A
Anoniem
Guest
Hallo lieve meiden,
Ik heb best even nagedacht of ik dit verhaal hier zou vertellen, maar het houd me ontzettend bezig en zij komt hier toch niet.
Sinds 10 jaar heb ik een vriendinnetje, een echt hartsvriendin. We hebben altijd alles gedeeld en waren nooit uitgekletst. De euforie werd nog groter toen, toen ik vier en een halve maand zwanger was, zij ook zwanger bleek te zijn. Heel even bedacht ik me dat dit ook wel eens het einde kon betekenen van deze vriendschap, omdat we die dingen zo anders zien. Ik heb dit wel tegen m'n man gezegd, maar verder heb ik het naar de achtergrond verdrongen. We maakten wilde plannen over wat we deze zomer allemaal konden gaan doen met onze baby's en heb ongeveer mijn hele zwangerschapsverlof bij haar doorgebracht met Renée.
Toen werd in januari haar dochter geboren. De eerste week was leuk, maar daarna hadden ze het eigenlijk altijd te druk met kraambezoek. Ik heb haar die ruimte natuurlijk gegeven, maar toen het kraambezoek ver voorbij was, zag ik haar ook niet meer. Al met al hebben we nog twee keer afgesproken tot ik het in juli zat was. Ik heb haar gevraagd waarom we elkaar niet meer zagen. Ze zei toen dat ze in de war was en na wilde denken. Een paar weken geleden hebben we afgesproken om te praten en het was meteen duidelijk, er was niets meer. We hadden niets meer meer met elkaar in het heden. We hebben natuurlijk 10 jaar herinneringen, maar dat was het. Voor het eerst in al die tijd waren we uitgepraat.
De reden hiervoor is dat we uitelkaar gegroeid zijn, wat ik toen al dacht is waar. Zij doet het heel anders als ik. Ik vind het heerlijk om leuke dingen te ondernemen met Renée. Om af te spreken met andere mama's en dan lekker samen te tutten. Dat hoeft niet alleen over de baby's te gaan, maar het is toch ook heel gezellig als je kind het ook leuk heeft. Daar kan ik eindeloos van genieten. En zij niet. Ze doet het liefste dingen zonder haar dochter. Spreekt ook alleen nog maar mensen zonder kinderen en trekt daar erg naar toe. Dit hele verhaal zou ik volledig begrepen hebben als ik wel een kindje zou hebben en zij niet. Maar omdat ze ook mama is, snap ik het echt niet. Ik heb respect voor iedereen. Maar begrijpen doe ik het niet. Ik hoef niet zo nodig te gaan stappen een weekendjes weg.
Natuurlijk doen wij ook wel eens zoiets, maar dat zijn echt uitzonderingen. Bij haar is het de regel.
Vorige week donderdag kwam ik haar tegen in het winkelcentrum in de stad, met haar vriend en dochtertje. Ze zei "hoi" en liepen verder. Dat deed echt heel veel pijn. Ondanks dat ik weet dat het over is, doet het toch nog pijn.
Het voelt een beetje al een relatie die voorbij is. Dat is het eigenlijk ook. En er zal ook wel een soort van verwerkingsproces bij horen. Tijd heelt alle wonden? Maar het blijft moeilijk.
De grootste oorzaak zoek ik toch bij haar vriend. Die moet niets van ons hebben en daar heb ik, sinds ze zijn gaan samenwonen, altijd al tegen moeten vechten. Maar het blijft moeilijk. Ze heeft nog allemaal babykleertjes van me te leen. Die heb ik teruggevraagd en ze zou ze afgeven, maar ik heb daarna niets meer van haar gehoord. Toch maar weer eens een sms sturen. Dan is het echt afgewerkt. Dan kan ik ook verder.
Gelukkig leer ik hele leuke bijzondere nieuwe mensen kennen. Mensen die mijn nemen voor wie ik ben en de zelfde interesse delen als ik nu. Want natuurlijk ben ik veranderd door het moederschap, ik ben een moeder geworden, naast de dingen die ik al was.
Bedankt voor jullie lezend oog .
