A
Anoniem
Guest
Hoi dames,
Zit op het werk maar heb helemaal nergens geen zin meer in.
Hoe dat komt? Nou ik zal het even uitleggen.
Sinds een tijdje is onze Sven helemaal in de ban van zijn papa. Het is papa voor een papa na. Mama is niet meer goed genoeg en dat is niet altijd even leuk. Tot nu toe heb ik me daar nog goed doorheen kunnen slaan maar vannacht is er bij mij toch iets geknapt.
Sven was al een paar dagen niet helemaal lekker. Gisteren bij de dokter geweest. Hij bleek een astmatische hoest te hebben en een beginnende oorontsteking. Toch was hij naar de opvang geweest omdat hij (nog) geen koorts had. Op zich was dat goed gegaan maar toen ik hem 's avonds ophaalde bleek hij wel koorts te hebben. Maar hij bleef er best vrolijk onder. Hij at zelfs goed in tegenstelling tot de voorgaande dagen.
Rond een uur of 7 hebben we hem in bad gedaan en naar bed. Hij viel snel in slaap maar helaas werd hij rond 23:00 uur wakker en toen zijn we tot 4:00 met hem bezig geweest. Dat was niet leuk en zeker niet omdat hij alleen maar papa wilde. Hij raakte helemaal in paniek als ik kwam. Mijn man raakte er ook door in de stress want die kon elke keer uit bed. Op een gegeven moment had Richard hem bij ons in bed genomen maar daar wil hij altijd alleen maar spelen. Dus ik pakte hem op en bracht hem weer naar zijn eigen kamertje. Hij krijste het uit: papa papa papa papa. Hij wilde niet bij mij op schoot, verzette zich tegen alles. En toen begon ik dus te huilen. Ik had het helemaal gehad. Hoe erg kan het zijn als je eigen kind je niet meer wil?
Ik heb die nacht bijna niet meer geslapen. Ik kan het nog steeds niet van me afzetten. Ik voel me zo verlaten. Ik probeer zo mijn best te doen een leuke en lieve mama te zijn, ga door het vuur voor Sven. En dan dit............ Ik weet dat het waarschijnlijk een fase is maar toch blijft het zo moeilijk. Ik begin dan zo aan mezelf te twijfelen.En mijn man wordt er ook niet gezelliger op 's nachts want die vindt het sowieso moeilijk om 's nachts uit bed te moeten. En die reageert dat dan ook weer af op mij en dan niet op een al te leuke manier.
Het lijkt wel alsof ik voor niemand meer iets goed kan doen. En een chronisch slaaptekort bevordert de situatie ook echt niet....................
Moest het even kwijt hoor.
Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007
Zit op het werk maar heb helemaal nergens geen zin meer in.
Hoe dat komt? Nou ik zal het even uitleggen.
Sinds een tijdje is onze Sven helemaal in de ban van zijn papa. Het is papa voor een papa na. Mama is niet meer goed genoeg en dat is niet altijd even leuk. Tot nu toe heb ik me daar nog goed doorheen kunnen slaan maar vannacht is er bij mij toch iets geknapt.
Sven was al een paar dagen niet helemaal lekker. Gisteren bij de dokter geweest. Hij bleek een astmatische hoest te hebben en een beginnende oorontsteking. Toch was hij naar de opvang geweest omdat hij (nog) geen koorts had. Op zich was dat goed gegaan maar toen ik hem 's avonds ophaalde bleek hij wel koorts te hebben. Maar hij bleef er best vrolijk onder. Hij at zelfs goed in tegenstelling tot de voorgaande dagen.
Rond een uur of 7 hebben we hem in bad gedaan en naar bed. Hij viel snel in slaap maar helaas werd hij rond 23:00 uur wakker en toen zijn we tot 4:00 met hem bezig geweest. Dat was niet leuk en zeker niet omdat hij alleen maar papa wilde. Hij raakte helemaal in paniek als ik kwam. Mijn man raakte er ook door in de stress want die kon elke keer uit bed. Op een gegeven moment had Richard hem bij ons in bed genomen maar daar wil hij altijd alleen maar spelen. Dus ik pakte hem op en bracht hem weer naar zijn eigen kamertje. Hij krijste het uit: papa papa papa papa. Hij wilde niet bij mij op schoot, verzette zich tegen alles. En toen begon ik dus te huilen. Ik had het helemaal gehad. Hoe erg kan het zijn als je eigen kind je niet meer wil?
Ik heb die nacht bijna niet meer geslapen. Ik kan het nog steeds niet van me afzetten. Ik voel me zo verlaten. Ik probeer zo mijn best te doen een leuke en lieve mama te zijn, ga door het vuur voor Sven. En dan dit............ Ik weet dat het waarschijnlijk een fase is maar toch blijft het zo moeilijk. Ik begin dan zo aan mezelf te twijfelen.En mijn man wordt er ook niet gezelliger op 's nachts want die vindt het sowieso moeilijk om 's nachts uit bed te moeten. En die reageert dat dan ook weer af op mij en dan niet op een al te leuke manier.
Het lijkt wel alsof ik voor niemand meer iets goed kan doen. En een chronisch slaaptekort bevordert de situatie ook echt niet....................
Moest het even kwijt hoor.
Groetjes,
Maike
Mama van Sven, 28-7-2007