Hoi GM en GS (hihi),
Ja jullie verhalen klinken zeker zeer bekend in de oren. Ik zit nu ongeveer 2 maanden op dit forum, omdat het bij ons ook niet echt wil vlotten. Hoewel ik op het moment even wat afstand had genomen, omdat mijn man serieuze troubles op het werk heeft, wilde ik toch even hier reageren.
Oktober 2005 begon het bij mij te kriebelen en kreeg onze kinderwens vorm. Omdat ik al een aantal maanden niet had gesport had ik me voorgenomen eerst weer even in shape te komen en aangezien we met kerst naar Center Parcs zouden gaan, leek het ons romatisch om daar voor het echie te gaan. Rekenend met mijn cyclus zou dat precies uitkomen! Dus op naar de sportschool en een extra gezonde levensstijl aannemen. Foliumzuur gekocht en in gedachte was ik de babykamer al aan het inrichten. Mijn god wat duurde die 2 maanden lang! Maar toen het eenmaal kerst was was ik nog steeds niet ongi. Zwanger kon ik niet zijn, maar nu konden we ook niet klussen voor een beeb! Na een week overtijd te zijn geweest (wel na een tijd van laat naar bed en stress) toch ongi geworden, dus pas in januari gingen we voor het echt. Dus nu ruim een jaar geleden.
En daar komt de herkenning om de hoek kijken. Ik dacht wel even zo zwanger te raken. We leefden tenslotte allebei gezond, hadden een goede basis (financieel en materieel) opgebouwd en kozen bewust voor een kindje. Maar helaas, de eerste teleurstelling was een feit: ongi. Ach ja op naar ronde 2. Met hetzelfde resultaat. En zo waren we ineens een half jaar verder. Toen besloot ik met ovutesten en tempen eens een kijkje in mijn cyclus te gaan nemen. En wat ontdekte ik: ik had mijn eisprong ergen tussen dag 17 en 20!! Nix halverwege de cyclus. Dus mijn conclusie: gewoon op het verkeerde moment geklust. Nou dat is dan zo op te lossen, dus komende maand zal het wel raak zijn. Toen dat weer nix opleverde ben ik ook tarwekiemolie gaan slikken. Daar hoorde je tenslotte zoveel goeds over. Inderdaad, mijn cyclus werd korter, ging van 33 naar 29 dagen. Dus alle kansen lagen weer open. Maar wederom geen zwangerschap. Hmmmm.... misschien was ik er wel gewoon teveel mee bezig... even wat afstand nemen en het initiatief aan mijn man overlaten. Toen dat na een aantal pogingen ook niet hielp, heb ik mezelf echt over een drempel heen moeten sleuren. We waren inmiddels een jaar aan het proberen en mijn man drong aan toch eens de huisarts te bezoeken, dus de stoute schoenen aangetrokken en een afspraak gemaakt. Ze stelde eerst voor een zaadonderzoek te doen. Daar kwam uit dat er veel zaadcellen met een afwijkende vorm waren. Geen reden tot paniek want er hoefde er maar één de klus te klaren. Wel kreeg ik een verwijzing voor de gynaecoloog mee. Ik hoopte de gemaakte afspraak af te mogen zeggen, want mijn nod viel een dag ervoor. Helaas. Dus op naar de gyn. Mijn hele cyclus werd onder de loep genomen: follikelmetingen, samenlevingstest, bloedprikken. Hieruit kwam naar voren dat mijn slijm te zuur is en dat dat alle zaadjes om zeep helpt. Verder was er bij mij nix te vinden. Ik kreeg een recept voor basische spoelingen en moest opnieuw afspraken maken voor follikelmetingen etc. Aangezien die troubles met mijn man zijn werk toen opspeelden, hebben we besloten deze maand even rust te nemen wat betreft de gyn, maar zijn we wel aan de slag gegaan met die spoelingen. Bovendien gaf het 2e zaadonderzoek dezelfde slechte kwaliteit, dus of de kansen deze maand groter zijn weet ik niet.
Een lang verhaal om te zeggen dat ik jullie gevoel ken, omdat ik er zelf geweest ben. Maar anderzijds weet ik ook dat ik een hele tijd mijn kop in het zand heb gestoken, omdat ik er niet aan wilde geloven. Ook ik wilde niet met hulp zwanger worden, ik wilde het op eigen krachten doen. Maar ja, nu blijkt dat de omstandigheden niet bepaald ideaal zijn. Je gaat je bovendien afvragen hoe het kan dat er vrouwen ongewenst zwanger kunnen worden. Er gaan zoveel vragen door je hoofd: waaróm wil het niet lukken, zijn we er dan nog niet klaar voor, wat voor les moet ik hieruit trekken, is ons wel een kindje gegund, gaat het ons ooit wel lukken? Op een gegeven moment denk je echt dat je nooit een posi test in handen zult krijgen.
Op dit moment weet ik het ook even niet meer. Enerzijds hebben we nu die spoelingen die (als het goed is) bij mij de boel rechttrekken. Anderzijds heb ik er een hard hoofd in. Deze week ben ik begonnen met die spoelingen en zit dus midden in mijn klusweek. Ik heb echt geen idee wat ik ervan moet verwachten. Ik moet er vooral ook niet aan denken wat we moeten gaan doen als dit niet werkt. Ik heb nl. ook geen trek in inseminaties, hormonen en controles. En als we al besluiten iets te gaan doen, wil ik het in eerste instantie zonder hormonen proberen. Dan lÃjkt het nog enigszins natuurlijk. Maar goed, dat is nog een stap verder. Eerst dit maar eens afwachten.
Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben. Ik heb iig mijn verhaal weer eens van me af kunnen schrijven. Wat ik jullie wel kan aanraden is iig naar de ha te gaan. Die zal wrs eerst een zaadonderzoek voorstellen, waar je al veel aan kunt aflezen. De stap naar de gyn is flink groter, maar ik vond het wel een prettig idee dat alles eens tegen het licht werd gehouden. Uiteindelijk kwam daar ook een reden/oorzaak uit, dus ik heb er zeker wat aan gehad. Achteraf denk ik zelfs dat we mss toch eerder hadden moeten gaan, maar ja...
Wat wel helpt is wat afstand nemen van dit forum en zo. Momenteel werk ik meer uren, dus heb veel afleiding en weinig tijd om me gek te maken. Maar ik ben ook elke maand gevoelsmatig zwanger geweest, heb telkens de vermoedelijke bevallingsdatum berekend met bijbehorend sterrenbeeld, heb ook zwangerschapsdromen gehad en heb al vanalles gekocht: van zwangerschaps boeken/dvd's tot knuffels en babyspulletjes. Alles in de afwachting van een zo gewenste zwangerschap. Ik wacht nog steeds en blijf wachten tot die ene dag... de dag dat dat wonder ook bij ons mag plaatsvinden...
Veel liefs,
Tammy
P.S. Sorry voor dit lange verhaal!
