Ik heb mijn peuter een tik in haar gezicht verkocht

[Lelala]

Vandaag is gebeurd wat ik nooit van mezelf had verwacht.
Ik heb 2 dochtertjes van 2,5 en 4,5, continu hebben ze ruzie. Ik word er echt gek van, ik kan soms m’n stem verheffen maar heb ze beide nog nooit aangeraakt. Ik heb een slechte dag vandaag.. ik kan niet zoveel hebben, mijn partner en ik hebben woorden en ik zit niet goed in m’n vel. Ze zaten net samen in bad en mijn jongste geeft mijn oudste dochter er uit het niets keihard een klap in haar gezicht. Dit keer zat ik erbij en uit reactie heb ik de kleinste een flinke tik in haar gezicht terug gegeven en haar aan haar arm gepakt en geschreeuwd dat ze het nooit meer moest doen. Alle 3 schrokken we enorm van mijn reactie en nu vol schuldgevoel moet ik echt vechten tegen de tranen.. ik vind het zo erg van mezelf. Ik heb haar na het bad bij me gepakt en sorry gezegd.. mijn oudste was zo moe dat ik haar naar bed heb gebracht maar moet haar morgen maar zeggen dat dit niet oké was.


Zo lang ik ze apart heb van elkaar gaat het goed maar ik word zo gek van dat geruzie de hele dag.. om niks. Ik moest het even kwijt..

 

[Essil]

Is begrijpelijk. Niet goed natuurlijk. Maar wel begrijpelijk. Ik merkte laatst ook dat ik mijn hand ophief naar mijn dochter. Ik kon mezelf gelukkig bijtijds tegenhouden. Maar soms wordt je gewoon min of meer onverwacht heel kwaad, en is het opeens te veel. En dan heb ik slechts 1 kind. En meestal is ze harstikke lief. Maar soms is ze gewoon een echte peuter puber die nog niet weet waar de grenzen liggen.

 

[Mariemamma]

Kan je misschien iemand vragen om af en toe op te passen zodat je wat rust kan krijgen? Compleet overprikkeld raken door twee van die kleintjes is heel normaal, maar dan kan je misschien momenten vinden om even een beetje bij te komen.

 

[Essil]

Het ruzie maken om niks is ook heel normaal voor die leeftijd. Mijn dochters idee van een probleem is ook heel bizar. Ze moet en zal haar eigen lepel op tafel leggen bijvoorbeeld. Als ik het alvast gedaan heb, gaat de lepel terug in de la, zodat ze hem alsnog zelf kan pakken. (Zo niet, kan je minstens het eerste half uur naar geschreeuw luisteren.)
Mijn moeder heeft een keer gedacht dat je in zo'n situatie, slechts tot halverwege terughoeft, maar mijn dochter is zeer grondig.
Maar punt is dus dat kleintjes waarde hechten aan de meest vreemde dingen. Dus dat in jouw ogen "niets" is, voor hun de rede is dat de wereld draait. En niemand kan ze grondig het bloed onder je nagels vandaan halen als je eigen broer of zus.
Dus probeer ze te leren, respect te hebben voor elkaar. Vooral ook voor die kleine dingen, die in jouw ogen volstrekt onbelangrijk zijn. Want die zussen snappen zeker wel wat de ander belangrijk vindt, en hoe dat uitgebuit kan worden.

 

[fzhgoUausp92q5NC]

Ik heb mijn zoontje per ongeluk 1x zachtjes in zijn gezichtje 'geslagen'. Eigenlijk niet eens geslagen, het was meer om het schrikeffect voor elkaar te krijgen.

Mijn zoontje heeft autisme en begrijpt dingen pas als hij het zelf ervaart. Ik kan zeggen dat iets pijn doet, maar dat komt niet over.

Nu was er een keer dat ik met hem naar het oogziekenhuis was geweest. De afspraak liep ontzettend uit en hij was er helemaal klaar mee. Toen we buiten kwamen wilde ik hem in de autostoel zetten. Hij werkte heel erg tegen en ineens sloeg hij me ontzettend hard in mijn gezicht. In een reflex heb ik hem zachtjes op zijn wang getikt (het deed me ook herinneren aan vroeger thuis helaas). Het werd niet eens rood, maar hij snapte toen wel dat slaan pijn doet. Ik heb dagen zitten huilen uit schuldgevoel, terwijl hij nergens last van had (gelukkig).

Uit datzelfde schuldgevoel heb ik bij het kinderdiensten centrum aangegeven wat ik heb gedaan. Hun reactie was dat iedereen wel eens iets doet waar hij/zij spijt van heeft. Ik voelde me echt totaal onbegrepen, want ik had hem niet eens pijn gedaan! Het was meer bedoeld als vraag hoe ik met dat soort gedrag om dien te gaan

 

[2Boysmama]

Om eerlijk te zijn snap ik dat aangeprate schuldgevoel niet echt. Waarom hier dagen over huilen? Sorry, dat vind ik zwaar overdreven en zo te lezen het kinderdienstencentrum ook. Misschien een idee om eerst aan dat schuldgevoel te werken.

 

[fzhgoUausp92q5NC]

Om eerlijk te zijn snap ik dat aangeprate schuldgevoel niet echt. Waarom hier dagen over huilen? Sorry, dat vind ik zwaar overdreven en zo te lezen het kinderdienstencentrum ook. Misschien een idee om eerst aan dat schuldgevoel te werken.

Dat laatste gaat een beetje lastig. Ik hoor al (zolang ik me kan herinneren) dat ik alles fout doe. Ik heb jaren lang therapie gehad, maar het mocht helaas niet baten. De therapie is door de therapeuten stop gezet.

Waar ik vooral tegenaan loop is dat mijn hoofd gewoon blokkeert als ik iets aardigs of positiefs voor mezelf moet doen, met herbelevingen en paniek tot gevolg.

Het kinderdiensten centrum lijkt wel melding bij veilig thuis te hebben gemaakt, althans dat leek uit een brief van Veilig Thuis. Ik heb gewoon onverwerkte trauma's Maar daardoor lijkt men te denken dat ik even slecht ben als mijn ouders ooit waren.