Ik ga het anders doen...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Zijn er meer mensen die vastbesloten zijn om het echt totaal anders te gaan doen dan hun eigen ouders?
Ik heb zelf een nare jeugd gehad en ik gun Esther zo ontzettend een gelukkiger jeugd! Tuurlijk ga ik ook fouten maken, maar ik hoop zo ontzettend dat ze toch overwegend gelukkig zal zijn!

Ik merk dat nu ik zelf een kindje heb, alle herinneringen uit mijn eigen jeugd driedubbel zo hard terugkomen. Ik ben er nog lang niet klaar mee, het heeft nog steeds niet echt een plekje. En als je dan leest dat mensen die door hun eigen ouders slecht behandeld zijn hun kinderen vaak ook weer slecht behandelen...dan slaat het me koud om het hart!

Zijn er nog meer mensen die op die manier met hun eigen jeugd bezig zijn?

Groetjes,

Eveline
 
Hoi Eveline,
Wat naar dat je een rotjeugd hebt gehad. Ik heb een fijne jeugd gehad, maar toch denk ik bij sommige dingen ik ga het anders doen. Ik denk dat je dat blijft houden ook al had je een fijne jeugd. Soms denk ik het is ook wel een moeilijke tijd met al die computers, mobiele telefoons en tv.... vroeger had je gewoon 1 x per week 'smiddags Avro kinderbios en meer niet, nu moet je uitkijken dat je kinderen niet de hele dag tv kijken of achter de compu zitten (net zoals hun moeders, ha ha!!). En er is ook zoveel, ik kijk wel eens naar het neefje en nichtje van mijn man en dan denk ik: die hebben echt alles!!!! Ook met Sinterklaas, ze rukken het papier van de cadeautjes en zijn er niet eens echt blij meer mee. Verwende nesten denk ik dan.
Maar aan de andere kant wil je je kinderen ook niks tekort doen t.o.v. hun klasgenootjes, maar zo denkt waarschijnlijk elke ouder waardoor het in stand wordt gehouden.... zucht. Ik denk wel vaak zal nog moeilijk worden het goed te doen, maar ga mijn best doen.

Groetjes,
Daphne
 
Hai Eveline

Ja, dat heb ik ook. Niet zo heel sterk, hoor. Ik heb heel lang geroepen dat mijn ouders het helemaal waardeloos hebben gedaan, met name mijn moeder. Maar nu ik zelf een kind heb, is het contact met allebei anders, beter. Ik kan me beter verplaatsen in ze en weet dat ze hun best hebben gedaan. Het is gewoon niet altijd gelukt. Ik heb vroeger wel veel met mijn vader geknuffeld, maar nooit met mijn moeder. Die relatie is altijd heel afstandelijk geweest. Ben ook nooit zo'n aanrakerig mens geweest. Maar nu ik Loek heb, lijkt het wel helemaal 'om'. Als ik lees dat kinderen beter groeien met 3 x knuffelen per dag, dan denk ik: wat weinig! Ik knuffel Loek helemaal fijn! en ook anderen aanraken vind ik een stuk makkelijker. Niet dat ik zo'n afstandelijk mens was, hoor...

Ach, veel plannen en voornemens, ben benieuwd wat ik ervan terecht breng.
 
ik wil het niet zozeer anders doen,ik ben me heel bewust van HOE ik het wil doen.ik vind dat mijn vader en moeder prima werk af hebben geleverd,maar bij ons thuis was er geen lichamelijk contact.achteraf gezien heb ik dat erg gemist en sinds ik een jaar of 20 ben knuffel ik vreselijk graag.ik kan ook uuuuren bij mn man hangen en op schoot zitten.ik ben dan ook vast besloten om mijn kinderen helemaal plat te knuffelen en heel open met gevoelens om te gaan en veel praten.mijn moeder is depressief,mijn broer en ik ook.ik ben erover heen gegroeid,mijn broer helaas niet.mijn moeder heeft ons in onze pubertijd erg zien stuntelen met onze gevoelens,toch werd er nooit over gesproken.wel heeft ze altijd heel goed voor ons gezorgd.tot ik uit huis gaan maakte ze mn eten,deed ze mn was,ze deed alles voor me.mijn ouders zijn gescheiden maar de omgangsregeling was perfect,ik heb er niks onder geleden.alleen mn moeder is erg op zichzelf en kan niet praten(is ook de reden van de scheiding snap ik nu).bij ons word er dus altijd gepraat,gepraat,gepraat.lukt dat op het moment zelf niet,dan komen we er later even op terug.dat hebben we zo afgesproken en hopelijk blijft dat zo.
groetjes kari
 
