Iemand op mee te praten

K

Kimberly van Orden

<p>Hoi mijn naam is Kimberly.</p><p>En ik ben nu op een punt dat mijn kinderwens heel erg aanwezig is. Dat mijn vriend zelf zegt dat ik de lat te hoog leg. Dit vind ik zelf erg kwetsend om te horen.En dat ik elke keer dat ik ongesteld wordt of als iemand zegt dat ze zwanger zijn of dat er een celeb zwanger is, spontaan een potje kan gaan janken. Ik kan zo op elk moment van de dag een potje gaan janken. Terwijl ik dit typ staan de tranen in mijn ogen.</p><p>2 jaar geleden zijn we gestopt met de prikpil. En tot nu toe nog steeds geen zwangerschap. Uiteindelijk de stap genomen om advies in te winnen bij de huisarts. En deze heeft ons doorverwezen naar de gynaecoloog. De afspraak is 26 november, en ik ben echt ontzettend zenuwachtig over de afspraak. Straks dan kan ik mijn wens helemaal niet uit laten komen of is er helemaal niks te vinden. Ik heb al allemaal 'spoken' in mijn hoofd.</p><p>Mijn vriend is daarin tegen nuchter en zegt dat het wel goed komt. Soms denk ik wel eens; Ja jij hebt makkelijk praten. Jij hebt al 2 kinderen. Hij vind dat ik de lat te hoog leg en alleen maar bezig ben met baby's. En ik denk ja, nu is de tijd, dus nu moeten we.</p><p>Ik denk zelf dat ik er meer mee bezig ben dan mijn vriend en dat doet me soms pijn. Ook al zegt hij dat hij graag een kindje wilt met mij.</p><p>Zijn er hier mensen die hier ook mee zitten. Ik heb zelf niemand in mijn omgeving die in hetzelfde schuitje zit als ik. En zou het fijn vinden om af en toe mijn hard te luchten.</p><p>En soms denk ik dat ik beter ben in het opvoeden van andermans kinderen dan ze zelf op de wereld te zetten :'(</p><p>x</p>
 
Hi,
ik ken je gevoel! Bij ons heeft het ook ruim 2 jaar geduurd voordat ik zwanger was. 
Er niet aan denken vond ik zo goed als onmogelijk. Alles in je lichaam is bezig met zwanger worden, bij alles denk je: zou het? En ben je er toch niet mee bezig is er wel een nicht, vriendin, collega of andere bekende zwanger waardoor je weer met je neus op de feiten wordt gedrukt. Iedereen lijkt maar zwanger en verkondigt er ook nog bij hoe makkelijk het ging, of dat het niet gepland was en dat komt hard aan. Hoezeer je een ander het geluk ook gunt, je gunt het jezelf nu het meeste. Het gevoel: ik ben aan de beurt! 
Dat je vriend het anders ernaast herken ik ook. Ondanks dat mijn vriend nog geen kinderen had was hij ook een stuk rustiger en nuchter. Ergens misschien ook om jou te steunen. Ik denk dat mijn vriend het gevoel had sterk te moeten zijn voor mij, misschien heeft jou vriend dat ook.
Na een jaar proberen hebben wij ook de onderzoeken gehad in het ziekenhuis (dat is nu 2 jaar geleden). Bij beide geen verklaring kunnen vinden waarom het niet lukte. Daarop zijn wij gestart met IUI behandelingen en bij poging 6 was ik zwanger. 
Hoe zwaar het ook is, blijf positief. Er is absoluut nog kans dat je zwanger raakt en jij ook een klein wonder in je armen hebt! 
Onze zoon is inmiddels geboren, hij is nu 11,5 week. Ik kan me voorstellen dat je liever contact hebt met iemand die op dit moment in dezelfde situatie zit, maar mocht je toch vragen hebben of iets willen weten stuur dan je e-mailadres dan mail ik je.
Sterkte en geef niet op! Het is het waard. En ook: probeer afleiding te zoeken, hoe moeilijk soms ook! (Sorry, lang verhaal ?)
 
Ik begrijp je zo goed! Alleen ook ik heb al een kindje en ben zwanger van nr 2. Ik heb 3 jaar geleden een hele heftige miskraam gehad en heb daarvoor mijn kinderwens on hold gezet voor een studie. na mijn miskraam was ik ook zo onzeker en gefocust op zwanger worden. Ik was ook heel verdrietig en somber en kon niet goed relativeren. Ik ben toen gaan praten met de praktijkondersteuner bij de huisarts omdat ik er zelf niet meer uit kwam. Dit heeft mij heel erg geholpen. We hebben het over van alles gehad en niet alleen over het zwanger woedwo. Soms zit er in je hoofd en hart meer in de weg dan je jezelf beseft.
Ik zou je dan ook zeker aanraden met iemand te gaan praten. 
Heel veel sterkte en succes en ik duim voor je dat je snel een kindje mag verwelkomen
 
Zo herkenbaar! Ik ben nu 30 weken zwanger, maar het ging absoluut niet vanzelf allemaal! Na 10 maanden proberen ben ik naar de huisarts gegaan en ben doorverwezen naar het ziekenhuis. Mijn mans zaad was prima, dus het lag aan mij. Zo voelde ik het tenminste, ik voelde me waardeloos, want ik kon niet zwanger raken. Ik heb het daar heel moeilijk mee gehad, en voor mijn man was dit dan weer heel moeilijk om aan te zien. Want hij vond, of we nu wel of geen kinderen zouden kunnen krijgen, de liefde voor mij het belangrijkste. Terwijl ik dacht: misschien moet je op zoek naar een vrouw die wel gewoon zwanger raakt (klinkt allemaal erg dramatisch achteraf, maar zo voelde het wel).
Ik startte met medicatie, en dat werkte ook allemaal niet zo. Iedere ronde dat weer eindigde in een menstruatie was zo pijnlijk! En dan inderdaad nog al die vriendinnen die zo even zwanger leken te raken, dat deed zo’n pijn. Ik ben uiteindelijk in contact gekomen in de wachtruimte met een andere vrouw, daar had ik wel heel veel steun aan! We appten en belden regelmatig en spraken wel eens af :) 
en, 3e soort medicatie sloeg wel aan en ik was toen ronde 1 zwanger! 
Dus, ookal gaat het niet altijd makkelijk en vanzelf, houd moed! En mocht je erover willen praten of vragen hebben, mag dat zeker. 
 
Je verhaal is op veel punten heel herkenbaar! Wij proberen nu 1,5 jaar om zwanger te worden. Helaas werd de tijd tussen mijn cyclussen steeds langer (op den duur 100 dagen), dus voor mij was het 1+1=2, ik ben de oorzaak. Na een jaar zijn we naar de huisarts en daarna naar de gyn geweest. 
Zaadkwaliteit van mijn man was helemaal goed. Mijn echo liet veel eiblaasjes zien, maar niet heel groot en de hormonen waren allemaal goed, geen PCOS. Maar toen bleek wel mijn schildklier te traag te werken. Daar heb ik nu medicatie voor en de waardes zijn nu goed, dus zou mijn cyclus nu op gang moeten komen echter gebeurt dat niet. Ik moet dus weer terug naar de gyn, aangezien er nu geen aanwijsbare oorzaak meer is.
Soms kan ik er goed mee om gaan, veel afleiding zoeken. Maar soms kan ik inderdaad om alles huilen! Al is het maar een zwangere vrouw die ik tegen kom of een reclame voor kinderen. Mijn man is veel nuchterder. Die denkt dat her allemaal wel goed komt... 
 
Heel herkenbaar deze sterke wens! Ik voel ook erg de drang om aan kinderen te beginnen, terwijl mijn man eerst een betrouwbaar salaris wilt hebben.
Ik kan ook niet wachten, wordt gek als hij zegt dat het nog wel 2 jaar kan duren...
Begin binnenkort met een spiraaltje, zodat mijn lichaam alvast kan onthormonen, zeg maar. 
Het gaat bij mij in een soort van periodieke golven. Paar jaar geleden duurde mijn kinderwens een paar dagen, nu houden ze al een paar weken aan..
Hoe is dit bij jullie?
Miepje 
 
Wat fijn om jullie lieve berichten te lezen( ja er even tranen met tuiten om gehuild).
Doet mij goed om te lezen .  Dank jullie wel..
Ik hou jullie op de hoogte hoe het volgende week maandag bij de gynaecoloog is geweest. 
 
 
Dit is heel herkenbaar.. wij hebben inmiddels wel een dochter van 2,5 die geheel onverwachts kwam (half jaar voor de zwangerschap kreeg ik te horen dat ik PCOS heb). Nu zijn wij ruim een jaar bezig voor een 2e, maar dat was elke maand een teleurstelling. Dat gevoel werd ook nog eens versterkt als er in mijn omgeving de ene na de andere vertelden of lieten weten dat zij zwanger waren. Overal zie je dikke buiken, echo foto’s en pasgeboren baby’tjes in de wagen en dan denk je.. wanneer mogen wij dat (weer) mee maken.. Wij moeten 28 november naar het ziekenhuis. Al is het wel bij hun bekend wat er aan de hand is, weet ik niet of wij gelijk geholpen worden met bijv. hormonen. Ik hoop voor jou dat er ook snel duidelijkheid is. Het is inderdaad wel fijn om met dames te praten die dit ook ervaren, al hebben wij natuurlijk al wel een dochter, de wens voor een 2e is net zo sterk. 
 
 
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan