Ik voelde mij de laatste tijd zo neerslachtig, dat ik constant ruzie met mijn man maakte.
Ik beschuldigde hem van vreemdgaan, ook omdat hij een chat vriendin had waar ik niks van wist. Ik had het idee dat ik niet gewaardeerd werd.
Ik kon niet meer genieten van alles.
Nou na zware bevalling, weer werken en ruzies zat ik er echt doorheen. Ik sliep niet goed meer, ik at niet meer, ik was gewoon heel afwezig.
Ik heb er ook over na lopen denken om van een flat af te springen en dat ze beter af zijn zonder mij.
Omdat ik het gevoel had dat ik mijn leven verloor, dat mijn man weg zou gaan met de kleine.
En omdat ik wist dat het niet waar was, begon ik mezelf verwijten te maken.
En dat helpt ook niet, dan wordt het alleen maar erger, je bent gewoon misslijk van jezelf.
Ik heb donderdag de dokter gebeld en nu zit ik aan een lichte anti depresiva.
Ook niet leuk natuurlijk, je voelt je wattig in je hoofd en moe.
Dit is absoluut niet wat ik wilde, Ik had me zo verheugd op mijn bevalling en met de kleine, maar omdat ik zo in de knoop zat heb ik toch hulp gevraagd.
Ik hou zo verschrikkelijk van mijn zoon en mijn man. Ze hebben geen idee.
Ik zou mijn zoon niks aan kunnen doen.
En iedereen die maar bleef roepen van "ja het zou wel moeilijk worden voor je man, die moet nou heel veel inleveren. Ja jij hebt het in je voelen groeien en ermee kunnen banden, maar je man had dat niet natuurlijk"
Mijn man kan hier niet mee omgaan en daardoor voel je je helemaal klote.
Je wil gewoon vastgehouden worden en hij liep weg.
Nou heb ik een heel gesprek met mijn man gehad en hij loopt nu niet meer weg. Hij zegt zelf laat maar zitten doe ik wel, ga maar even slapen. Ik hou Justin wel bezig.
Ons sexleven zat ook in de put.... Eerst vloeien, dan pijn van de hechtingen en toen werd ik voor het eerst ongesteld,
Dat heeft 4 weken geduurd, ik bleef bloeden. Ik had daar weer een stollings pilletje voor gehad. Dat werkt ook niet mee aan je zelfvertrouwen.
Ik hoop niet dat iemand dit ook mee maakt en zo wel ga naar de dokter.
Ik weet hoe je je kan voelen en je kan er niks aan doen. Ik heb gelukkig hulp gezocht voordat ik mezelf wat aandeed.
Groetjes Sandra
Ik beschuldigde hem van vreemdgaan, ook omdat hij een chat vriendin had waar ik niks van wist. Ik had het idee dat ik niet gewaardeerd werd.
Ik kon niet meer genieten van alles.
Nou na zware bevalling, weer werken en ruzies zat ik er echt doorheen. Ik sliep niet goed meer, ik at niet meer, ik was gewoon heel afwezig.
Ik heb er ook over na lopen denken om van een flat af te springen en dat ze beter af zijn zonder mij.
Omdat ik het gevoel had dat ik mijn leven verloor, dat mijn man weg zou gaan met de kleine.
En omdat ik wist dat het niet waar was, begon ik mezelf verwijten te maken.
En dat helpt ook niet, dan wordt het alleen maar erger, je bent gewoon misslijk van jezelf.
Ik heb donderdag de dokter gebeld en nu zit ik aan een lichte anti depresiva.
Ook niet leuk natuurlijk, je voelt je wattig in je hoofd en moe.
Dit is absoluut niet wat ik wilde, Ik had me zo verheugd op mijn bevalling en met de kleine, maar omdat ik zo in de knoop zat heb ik toch hulp gevraagd.
Ik hou zo verschrikkelijk van mijn zoon en mijn man. Ze hebben geen idee.
Ik zou mijn zoon niks aan kunnen doen.
En iedereen die maar bleef roepen van "ja het zou wel moeilijk worden voor je man, die moet nou heel veel inleveren. Ja jij hebt het in je voelen groeien en ermee kunnen banden, maar je man had dat niet natuurlijk"
Mijn man kan hier niet mee omgaan en daardoor voel je je helemaal klote.
Je wil gewoon vastgehouden worden en hij liep weg.
Nou heb ik een heel gesprek met mijn man gehad en hij loopt nu niet meer weg. Hij zegt zelf laat maar zitten doe ik wel, ga maar even slapen. Ik hou Justin wel bezig.
Ons sexleven zat ook in de put.... Eerst vloeien, dan pijn van de hechtingen en toen werd ik voor het eerst ongesteld,
Dat heeft 4 weken geduurd, ik bleef bloeden. Ik had daar weer een stollings pilletje voor gehad. Dat werkt ook niet mee aan je zelfvertrouwen.
Ik hoop niet dat iemand dit ook mee maakt en zo wel ga naar de dokter.
Ik weet hoe je je kan voelen en je kan er niks aan doen. Ik heb gelukkig hulp gezocht voordat ik mezelf wat aandeed.
Groetjes Sandra