Hallo allemaal,
Ik ben nieuw op dit forum en wil graag ook mijn verhaal even kwijt.
Ik ben gelukkig getrouwd met een gescheiden man ; hij heeft al twee kinderen uit zijn eerdere huwelijk die om de twee weken een weekend bij ons zijn.
Samen hebben wij een zoontje van vier jaar; een geweldig kind.
Vlak voor zijn scheiding heeft mijn man een sterilisatie gehad. Hij had geen idee dat zijn vrouw wilde scheiden. Een jaar later hebben wij elkaar leren kennen en al heel snel heeft mijn man gevraagd of ik eventueel kinderen zou willen in de toekomst. Daar ik die wens wel had, heeft mijn man (samen met mij) besloten om een hersteloperatie te laten doen. Deze is gelukkig gelukt en twee jaar daarna werden wij gezegend met een goede zwangerschap met als resultaat een gezonde zoon.
Sinds 2 1/2 jaar zijn we "bezig" voor een tweede kindje; jullie raden het al: het lukt niet. Vorig jaar voor de zomer zijn we naar de gynaecoloog gegaan en kregen wij al snel de mededeling dat wij op een natuurlijke wijze niet meer zwanger zullen raken. De kwaliteit van het sperma van mijn man is dusdanig slecht dat dit geen eitje meer kan bevruchten. De gynaecoloog zei ons goed na te denken over de volgende stap, icsi; volgens hem was alleen icsi voor ons nog een mogelijkheid.
Na een heerlijke vakantie hebben wij de gynaecoloog meegedeeld niet verder te gaan met hem om onze kinderwens te vervullen.
Het proces omtrent icsi en/of ivf lijkt mij zo zwaar, voor zowel man als vrouw (hormonen, spanningen en ongetwijfeld ook teleurstelling en frustratie) dat wij hier niet mee door wilden gaan. Het is voor ons misschien ook wat makkelijker om die beslissing te nemen, want wij hebben per slot van rekening al een gezonde zoon. Ik kan mij voorstellen dat je, als je geen kinderen hebt, je wel doorgaat. Maar goed, wij hebben deze keuze gemaakt.
Dit betekent niet dat wij ons zonder meer neerleggen bij de mededeling van de gynaecoloog. Wij zijn bij een homeopaat aan de slag gegaan. Ook ik, ondanks het feit dat de "oorzaak" bij mijn man ligt.
Wat schetste onze verbazing, juist nadat ik mij in november toch min of meer heb neergelegd bij het feit dat er geen volgende zal komen en mij volledig richt op alles wat ik WEL heb en niet alles wat ik niet heb en dat is een tweede kindje, in november/december zijn we zwanger geraakt.
Dit wisten we niet; ik was wel ziek, maar had erg last van diarree. Dat ik me daarna erg moe en slecht voelde en erg chagerijnig was betrok ik op de ziekte en ik dacht totaal niet na over een eventuele zwangerschap.
Op tweede kerstdag begon ik te vloeien, dus ik werd ongesteld (dacht ik). De menstruatie hield echter wel langer aan dan anders en vlak na oud en nieuw had ik ineens het idee dat ik een miskraam had gehad.
Op 9 januari hebben we op advies van de huisarts een zwangerschapstest gedaan en die was positief. We konden dit moeilijk geloven en als het al juist was, dan was het vast verkeerd, want ik vloeide al 2 weken ruim.
Op 10 januari hebben we 's middags een echo gehad en toen bleek dat de baarmoeder leeg was. Ik moest vervolgens bloed af laten nemen en dit twee dagen later weer laten doen, ter controle van de hoeveelheid HCG hormoon in mijn bloed.
Woensdagmiddag kon ik bellen voor de uitslag; deze kreeg ik echter niet te horen. Ik kreeg alleen de mededeling dat ik op vrijdagochtend weer bloed moest afgeven.
Woensdag begin van de avond kreeg ik echter zoveel pijn in mijn buik dat we uiteindelijk in het ziekenhuis beland zijn. Daar bleek dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had in mijn linker eileider. Nog dezelfde avond ben ik geopereerd en hebben ze mijn eileider moeten verwijderen.
Een week later bleek dat er geen levend vruchtje meer aanwezig was ; had ik mijn miskraam mogelijk toch goed gevoeld.
Nu ben ik aan het herstellen van de operatie, het feit dat er een eileider weg is en het feit dat ik een kindje kwijt ben, want ondanks dat het officieel nog geen kindje was, voelt het toch zo.
Omdat we toch nieuwsgierig waren of er iets veranderd is in de kwaliteit van het sperma hebben we dit, in overleg met de huisarts, opnieuw laten controleren. We kregen echter een uitslag die wij in het geheel niet hadden verwacht en waarvan we ook niet weten of we die wel voor juist kunnen aannemen. Men heeft nl. helemaal geen spermacellen meer aangetroffen. Over 1 1/2 week laten we nog een kwakje controleren en als de uitslag dan hetzelfde is, dan vrees ik dat we ons echt neer moeten leggen bij het feit dat wij maar een kind zullen hebben samen.
Gister zijn we op kraamvisite geweest en dat is er bij mij toch aardig ingehakt. Gister heb ik heerlijk met het mannetje (de nieuwe baby) op schoot gezeten, maar vandaag kwam toch de klap. Ik vind het heel erg moeilijk.
Sorry, maar het is al met al toch een heel verhaal geworden.
Ik wil iedereen ontzettend veel sterkte wensen, want het zijn moeilijke en onzekere tijden als je een kindje wilt en laat niemand je zeggen dat je geen recht hebt op dit verdriet. Ook al zullen er altijd andere zijn die ergere dingen meemaken dan jijzelf (zo wordt dit dan door mensen verteld die het ongetwijfeld goed bedoelen) je hebt recht op je eigen verdriet; vergeet dat nooit!!
liefs van Mary.
Ik ben nieuw op dit forum en wil graag ook mijn verhaal even kwijt.
Ik ben gelukkig getrouwd met een gescheiden man ; hij heeft al twee kinderen uit zijn eerdere huwelijk die om de twee weken een weekend bij ons zijn.
Samen hebben wij een zoontje van vier jaar; een geweldig kind.
Vlak voor zijn scheiding heeft mijn man een sterilisatie gehad. Hij had geen idee dat zijn vrouw wilde scheiden. Een jaar later hebben wij elkaar leren kennen en al heel snel heeft mijn man gevraagd of ik eventueel kinderen zou willen in de toekomst. Daar ik die wens wel had, heeft mijn man (samen met mij) besloten om een hersteloperatie te laten doen. Deze is gelukkig gelukt en twee jaar daarna werden wij gezegend met een goede zwangerschap met als resultaat een gezonde zoon.
Sinds 2 1/2 jaar zijn we "bezig" voor een tweede kindje; jullie raden het al: het lukt niet. Vorig jaar voor de zomer zijn we naar de gynaecoloog gegaan en kregen wij al snel de mededeling dat wij op een natuurlijke wijze niet meer zwanger zullen raken. De kwaliteit van het sperma van mijn man is dusdanig slecht dat dit geen eitje meer kan bevruchten. De gynaecoloog zei ons goed na te denken over de volgende stap, icsi; volgens hem was alleen icsi voor ons nog een mogelijkheid.
Na een heerlijke vakantie hebben wij de gynaecoloog meegedeeld niet verder te gaan met hem om onze kinderwens te vervullen.
Het proces omtrent icsi en/of ivf lijkt mij zo zwaar, voor zowel man als vrouw (hormonen, spanningen en ongetwijfeld ook teleurstelling en frustratie) dat wij hier niet mee door wilden gaan. Het is voor ons misschien ook wat makkelijker om die beslissing te nemen, want wij hebben per slot van rekening al een gezonde zoon. Ik kan mij voorstellen dat je, als je geen kinderen hebt, je wel doorgaat. Maar goed, wij hebben deze keuze gemaakt.
Dit betekent niet dat wij ons zonder meer neerleggen bij de mededeling van de gynaecoloog. Wij zijn bij een homeopaat aan de slag gegaan. Ook ik, ondanks het feit dat de "oorzaak" bij mijn man ligt.
Wat schetste onze verbazing, juist nadat ik mij in november toch min of meer heb neergelegd bij het feit dat er geen volgende zal komen en mij volledig richt op alles wat ik WEL heb en niet alles wat ik niet heb en dat is een tweede kindje, in november/december zijn we zwanger geraakt.
Dit wisten we niet; ik was wel ziek, maar had erg last van diarree. Dat ik me daarna erg moe en slecht voelde en erg chagerijnig was betrok ik op de ziekte en ik dacht totaal niet na over een eventuele zwangerschap.
Op tweede kerstdag begon ik te vloeien, dus ik werd ongesteld (dacht ik). De menstruatie hield echter wel langer aan dan anders en vlak na oud en nieuw had ik ineens het idee dat ik een miskraam had gehad.
Op 9 januari hebben we op advies van de huisarts een zwangerschapstest gedaan en die was positief. We konden dit moeilijk geloven en als het al juist was, dan was het vast verkeerd, want ik vloeide al 2 weken ruim.
Op 10 januari hebben we 's middags een echo gehad en toen bleek dat de baarmoeder leeg was. Ik moest vervolgens bloed af laten nemen en dit twee dagen later weer laten doen, ter controle van de hoeveelheid HCG hormoon in mijn bloed.
Woensdagmiddag kon ik bellen voor de uitslag; deze kreeg ik echter niet te horen. Ik kreeg alleen de mededeling dat ik op vrijdagochtend weer bloed moest afgeven.
Woensdag begin van de avond kreeg ik echter zoveel pijn in mijn buik dat we uiteindelijk in het ziekenhuis beland zijn. Daar bleek dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had in mijn linker eileider. Nog dezelfde avond ben ik geopereerd en hebben ze mijn eileider moeten verwijderen.
Een week later bleek dat er geen levend vruchtje meer aanwezig was ; had ik mijn miskraam mogelijk toch goed gevoeld.
Nu ben ik aan het herstellen van de operatie, het feit dat er een eileider weg is en het feit dat ik een kindje kwijt ben, want ondanks dat het officieel nog geen kindje was, voelt het toch zo.
Omdat we toch nieuwsgierig waren of er iets veranderd is in de kwaliteit van het sperma hebben we dit, in overleg met de huisarts, opnieuw laten controleren. We kregen echter een uitslag die wij in het geheel niet hadden verwacht en waarvan we ook niet weten of we die wel voor juist kunnen aannemen. Men heeft nl. helemaal geen spermacellen meer aangetroffen. Over 1 1/2 week laten we nog een kwakje controleren en als de uitslag dan hetzelfde is, dan vrees ik dat we ons echt neer moeten leggen bij het feit dat wij maar een kind zullen hebben samen.
Gister zijn we op kraamvisite geweest en dat is er bij mij toch aardig ingehakt. Gister heb ik heerlijk met het mannetje (de nieuwe baby) op schoot gezeten, maar vandaag kwam toch de klap. Ik vind het heel erg moeilijk.
Sorry, maar het is al met al toch een heel verhaal geworden.
Ik wil iedereen ontzettend veel sterkte wensen, want het zijn moeilijke en onzekere tijden als je een kindje wilt en laat niemand je zeggen dat je geen recht hebt op dit verdriet. Ook al zullen er altijd andere zijn die ergere dingen meemaken dan jijzelf (zo wordt dit dan door mensen verteld die het ongetwijfeld goed bedoelen) je hebt recht op je eigen verdriet; vergeet dat nooit!!
liefs van Mary.