ik maak me zorgen om...........mezelf....

A

ANONYMOUS_USERNAME

hoi meiden,

Ik maak me zorgen om mezlf. Klimkt erg raar, maar ik zal het even uitleggen. Gedurende de zwangerschap van mijn 2e zoontje ben ik bijna overspannen geweest door een nare situatie op mijn werk. Dit resulteerde erin dat ik vanaf mei thuis ben geweest en voor 100 % ongeschikt werd verklaard door de bedrijfsarts. Voor de geboorte ben ik een keer gaan praten met een psychologe wat me erg goed heeft gedaan.
Na de geboorte van de 2e (20 sept.) merk ik dat ik nog labieler ben dan voorheen. Er gaat geen dag voorbij zonder een huilbui om niets. Ik loop de hele dag door naar de oudste te kijken en heb de hele dag door een soort heimwee gevoel naar "vroeger", naar de tijd van voor de geboorte. Ook heb ik dit gevoel vaak niet, en dan ben ik gelukkig en voel me prima en heb het gevoel dat alles in orde is. Maar dan bekruipt me in een keer een gevoel van onbehagen en me niet gemakkelijk voelen in mij eigen huis.........en weet ik niet meer wat ik moet doen, behalve mezelf afleiden door met Thijmen (de oudste) te gaan spelen zoals we altijd deden.....

Zijn dit de hormonen? of zit er soms toch iets bij van een depressie? Wie herkent dit? Na de geboorte van de oudste had ik dit ook maar dan veel minder. Alsof deze geboorte en van 1 kind naar 2 kinderen gaan veel meer impact heeft op mij ..........
kortom: help!!!
Ik ga toch maar de psycholoog bellen voor een afspraak, al is het maart voor mijn eigen rust......

Jullie ervaringen zijn erg welkom. Tot nu toe zegt iedereen in mijn omgeving dat het de hormonen zijn en dat ik geduld moet hebben met mezelf.....
Maar voel me schuldig tegenover mijn beide kinderen nu. Schuldig tegenover Thijmen omdat ik een andere moeder geworden ben met minder aandacht voor hem en schuldig tegenover Marten (de baby) omdat ik nog niet de sterkt gevoelens heb voor hem zoals ik die heb voor Thijmen.....erg verwarrend en eng allemaal...

bedankt dat jullie mijn relaas wilden lezen en hopelijk wilde reageren,

Misja, 35 jaar en mama van Thijmen(2.5 jr ) en Marten (16 dagen)
 
Hoi,

De afgelopen jaren heb je het gewoon erg druk met alles gehad.. Geboorte van je eerste kindje, problemen op je werk, jezelf terug vinden, zwanger,.. tweede kindje etc,..

Dat is niet niks, en als je maar door blijft gaan en niet af en toe even pas op de plaats neemt ren je jezelf voorbij. Je wordt moe, geirriteerd, huilerig om niks en over die dingen ga je je dan ook nog eens schuldig voelen! De onmacht die je dan bekruipt maakt het dan nog eens zwaarder... én de hormonen.. Ja het is even een bonte boel in je koppie!

Soms kun je jezelf weer kalmeren door af te wachten en proberen wat regelmaat terug te vinden in je chaotische wereldje en in je  hoofd.. De dingen rustig een voor een aanpakken en wat vandaag niet is doe je morgen.

Tuurlijk zal de oudste merken dat er iets is veranderd in de thuissituatie, maar dat is overal! Het heeft dus niet te maken met hoe jij met de kinderen omgaat maar met de situatie op zich. Je baby voelt hoe dan ook dat je veel van hem houd,.. je zorgt voor hem, je troost hem, je geeft hem te eten en een knuffel. Daarbij kan mama als de beste je lekker warm in bedje stoppen en een kus op je voorhoofd geven!

Nogmaals, geef het wat tijd. Jullie moeten allemaal aan de nieuwe situatie wennen en dat kan angstgevoelens oproepen. bang om het niet onder controle te hebben of om iets niet goed te doen..

Je gaf ook aan gevoelig te zijn om overspannen te raken.. Doordat dat steeds door je hoofd spookt ga jij je nog meer zorgen maken en wat "spastischer"met de dingen om als anders. Een heel natuurlijke reactie.. Mocht je je echt zorgen maken omdat je jezelf niet terug kent of ongerust zijn ga dan naar je huisarts.
Gezien je medische verleden omtrent je werk zal je snel genoeg een verwijzing krijgen voor een Psycholoog, Psychotherapeut of Maatschappelijk werker.
Wie weet ben je na een paar keer op gesprek te zijn geweest een heel ander mens! Zo niet dan ben je op de goede weg!!

Ik wens je heel veel succes en vergeet niet dat je de állerbeste mama bent voor je twee kinderen!!!

