ik heb weinig hoop meer.

A

ANONYMOUS_USERNAME

gistere gingen we voor de tweede iui,dus s,morgens weer netjes op tijd om 8.00 uur de zaadjes van me mannetje weggebracht en om 9.30 uur weer insemineren.we kregen eerst de schrik van onze leven weer,want het zaad was voor de tweede keer niet goed.ze heeft me toch bij me in gebracht ja want er hoef er maar 1 te wezen die het toch gaat redden. nou daar lag in dan met dikke tranen in me ogen en een zielig mannetje naast me helemaal ondaan van de boodschap die ze ons gaf, na dat ze het bij me had ingebracht moesten wij komen zitten bij haar aan de tafel.en vertelde ons dat ze het toch beter vond dat we het sperma van me man in het vu ziekenhuis in amsterdam nog maar eens moesten laten onderzoeken maar als hooft oorzaak kon ze toch tegen me man zeggen dat het merendeels aan het roken lag,omdat ze weet dat het een stuge roker is,nu heeft hij haar en mij beloofd stukke minder te gaan roken want er helemaal af komen zal niet gaan lukken.toen kon zei hem vetellen dat een stuk minder zeker zou helpen.thuis gekomen kwamen de tranen weer maar 3 keer zo erg als in het ziekenhuis samen hebben we een potje zitte janken om het feit wat er tegen ons is verteld. me man voelt zich zo schuldig tegen over mij omdat het bij mij nu wel goed is en nu bij hem weer niet.nou meiden ik kan jullie wel zeggen dat ik het zeker nooit zal doen om het hem te gaan verwijten dat het aan hem ligt.maar ja ok we gaan 29 augustus naar het vu ziekenhuis en dat nog wel op mij verjaardag laten we maar hopen dat dit keer het een kado zal wezen dat het goed is. maar ik heb nog weinig hoop na 2 jaar en 4 maanden bezig te zijn. we hebben nu besloten dat we voor pleegoudersschap gaan waar we eigelijk al een jaar aan lopen te denken maar al die onderzoeken houd het een beetje tegen want je loop toch altijd met het idee in je achterhoofd misschien wordt ik nog wel zwanger maar ik heb zo iets het hoeft van mij even allemaal niet meer zo ik ben helemaal uitgeput van het denken,en ga me nu op het pleegouderschap storten we weten dat een pleegkind nooit je eigen zal worden maar we denken nu echt zo van er zijn nog zo veel kindere die ook liefde en warmte nodig hebben ook al is het maar voor tijdelijk.nou meiden ik hoop dat jullie een beetje ons verhaal begrijpen.en sorry voor het lange verhaal maar moest het toch aan jullie even kwijt. nou een dikke knuf en een traan van pepe ik hou jullie op de hoogte doei doei
 
Pepe,

meis wat een verdrietig bericht lees ik hier. Jeetje niet leuk.
Ik hoop dat jullie er samen een beetje uitkomen.

Was je man wel van plan minder te gaan roken? Ik weet wel dat je hem niet wil verwijten, maar toch lijkt me dat moeilijk. Ik vind het zo wie zo moeilijk hoor, mijn vriend en ik roken allebei niet heb daar dus ook nooit mee te maken gehad. Vraag me zelf af hoe ik zou reageren als één van ons iets zou moeten laten, iets waaraan je verslaafd bent, om zwanger te kunnen worden.

Lijkt me niet makkelijk, maar het is wel de moeite waard.

Heel veel sterkte samen en wie weet lezen we ooit leuke verhalen over jullie pleegkinderen en misschien toch nog eens een kleintje.

Dikke kus
Miep
 
Hoi Pepe,

Ik hoop dat je je inmiddels weer wat beter voelt.
Dat pleegouderschap vind ik een heel nobel voornemen.
Ik werk zelf in de jeugdhulpverlening en ik weet hoeveel behoefte er is aan goede pleeggezinnen die liefdevol een kind willen en kunnen opvangen.
Realiseer je wel dat dit vaak beschadigde kinderen zijn die mogelijk moeilijk gedrag vertonen. Om dit aan te kunnen moet je zelf wel lekker in je vel zitten, anders ga je er aan onderdoor. Maar als jullie er samen achter staan en denken dat jullie het aankunnen moet je het vooral doen!
Liefs Astrid
 
Hee meissie toch, ik krijg gewoon traantjes in mijn ogen als ik je verhaal lees. Wat keihard kan dat nieuws aankomen he! Maarree niet in die piepzak gaan zitten hoor! Ook met jullie komt het goed. Wij zijn ruim 2,5 jaar bezig en ook onze IUI's waren niet goed. Maaaaaar 6 december 2004 werd ik ineens niet ongesteld. We hadden geen IUI gehad dus tja....en ja hoor positieve test. Het werd dan wel een miskraam na 8 weken (hartje klopte wel) maar ik was maar mooi op de natuurlijke manier zwanger geworden  terwijl dat niet werd verwacht. De natuur doet dus gewoon wat hij wil dus laat je niet gekmaken. De laatste testen waren bij ons weer slecht. Mijn man heeft erg veel stress gehad en dat heeft bij hem veel invloed op de zaadkwaliteit.
Maar omdat ik weet dat het (zwanger worden)  kan hebben wij nu nog hoop.

We hebben even een paar maanden pauze gehad om de rust er weer in te krijgen. Het is vreselijk om te doen maar soms is het even nodig. Probeer hoe moeilijk het ook is om het vertrouwen niet te verliezen. Als je man het op kan brengen op het roken te laten en wat vitamines te gaan nemen dan weet ik zeker dat het goed komt.
Ik ben het levende voorbeeld dat een zwangerschap echt kan ook als alles tegen lijkt te zitten!

Wij staan trouwens al even ingeschreven voor adoptie. Dit geeft ons veel rust.Hoe dan ook wij worden ouders. Misschien is het ook iets voor jullie. Het is toch ook wel een hele bijzondere manier van kinderen krijgen. Maar om eerlijk te zijn denk ik dat het nooit zover komt. Jij gaat echt een keer zwanger worden hoor!! Echt waar! heb vertrouwen!

Boek een lekkere vakantie als je de kans hebt! Je hebt het verdiend!

lfs inge
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan