Hallo!
Ik moet dit even van me af schrijven, het laat me niet los en manlief kan ik het eigenlijk ook niet zo goed vertellen, hij wil er niet over nadenken.
Het is namelijk zo dat een teamgenootje/vriendin van mij een zoontje heeft van 9 maanden. Haar broer heeft een zoontje van 8 maanden. 1,5 week geleden werd dat zoontje suf en lam. Ze zijn er mee naar de huisarts en toen naar het ziekenhuis gegaan. Het kleine manneke bleek een hersentumor te hebben. Ze hebben een gedeelte kunnen verwijderen, maar niet alles. Het manneke is op de IC beland en lag aan de beademing.
Vorige week hebben ze aanvullend onderzoek gedaan naar de kwaadaardigheid van de tumor en of het uitgezaaid was. Nou bleek het beide het geval te zijn. Het was dus kwaadaardig en het was uitgezaaid in het ruggemerg.
Ze hebben vrijdag een gesprek gehad en de arts vertelde dat ze wel chemo konden geven, maar dat kon pas als hij 3 jaar oud was. Ze moesten hem hiervoor 3 jaar in coma houden en met de vraag of het ooit nog iets zou worden. Geen kans dus eigenlijk.
Ze hebben toen besloten de behandeling te stoppen en zaterdag is hij bediend en half 11 's avonds hebben ze de morfine opgehoogd en is hij rustig ingeslapen.
Pfoe, ik ken het hele manneke niet (wel van vertellen, natuurlijk), maar het grijpt me zo aan... Het laat me niet los.
Iedere keer als ik mijn eigen kindjes zie, prijs ik me de gelukkigste moeder op deze aardbol. Maar ik besef dat iedere dag een geschenk is.
Deze mensen die zaterdag de ergste dag van hun leven hebben meegemaakt, stonden 2 weken geleden ook nog ver van deze ellende af.
Jullie kunnen niks met dit verhaal, maar ik moest het ergens opschrijven. Dan maar bij jullie.
Bedankt voor het lezen...
Liefs Jeske
(mama van Ilse, 2,5 en Stan, 12 april 1 jaar!)
Ik moet dit even van me af schrijven, het laat me niet los en manlief kan ik het eigenlijk ook niet zo goed vertellen, hij wil er niet over nadenken.
Het is namelijk zo dat een teamgenootje/vriendin van mij een zoontje heeft van 9 maanden. Haar broer heeft een zoontje van 8 maanden. 1,5 week geleden werd dat zoontje suf en lam. Ze zijn er mee naar de huisarts en toen naar het ziekenhuis gegaan. Het kleine manneke bleek een hersentumor te hebben. Ze hebben een gedeelte kunnen verwijderen, maar niet alles. Het manneke is op de IC beland en lag aan de beademing.
Vorige week hebben ze aanvullend onderzoek gedaan naar de kwaadaardigheid van de tumor en of het uitgezaaid was. Nou bleek het beide het geval te zijn. Het was dus kwaadaardig en het was uitgezaaid in het ruggemerg.
Ze hebben vrijdag een gesprek gehad en de arts vertelde dat ze wel chemo konden geven, maar dat kon pas als hij 3 jaar oud was. Ze moesten hem hiervoor 3 jaar in coma houden en met de vraag of het ooit nog iets zou worden. Geen kans dus eigenlijk.
Ze hebben toen besloten de behandeling te stoppen en zaterdag is hij bediend en half 11 's avonds hebben ze de morfine opgehoogd en is hij rustig ingeslapen.
Pfoe, ik ken het hele manneke niet (wel van vertellen, natuurlijk), maar het grijpt me zo aan... Het laat me niet los.
Iedere keer als ik mijn eigen kindjes zie, prijs ik me de gelukkigste moeder op deze aardbol. Maar ik besef dat iedere dag een geschenk is.
Deze mensen die zaterdag de ergste dag van hun leven hebben meegemaakt, stonden 2 weken geleden ook nog ver van deze ellende af.
Jullie kunnen niks met dit verhaal, maar ik moest het ergens opschrijven. Dan maar bij jullie.
Bedankt voor het lezen...
Liefs Jeske
(mama van Ilse, 2,5 en Stan, 12 april 1 jaar!)