Liefs,

Esmé mv Kay
 
Misja,

Het klinkt inderdaad als hormonen, maar geen van ons is een psycholoog. Bel voor de zekerheid anders ff met de verloskunidige, ook voor dit soort gevallen zijn ze er. Ik had zelf ook veel last van negatieve gevoelens en op aanraden van de verloskunidige ben ik vitamenen gaan slikken (magnesium tegen stress en B12 voor de ontspanning). Bij een goede drogist of natuurwinkel kan je deze krijgen. Wie weet helpt het voor jou ook.

Doe wat je zelf wilt, maar als je denkt dat je hulp nodig hebt, zoek die dan ook. Alleen jij weet hoe je in elkaar zit en wat je voelt.

Veel sterkte van Annemieke
 
een deel van jouw gevoelens herken ik wel. Mijn oudste zoontje is nu 2jr9mnd en de jongste (Borus) is geboren op 8 sept. Ik heb ook een tijdje zo'n onbestemd gevoel gehad, van wat moet ik met deze nieuwe situatie, zijn mijn gevoelens voor de oudste nog wel hetzelfde als voorheen. De oudste moest de 1e week niets meer van me hebben, kroop weg en zei niets meer terug als ik iets tegen hem zei. Ik dacht ook waar ben ik aan begonnen. Mijn vriend is tot gisteren al die tijd thuis geweest en vandaag was ik voor het eerst alleen met 2 kinderen. Vond ik best eng, ik zag er ook heel erg tegenop. Ik was bang dat de Borus de hele dag zou huilen (normaal huilt hij bijna niet) en dat de oudste heel erg vervelend zou gaan doen. Onzin eigenlijk. Het is ook prima gegaan.   Mijn zwangerschap was ook geen pretje, de zwangerschap op zich ging  prima, maar in mijn familie  is er veel gebeurd in die tijd (de vriendin van mijn vader pleegde zelfmoord,  bij mijn neefje van 2 werd leukemie geconsteerd).  En van de week heeft mijn vader een hartinfarct gekregen. Hoewel het eigenlijk een tijd van vreugde moet zijn, is het voor mij dat niet geweest.  Ik heb al die nieuwe gevoelens ook wel een plaatsje moeten geven. Nu gaat het eigenlijk best wel goed. Borus is gelukkig een rustige baby, wat het denk ik wel makkelijker maakt en de oudste gaat 2 dagen naar de creche waardoor ik ook tijd alleen met de baby heb en dat vind ik ook wel fijn, lekker even alleen van hem genieten. Gun het nog even tijd, voor iedereen is het wennen aan de nieuwe situatie en maak anders gewoon een afspraak bij de psycholoog.
Succes,
Josie
 
Hoi
Heel vervelend voor je dat je je zo rot voelt.
Ik wil me niet met dingen bemoeien, maar ik zou toch aan de bel trekken.
Een post natale depressie voel je vaak als moeder zelf niet.
Je bent je wel bewust dat er iets niet lekker zit, maar de ernst voel je vaak niet.
Wie weet is er niets aan de hand, maar als het wel zo is, kun je er beter zo snel mogelijk mee aan de slag gaan, des te eerder ben je er weer uit ook.
Het is niet  iets om voor te schamen, je kunt er niets aan doen, maar wel mee aan de slag gaan.
Ik wil je niet bang maken hoor, maar neem negatieve gevoelens altijd serieus!
Doe het voor je kinderen....

succes
Pascal
 
Ik wil je heel veel sterkte wensen en het is ook erg zwaar om moeder te zijn van zulke jonge kindjes. Ik vind mezelf een hele sterke vrouw, wel iemand die erg gevoelig is, maar ik kan heel veel aan, sta er ook de hele week alleen voor (Renée is 2 en Chris 11 weken), Gelukkig is mijn kleinste erg rustig, maar toch ben je er de hele dag mee bezig, ik kom mezelf ook regelmatig tegen en het enige wat in een normale situatie helpt is dat moeder zichzelf niet vergeet en tijd maakt voor haar kopje koffie en even iets voor zichzelf doet. Op tijd naar bed gaat en goed eet. Zelf gebruik ik speciale voeding en voedings-supplementen op de been te blijven, dat helpt mij wel, ik heb weer veel energie en geen bekkenklachten.
'Maar goed, ik wil zeggen dat het al zwaar genoeg is als alles goed gaat en jij voelt je labieler als wat 'normaal' zou zijn in deze situatie, ik zou zeggen trek inderdaad aan de bel en zie het als een groot ervaringsveld om hier heel sterk uit te komen, je kunt het, leer jezelf beter kennen en verbaas jezelf wat je allemaal in je hebt, hiervoor is het misschien niet zo'n gek idee om hulp te zoeken om fysiek en emotioneel weer in balans te komen.
Heel veel sterkte en nogmaals, dit is voor iedereen een zware periode en je hoeft het niet allemaal alleen te doen, zoek steun in je naaste omgeving, geef toe dat je het even niet trekt, zorg dat je zo snel mogelijk weer op de been komt en kunt genieten van deze intensieve maar o zo mooie tijd.
Het lijkt wel een preek, maar het is recht uit het hart en goed bedoeld.
Groetjes van Jeanne
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan