A
Anoniem
Guest
Hay dreumesen!
Ik heb me toch een avontuur meegemaakt vandaag! Na de boterham tussen de middag waren mama en ik zo leuk aan het spelen en aan het stoeien! Af en toe kreeg ik echt de slappe lach om mama's kunstjes. Toen dacht ik: Laat ik ook een kunstje doen!
Mama zette mij op de grond om de DVD van de WAWA's aan te zetten en toen ben ik omdat ik zo graag de wawa's wilde kijken helemaal gek gaan doen en toen bij de bank kon ik omdat ik zo wild deed, zo op de bank klimmen (dit had ik nog nooit gedaan!) en van enthousiasme heb ik zo meteen voordat mama me vast kon pakken een salto van de leuning op de grond gemaakt! Zo vol op mijn hoofd!
Mama schrok zich een hoedje, was helemaal de kluts kwijt, helemaal omdat ik niet huilde maar een beetje stilletjes bleef liggen! Na 10 seconden ogen draaien ging ik toch huilen en mama hield me toen goed vast! Omdat ze geen ander nummer kon bedenken heeft ze gewoon 112 gebeld en binnen 10 minuten was er een ambulance (met sirene nog wel)! Ik moest heel erg huilen, vooral als die enge meneren aan mijn nekje gingen voelen. Dus moest ik toch voor de zekerheid mee naar het ziekenhuis.
Ik werd in mijn oude maxicosi gepropt, handdoekrolletjes rond mijn hoofd en off we go! Ik kreeg een knuffelbeer in de ambulance,maar hard huilen vond ik veel leuker! In het ziekenhuis moesten we lang wachten en toen de dokter kwam was ik alweer aan het spelen en aan het lachen om mezelf in de spiegel. Hij deed allemaal testjes met lampjes en rare instrumenten kriebelde onder mijn voeten, werd mijn rood-blauwe voorhoofd bekeken en werd mijn haar door de war gedaan om te voelen of ik geen bult had. Mijn nek deed niet meer pijn toen ze daar aankwamen. Na overleg met maar liefst 3 artsen mochten mama en ik weer gaan!
Papa was ondertussen ook naar het ziekenhuis gekomen en saampjes reden we naar huis. Maar thuis konden we er niet in: de ambulancemeneer had de achterdeur helemaal afgesloten met de haaksloten en de voordeur dichtgetrokken met de sleutel aan de binnenkant er nog in. Dus de sleutel paste niet in het slot aan de buitenkant. Ik moest hard lachen, maar mama had het even helemaal gehad. Toen heeft papa de deur een beetje moeten forseren, maar toen waren we toch lekker binnen. Ik kreeg lekker wat drinken, want hard huilen daar krijg je me toch dorst van!
Ik lig nu lekker in mijn bedje ( ik kan typen in gedachten) en mama komt steeds kijken hoe het gaat. Vanacht komen ze ook nog 2 keer kijken en dan komt alles goed!
Nou, dit was mijn ambulance-avontuur, mama staat nog na te trillen en te huilen, maar ik zal zeker nog vaker vallen! Lang leven de blauwe plekken creme!
Tessa dv Lisenka
Ik heb me toch een avontuur meegemaakt vandaag! Na de boterham tussen de middag waren mama en ik zo leuk aan het spelen en aan het stoeien! Af en toe kreeg ik echt de slappe lach om mama's kunstjes. Toen dacht ik: Laat ik ook een kunstje doen!
Mama zette mij op de grond om de DVD van de WAWA's aan te zetten en toen ben ik omdat ik zo graag de wawa's wilde kijken helemaal gek gaan doen en toen bij de bank kon ik omdat ik zo wild deed, zo op de bank klimmen (dit had ik nog nooit gedaan!) en van enthousiasme heb ik zo meteen voordat mama me vast kon pakken een salto van de leuning op de grond gemaakt! Zo vol op mijn hoofd!
Mama schrok zich een hoedje, was helemaal de kluts kwijt, helemaal omdat ik niet huilde maar een beetje stilletjes bleef liggen! Na 10 seconden ogen draaien ging ik toch huilen en mama hield me toen goed vast! Omdat ze geen ander nummer kon bedenken heeft ze gewoon 112 gebeld en binnen 10 minuten was er een ambulance (met sirene nog wel)! Ik moest heel erg huilen, vooral als die enge meneren aan mijn nekje gingen voelen. Dus moest ik toch voor de zekerheid mee naar het ziekenhuis.
Ik werd in mijn oude maxicosi gepropt, handdoekrolletjes rond mijn hoofd en off we go! Ik kreeg een knuffelbeer in de ambulance,maar hard huilen vond ik veel leuker! In het ziekenhuis moesten we lang wachten en toen de dokter kwam was ik alweer aan het spelen en aan het lachen om mezelf in de spiegel. Hij deed allemaal testjes met lampjes en rare instrumenten kriebelde onder mijn voeten, werd mijn rood-blauwe voorhoofd bekeken en werd mijn haar door de war gedaan om te voelen of ik geen bult had. Mijn nek deed niet meer pijn toen ze daar aankwamen. Na overleg met maar liefst 3 artsen mochten mama en ik weer gaan!
Papa was ondertussen ook naar het ziekenhuis gekomen en saampjes reden we naar huis. Maar thuis konden we er niet in: de ambulancemeneer had de achterdeur helemaal afgesloten met de haaksloten en de voordeur dichtgetrokken met de sleutel aan de binnenkant er nog in. Dus de sleutel paste niet in het slot aan de buitenkant. Ik moest hard lachen, maar mama had het even helemaal gehad. Toen heeft papa de deur een beetje moeten forseren, maar toen waren we toch lekker binnen. Ik kreeg lekker wat drinken, want hard huilen daar krijg je me toch dorst van!
Ik lig nu lekker in mijn bedje ( ik kan typen in gedachten) en mama komt steeds kijken hoe het gaat. Vanacht komen ze ook nog 2 keer kijken en dan komt alles goed!
Nou, dit was mijn ambulance-avontuur, mama staat nog na te trillen en te huilen, maar ik zal zeker nog vaker vallen! Lang leven de blauwe plekken creme!
Tessa dv Lisenka