het lezen en ik weet dat er wel andere mogelijkheden zijn zoals een spuitje, maar dat ziet mijn vriend niet echt zitten. Hij is wel heel begripvol hoor want hij heeft er verder nooit een punt van gemaakt. Maar het is echt niet leuk en telkens als we 'het' toch maar weer proberen word ik erg verdrietig!!
Een aantal jaar geleden vond ik het heel erg als ik verhalen hoorde van vriendinnen die wél fijne sex hadden...... nu ben ik alleen maar blij voor ze. Maar heel weinig mensen weten van mijn probleem want dit is toch nog steeds een taboe. En niemand wil graag zeggen dat haar of zijn sexleven slecht is.
Liefs,
Benthe