Dag dames,
Mijn naam is Jeroen, ik ben de man van Roelien en lees zo af en toe eens over haar schouder mee.
Ik vind het om te beginnen geweldig dat jullie op deze manier toch een beetje jullie verhaal bij elkaar kwijt kunnen, als lotgenoten zullen we maar zeggen.
Zo ook voor Roelien, die hier merkbaar redelijk veel steun aan heeft.
Als man zijnde is het verschrikkelijk moeilijk om te zien hoe haar (en overigens ook mijn) wereld een beetje instortte toen het slechte nieuws kwam, ik bedoel, alle tekenen leken er op te duiden dat het deze keer raak was en dat ons geluk eindelijk gekomen was...
Ik heb daarom maar besloten om ook een stukje neer te zetten op het forum, wie weet helpt het voor mij ook wel om mijn gemoederen een beetje tot rust te laten komen.
Op het moment dat Roeltje in tranen uitbarst, kan ik eigenlijk niets anders dan zitten luisteren en vasthouden, terwijl ik zelf van binnen ook een verscheurd gevoel krijg.
En laten we eerlijk zijn, wij als mannen hebben absoluut geen flauw idee waar jullie allemaal doorheen gaan, betreffende punctie en hormonen en de dagen na de punctie.
Wij voelen dat allemaal niet...
Dus kunnen wij eigenlijk alleen maar lijdzaam toekijken, en dat zit nou niet bepaald in mijn karakter.
Ik hoop dat jullie veel steun blijven houden aan dit forum, en schrijf misschien nog wel eens iets,
Groetjes, Jeroen
Mijn naam is Jeroen, ik ben de man van Roelien en lees zo af en toe eens over haar schouder mee.
Ik vind het om te beginnen geweldig dat jullie op deze manier toch een beetje jullie verhaal bij elkaar kwijt kunnen, als lotgenoten zullen we maar zeggen.
Zo ook voor Roelien, die hier merkbaar redelijk veel steun aan heeft.
Als man zijnde is het verschrikkelijk moeilijk om te zien hoe haar (en overigens ook mijn) wereld een beetje instortte toen het slechte nieuws kwam, ik bedoel, alle tekenen leken er op te duiden dat het deze keer raak was en dat ons geluk eindelijk gekomen was...
Ik heb daarom maar besloten om ook een stukje neer te zetten op het forum, wie weet helpt het voor mij ook wel om mijn gemoederen een beetje tot rust te laten komen.
Op het moment dat Roeltje in tranen uitbarst, kan ik eigenlijk niets anders dan zitten luisteren en vasthouden, terwijl ik zelf van binnen ook een verscheurd gevoel krijg.
En laten we eerlijk zijn, wij als mannen hebben absoluut geen flauw idee waar jullie allemaal doorheen gaan, betreffende punctie en hormonen en de dagen na de punctie.
Wij voelen dat allemaal niet...
Dus kunnen wij eigenlijk alleen maar lijdzaam toekijken, en dat zit nou niet bepaald in mijn karakter.
Ik hoop dat jullie veel steun blijven houden aan dit forum, en schrijf misschien nog wel eens iets,
Groetjes, Jeroen