Hallo Dames,
Ik ben niet zo heel erg actief geweest hier, maar ik wil toch even mijn verhaal met jullie delen.
Ik was 9 weken en 3 dagen zwanger, en ik was naar het toilet geweest, en zag dat ik wat heel licht roze afscheiding had.
Nog geen paniek, want het was maar een heel klein beetje, én ik had geen buikkrampen.
Na een half uur nog maar eens gekeken, en was nog steeds hetzelfde, maar ik had wel het gevoel dat het al voorbij was.
Want als dit bloed is, dan is het gewoon niet goed.
Toch de vk gebeld, voor de zekerheid.
Zij stelde me gerust, en ik moest wachten tot na het weekend voor een echo.
Het was pas zaterdag ochtend.
Die dag werd het erger, maar het bleef bruinig.
Die avond de vk ge'smst, en weer stelde ze me gerust, want buikkrampen had ik niet.
Ik voelde me goed, alhoewel ik die dag wel heel veel gehuild had.
Want ik had nog geen echo gehad, en ik wilde gewoon weten of alles goed was met ons kindje.
Maar ik moest bellen als het erger werd.
Die zondag werd het wel erger, maar nog steeds niet heel erg.
Het bloed werd al roder, en mijn droom viel langzaam in duigen.
Maandag ochtend direct de vk gebeld, en ik kon pas om 13.40 uur terecht.
Het bloeden werd al wat erger, maar nog steeds geen buikkrampen.
En ze zeggen, als je geen buikkrampen hebt is er nog hoop.
De minuten leken wel uren.
Die ochtend ben ik met mijn zoontje naar mijn schoonouders gevraagd.
En ik heb daar alleen maar gehuild, ik wilde dit zo graag.
Maar die onzekerheid... Pff...
Die ochtend moest ik heel veel plassen, en het toilet leek als maar roder te worden.
Tegen 12.00 uur moest ik weer plassen, en ik ben toen ons kindje verloren.
Ik heb direct mijn schoonmoeder geroepen, en zij heeft erna gekeken, en vertelde me dat het inderdaad erg groot was.
Maar ook zij wist niet of dat ons kindje was.
We moesten maar afwachten.
Eindelijk bij de vk werd mijn nachtmerrie waarheid.
Er was niks meer te zien op de echo, alleen nog wat bloed wat er uit moest gaan komen.
Nou dat voelt alsof iemand je een keiharde klap in je gezicht uitdeelt.
Ik leefde al zo naar de 12 weken en dan dit?!
Ik kon en kan het nog niet geloven.
Het doet zo'n pijn...
Het is gewoon niet te omschrijven.
Het gemis lijkt als maar groter te worden, en het verdriet als maar meer.
Nu bijna 2 weken verder en ik verlies alweer bloed.
Ik heb vandaag een echo gehad, en er is nog iets te zien...
De vk vond dat ik naar de gyn moest zodat hij me verder kan onderzoeken.
En wie weet wat hij zegt.
Dat plekje zagen ze ook al tijdens de eerste echo, en zit er nu nog steeds.
Dus ik ben benieuwd wat er maandag gezegd gaat worden.
Want ik heb nog steeds een buik alsof ik zwanger ben...
Moeilijk is het.
Zo ben je aan het dromen over ons toekomstig kindje, en zo worden alle dromen een nachtmerrie.
Het verwerkings proces zal nog even duren, het heeft gewoon tijd nodig.
Lieve meiden, ik wil jullie allen een super gezonde en voorspoedige zwangerschap toewensen.
En wie weet tot ziens!
Liefs, -vlindertje-
Ik ben niet zo heel erg actief geweest hier, maar ik wil toch even mijn verhaal met jullie delen.
Ik was 9 weken en 3 dagen zwanger, en ik was naar het toilet geweest, en zag dat ik wat heel licht roze afscheiding had.
Nog geen paniek, want het was maar een heel klein beetje, én ik had geen buikkrampen.
Na een half uur nog maar eens gekeken, en was nog steeds hetzelfde, maar ik had wel het gevoel dat het al voorbij was.
Want als dit bloed is, dan is het gewoon niet goed.
Toch de vk gebeld, voor de zekerheid.
Zij stelde me gerust, en ik moest wachten tot na het weekend voor een echo.
Het was pas zaterdag ochtend.
Die dag werd het erger, maar het bleef bruinig.
Die avond de vk ge'smst, en weer stelde ze me gerust, want buikkrampen had ik niet.
Ik voelde me goed, alhoewel ik die dag wel heel veel gehuild had.
Want ik had nog geen echo gehad, en ik wilde gewoon weten of alles goed was met ons kindje.
Maar ik moest bellen als het erger werd.
Die zondag werd het wel erger, maar nog steeds niet heel erg.
Het bloed werd al roder, en mijn droom viel langzaam in duigen.
Maandag ochtend direct de vk gebeld, en ik kon pas om 13.40 uur terecht.
Het bloeden werd al wat erger, maar nog steeds geen buikkrampen.
En ze zeggen, als je geen buikkrampen hebt is er nog hoop.
De minuten leken wel uren.
Die ochtend ben ik met mijn zoontje naar mijn schoonouders gevraagd.
En ik heb daar alleen maar gehuild, ik wilde dit zo graag.
Maar die onzekerheid... Pff...
Die ochtend moest ik heel veel plassen, en het toilet leek als maar roder te worden.
Tegen 12.00 uur moest ik weer plassen, en ik ben toen ons kindje verloren.
Ik heb direct mijn schoonmoeder geroepen, en zij heeft erna gekeken, en vertelde me dat het inderdaad erg groot was.
Maar ook zij wist niet of dat ons kindje was.
We moesten maar afwachten.
Eindelijk bij de vk werd mijn nachtmerrie waarheid.
Er was niks meer te zien op de echo, alleen nog wat bloed wat er uit moest gaan komen.
Nou dat voelt alsof iemand je een keiharde klap in je gezicht uitdeelt.
Ik leefde al zo naar de 12 weken en dan dit?!
Ik kon en kan het nog niet geloven.
Het doet zo'n pijn...
Het is gewoon niet te omschrijven.
Het gemis lijkt als maar groter te worden, en het verdriet als maar meer.
Nu bijna 2 weken verder en ik verlies alweer bloed.
Ik heb vandaag een echo gehad, en er is nog iets te zien...
De vk vond dat ik naar de gyn moest zodat hij me verder kan onderzoeken.
En wie weet wat hij zegt.
Dat plekje zagen ze ook al tijdens de eerste echo, en zit er nu nog steeds.
Dus ik ben benieuwd wat er maandag gezegd gaat worden.
Want ik heb nog steeds een buik alsof ik zwanger ben...
Moeilijk is het.
Zo ben je aan het dromen over ons toekomstig kindje, en zo worden alle dromen een nachtmerrie.
Het verwerkings proces zal nog even duren, het heeft gewoon tijd nodig.
Lieve meiden, ik wil jullie allen een super gezonde en voorspoedige zwangerschap toewensen.
En wie weet tot ziens!
Liefs, -vlindertje-