Zo, dat kun je wel zeggen, dat alles drie dubbel zo hard terug komt! Ik ga het ook zoooo anders doen met Joey: ik zal hem seunen, liefde geven, voral niet slaan, vooral niet indoctrineren, vooral niet lastig vallen met mijn problemen en bovenal vooral wèl lekker kind laten zijn!! Ik ben nu sinds vorige week onder behandeling van een psycholoog om van mijn ingeprentte onzekerheid heen te komen, want ik was in het begin vooral heel bang dat ik net zo zou wezen als die andere ouders waar ji het over hebt.
 
Hey mama's

Ik weet dat mijn ouders het allerbeste met mij voorhadden en zeker uit liefde en onwetendheid hebben gehandeld, maar ook ik wil het anders doen.
Meer veiligheid en structuur en NOOIT slaan.

Natuurlijk ga ik wel mijn eigen fouten maken.

Ik heb overwegend een prettige jeugd gehad hoor, en nu mijn ouders en ik wat ouder zijn heb ik het enorm goed met ze, ze gaan echt compleet voor me door het vuur, en dat is een gevoel dat ik mijn dochtertje wèl zal willen meegeven, dat onvoorwaardelijke dat mijn ouders ook naar mij toe hebben....

Maar dat neemt niet weg dat er ook dingen zijn gebeurd die ik, zeker nu ik zelf moeder ben, echt niet begrijp en die ik heel graag anders wil doen. Ik denk dat ik daarbij de nare ervaringen kan gebruiken.

Misschien is dat wel iets dat deze generatie, of in elk geval deze dames, kenmerkt. Wij zijn in elk geval allemaal heel bewust ouder, bewust van wat we doen etc.

Succes allemaal.
Gr Irene
 
volgens mij hoef jij niet bang te zijn om de fouten van je ouders te herhalen (zoals dat bij sommige mensen inderdaad wel kan gebeuren). Jij hebt je nml al voorgenomen om het anders te doen, je bent je bewust van wat je anders wil doen en dat maakt echt alle verschil!  

Heel veel succes.    
 
Ik ben erg blij dat ik een gelukkige jeugd heb gehad, veel steun en liefde, mede hierdoor ben ik gekomen waar ik nu ben. Maar... er zijn altijd dingen die je niet bevallen. Ik moet zeggen dat mijn ouders vooral "missers" hebben gemaakt sinds ik volwassen ben, juist omdat ze hun beeld van lief klein meisje niet los kunnen laten. Daar heb ik aardig wat verdriet over gehad de afgelopen 8 jaar... Zelfs knallende ruzies vooral over mijn man. ("Hij is niet goed genoeg voor je! Hij manipuleert je! Hij is achterbaks!" etc... en dan oprecht verbaasd zijn dat ik voor hem kies) Na een periode van geen contact is dat allemaal wel weer bijgetrokken, maar het is nooit meer geworden wat het was. Ze waren het niet eens dat we gingen trouwen ("Trouwen??? Waarom dan toch! Weet je wel hoe moeilijk het dan wordt als het misgaat?") en waren geschokt toen ik zwanger was ("Kindje toch, zou je niet eerst je opleiding afmaken, een paar jaar met z'n tweetjes zijn? Wij zijn er nog niet aan toe om opa/oma te worden. Je weet niet waar je aan begint, kinderen zijn zo'n verantwoordelijkheid!" ). Dat was wel zwaar, dat onze vreugde gewoon niet gedeeld werd! En het deed pijn, die onderliggende suggestie dat ik niet in staat zou zijn een kind op te voeden...
Dus dat wil ik zeker anders gaan doen later...

Groetjes, Karin
Mama van Christian (15 weken)
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan