<p>Ik wil me ziek melden op mijn werk maar ik durf het niet. Op sommige momenten lijkt het weer mee te vallen, en dat maakt me zo besluiteloos.</p><p> </p><p>Ik heb twee kinderen, 1 en 3 jaar oud waarvan de oudste de diagnose ASS heeft. Ik werk 2 hele en 2 halve dagen om de oudste een deel van de week om 14.15 op te kunnen halen.</p><p> </p><p>Mijn partner functioneert op het randje van zijn kunnen, sinds de komst van de 2e is het in afglijdende de schaal binnen enkele maanden tot de situatie gekomen dat hij zich depressief voelt en binnen een uur aan zijn grens zit als hij alleen is met beide kinderen. (Lees: overprikkeld, uitgeput). Als ik uitslaap (1 uur later beneden kom dan partner en kinderen) gaat partner weer naar bed om op te laden. Ik kan dus eigenlijk niet echt de deur uit met een gerust gevoel want ik weet wat de situatie dan gaat zijn. Toch moedigt hij me aan de deur uit te gaan, wandeling te maken, kop thee te drinken bij een vriendin, maar ik doe het maar weinig. Heb er ook de energie niet voor want ik ben zo moe moe moe.</p><p> </p><p>De 3jarige gilt en schreeuwt veel de laatste tijd, ik heb er oorpijn van. Ik sta continu aan in de thuissituatie en heb al maanden gebroken nachten door wakker worden en schreeuwen van de oudste in de nacht.</p><p> </p><p>Ik heb een functie waarbij ik de caseload niet deel met een collega, als ik een week vakantie heb wordt gecommuniceerd dat de betreffende persoon er na een week weer is, het wordt dus niet overgenomen wat behoorlijk wat druk geeft. Daarbij zijn mijn taken teveel voor het aantal uren en dit heb ik al meermaals aangegeven, vanaf begin zomer tot nu. Er wordt nog niets concreet overgenomen en ik blijf het daarom doen. Mijn werk voelt gejaagd, het is nooit af.</p><p>Ik ben gestopt met todolijstjes maken in de avond en sla mijn laptop buiten werktijden niet meer open. Dit deed ik rond de kerst nog wel maar ik heb inmiddels geaccepteerd dat ik mijn werk niet af ga krijgen en neem de negatieve reacties maar voor lief, heb er meer lak aan gekregen. Mijn kinderen zijn belangrijker.</p><p> </p><p>Het voelt alsof ik een kant op ga die niet beter wordt, heb een korter lontje, soms de energie niet, een gevoel van "geen zin". Dit ken ik niet van mezelf.</p><p> </p><p>Mijn uiterlijke verzorging is niet wat het geweest is, kleding kopen, make-up dat soort dingen komt er nauwelijks nog van. Ik ben ook nog eens flink aangekomen door veel snaaien en weinig beweging. Ik voel me echt niet geweldig dus. </p><p> </p><p>Hoort dit erbij, herkent iemand dit? Ik vraag me af of ik mijn grenzen uit het oog verlies en op de rem moet trappen, niet werken? Ik weet het niet.</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Ik ben zo moe!
- Onderwerp starter Gebruiker10391274
- Startdatum
Wat een heftig situatie zeg! Goed dat je het bespreekbaar maakt.
Ik kan uiteraard niet in jullie portemonnee kijken. Dus ik weet niet in hoeverre het haalbaar is om bijvoorbeeld minder te werken voor jou of je partner. En of die wens er überhaupt is.
Ik denk wel dat het goed is om op de rem te trappen, geef dit aan op je werk. Maak het bespreekbaar. Op je werk hebben ze niks aan een overspannen collega, hoe moeilijk het ook is. Zeg dat je het heel zwaar vind. Misschien kunnen ze met je meedenken of opties voor je aanbieden.
Ditzelfde geldt natuurlijk ook voor je partner. Als er iets thuis niet loopt dat gaat ook aan je vreten op je werk.
Hebben jullie daarnaast eventueel een mogelijkheid voor een dagje extra oppas? Zodat je bijvoorbeeld met z’n tweetjes of allebei alleen wat kan ondernemen? Familie/vrienden/oppasdienst?
Of bijv een mogelijkheid als de kids in bed liggen dat je even wat voor jezelf doet? Ook al is het maar een half uurtje. Elk minuutje kan gewonnen zijn.
En als laatst.. als je het echt niet ziet zitten en het steeds zwaarder voelt, wat heel begrijpelijk is. Bespreek het met de huisarts. Ook zij kunnen je vaak helpen, al zijn het tips om om te gaan met de ASS van je kindje of ook al is het een luisterend oor.
Ga er niet aan onderdoor. Want het is gewoon super zwaar.
Ik wens jou/jullie heel veel sterkte en nogmaals goed dat je het bespreekbaar maakt.
Ik kan uiteraard niet in jullie portemonnee kijken. Dus ik weet niet in hoeverre het haalbaar is om bijvoorbeeld minder te werken voor jou of je partner. En of die wens er überhaupt is.
Ik denk wel dat het goed is om op de rem te trappen, geef dit aan op je werk. Maak het bespreekbaar. Op je werk hebben ze niks aan een overspannen collega, hoe moeilijk het ook is. Zeg dat je het heel zwaar vind. Misschien kunnen ze met je meedenken of opties voor je aanbieden.
Ditzelfde geldt natuurlijk ook voor je partner. Als er iets thuis niet loopt dat gaat ook aan je vreten op je werk.
Hebben jullie daarnaast eventueel een mogelijkheid voor een dagje extra oppas? Zodat je bijvoorbeeld met z’n tweetjes of allebei alleen wat kan ondernemen? Familie/vrienden/oppasdienst?
Of bijv een mogelijkheid als de kids in bed liggen dat je even wat voor jezelf doet? Ook al is het maar een half uurtje. Elk minuutje kan gewonnen zijn.
En als laatst.. als je het echt niet ziet zitten en het steeds zwaarder voelt, wat heel begrijpelijk is. Bespreek het met de huisarts. Ook zij kunnen je vaak helpen, al zijn het tips om om te gaan met de ASS van je kindje of ook al is het een luisterend oor.
Ga er niet aan onderdoor. Want het is gewoon super zwaar.
Ik wens jou/jullie heel veel sterkte en nogmaals goed dat je het bespreekbaar maakt.
Pfoe het klinkt allemaal heel pittig. Zelf heb ik ook jonge kinderen van 2 en 4 jaar. Het gezinsleven is inderdaad enorm hectisch. De dagen vliegen voorbij en tijd voor jezelf neem ik te weinig.
Wat bij jou denk ik extra zwaar weegt is de extra behoeften die je oudste zoon vraagt. Daarnaast is je partner ook uitgeput. Wat ik je zou adviseren is om hulp te vragen. Wat voor opvangmogelijkheden zijn er voor je kinderen? Er zullen onder getwijfeld speciale opvangmogelijkheden zijn voor kinderen met ass. Dat gun ik jullie als ik je zo hoor. Even wat ademruimte. Eerste stap zou zijn langs de huisarts en je laten adviseren. Is er wellicht ook hulp mogelijk binnen de familie dat ze een dagje bij je ouders ofzo kunnen zijn? Sterkte!
Wat bij jou denk ik extra zwaar weegt is de extra behoeften die je oudste zoon vraagt. Daarnaast is je partner ook uitgeput. Wat ik je zou adviseren is om hulp te vragen. Wat voor opvangmogelijkheden zijn er voor je kinderen? Er zullen onder getwijfeld speciale opvangmogelijkheden zijn voor kinderen met ass. Dat gun ik jullie als ik je zo hoor. Even wat ademruimte. Eerste stap zou zijn langs de huisarts en je laten adviseren. Is er wellicht ook hulp mogelijk binnen de familie dat ze een dagje bij je ouders ofzo kunnen zijn? Sterkte!
Zoek hulp inderdaad. Het lijkt nu misschien alsof het ‘gewoon even doorbijten’ is, maar zoiets kan zomaar uitgroeien tot een burn-out. Heel erg naar voor jezelf maar ook zeker voor je gezin. Wees er op tijd bij en trap op die rem. Ben het helemaal met de andere dames eens. Succes!
Lieve mama ,? ik heb ook 2 kindjes waarvan ook de oudste met ASS.
mijn vriend vind het ook ontzettend moeilijk om alleen te zijn met hun tegelijk ..wij als mama staan idd altijd maar aan met alle liefde.. op mijn werk hbbn ze gelukkig begrip misschien is minder werken een optie? Of even 2 wekenvrij nemen zodat je kan opladen. Zoals hier al gezegt word wacht niet op een burnout!
mijn vriend vind het ook ontzettend moeilijk om alleen te zijn met hun tegelijk ..wij als mama staan idd altijd maar aan met alle liefde.. op mijn werk hbbn ze gelukkig begrip misschien is minder werken een optie? Of even 2 wekenvrij nemen zodat je kan opladen. Zoals hier al gezegt word wacht niet op een burnout!
Het is al gezegd maar inderdaad: neem contact op met je huisarts. Van overspannenheid zou je in een paar maanden van kunnen herstellen, maar met een burnout (als de emmer is overgelopen/ het elastiekje geknapt) ben je zo een jaar onderweg (richtlijnen NHG surmenage/ burnout) En dat jaar heb je niet, want je hebt een zorgtaak. Dit klinkt heel hard, maar zorg goed voor jezelf! En misschien ook geen gekke voor je mannetje. Verandering vraagt ook iets van jezelf, zoals leren om te gaan met deze situatie, en daar kun je hulp bij krijgen! De POH-GGZ (dienst van de huisarts) kan je waarschijnlijk opweg helpen.
Veel succes!
Veel succes!