Heel veel liefs,
Evelien
Ik heb best even nagedacht of ik dit verhaal hier zou vertellen, maar het houd me ontzettend bezig en zij komt hier toch niet.
Sinds 10 jaar heb ik een vriendinnetje, een echt hartsvriendin. We hebben altijd alles gedeeld en waren nooit uitgekletst. De euforie werd nog groter toen, toen ik vier en een halve maand zwanger was, zij ook zwanger bleek te zijn. Heel even bedacht ik me dat dit ook wel eens het einde kon betekenen van deze vriendschap, omdat we die dingen zo anders zien. Ik heb dit wel tegen m'n man gezegd, maar verder heb ik het naar de achtergrond verdrongen. We maakten wilde plannen over wat we deze zomer allemaal konden gaan doen met onze baby's en heb ongeveer mijn hele zwangerschapsverlof bij haar doorgebracht met Renée.
Toen werd in januari haar dochter geboren. De eerste week was leuk, maar daarna hadden ze het eigenlijk altijd te druk met kraambezoek. Ik heb haar die ruimte natuurlijk gegeven, maar toen het kraambezoek ver voorbij was, zag ik haar ook niet meer. Al met al hebben we nog twee keer afgesproken tot ik het in juli zat was. Ik heb haar gevraagd waarom we elkaar niet meer zagen. Ze zei toen dat ze in de war was en na wilde denken. Een paar weken geleden hebben we afgesproken om te praten en het was meteen duidelijk, er was niets meer. We hadden niets meer meer met elkaar in het heden. We hebben natuurlijk 10 jaar herinneringen, maar dat was het. Voor het eerst in al die tijd waren we uitgepraat.
De reden hiervoor is dat we uitelkaar gegroeid zijn, wat ik toen al dacht is waar. Zij doet het heel anders als ik. Ik vind het heerlijk om leuke dingen te ondernemen met Renée. Om af te spreken met andere mama's en dan lekker samen te tutten. Dat hoeft niet alleen over de baby's te gaan, maar het is toch ook heel gezellig als je kind het ook leuk heeft. Daar kan ik eindeloos van genieten. En zij niet. Ze doet het liefste dingen zonder haar dochter. Spreekt ook alleen nog maar mensen zonder kinderen en trekt daar erg naar toe. Dit hele verhaal zou ik volledig begrepen hebben als ik wel een kindje zou hebben en zij niet. Maar omdat ze ook mama is, snap ik het echt niet. Ik heb respect voor iedereen. Maar begrijpen doe ik het niet. Ik hoef niet zo nodig te gaan stappen een weekendjes weg.
Natuurlijk doen wij ook wel eens zoiets, maar dat zijn echt uitzonderingen. Bij haar is het de regel.
Vorige week donderdag kwam ik haar tegen in het winkelcentrum in de stad, met haar vriend en dochtertje. Ze zei "hoi" en liepen verder. Dat deed echt heel veel pijn. Ondanks dat ik weet dat het over is, doet het toch nog pijn.
Het voelt een beetje al een relatie die voorbij is. Dat is het eigenlijk ook. En er zal ook wel een soort van verwerkingsproces bij horen. Tijd heelt alle wonden? Maar het blijft moeilijk.
De grootste oorzaak zoek ik toch bij haar vriend. Die moet niets van ons hebben en daar heb ik, sinds ze zijn gaan samenwonen, altijd al tegen moeten vechten. Maar het blijft moeilijk. Ze heeft nog allemaal babykleertjes van me te leen. Die heb ik teruggevraagd en ze zou ze afgeven, maar ik heb daarna niets meer van haar gehoord. Toch maar weer eens een sms sturen. Dan is het echt afgewerkt. Dan kan ik ook verder.
Gelukkig leer ik hele leuke bijzondere nieuwe mensen kennen. Mensen die mijn nemen voor wie ik ben en de zelfde interesse delen als ik nu. Want natuurlijk ben ik veranderd door het moederschap, ik ben een moeder geworden, naast de dingen die ik al was.
Bedankt voor jullie lezend oog .
Heel veel liefs,
Evelien