Ik moet mijn verhaal kwijt (doodgeboorte)

G

Gebruiker10169499

<p>Hallo lieve meiden (en jongens)</p><p>Ik vind het ontzettend moeilijk om jullie lastig te vallen met mijn verhaal, zeker omdat vele die dit lezen waarschijnlijk zelf in blijde verwachting zijn, maar ik moet echt mijn verhaal kwijt. Ik hoop dat ik het (redelijk) kort kan houden.</p><p>Ik ben 35 jaar en woon in Frankrijk met mijn (franse) vriend en twee dochters van 7 en 9. Mijn vriend zit op de grote vaart en is daardoor 3 maanden van huis en dan weer 3 maanden thuis. Hoewel mijn partner absoluut geen derde kind wilde (ik wel!) raakte ik vorig jaar rond deze tijd zwanger (door de prikpil heen, je moet t maar doen). Helaas geen roze wolk voor mij, maar een roze hel: waar ik bij mijn eerste twee zwangerschappen behoorlijk last van zwangerschapsmisselijkheid had, was het dit keer extréém: 4 maanden kotsen (tot 15 keer per dag), en mijn vent niet thuis. Wat voelde ik me eenzaam! Gelukkig woont mijn moeder in de buurt en stond zij altijd voor mij klaar, want zelfs kinderen uit school halen of voor ze koken kon ik niet meer. Ik denk dat ik mede hierdoor ook psychisch het behoorlijk zwaar heb gehad tijdens de zwangerschap, bovendien heb ik constant het gevoel gehad dat het fout zou lopen (tja wat wil je als je de eerste 3 maanden 6 kg afvalt in plaats van aankomt)</p><p>Mijn vriend heeft enkel maand 4 tot en met 7 van mijn zwangerschap meegemaakt, bevallen zou ik zonder hem doen. Tja, helaas, dat kwam zo uit, maar aangezien mijn eerdere bevallingen heel soepel waren verlopen durfde ik dat wel aan.</p><p>Behalve mijn eigen ongemakken was er geen vuiltje aan de lucht: mijn derde dochter groeide goed en was kerngezond, tot aan de bevalling.</p><p>Toen twee dagen voor de uitgerekende datum om 4 uur 'smorgens mijn vliezen braken zat er bloed bij het vruchtwater. Een half uur later in het ziekenhuis bleek mijn dochtertje geen hartslag meer te hebben, ik kreeg een spoedkeizersneden en men heeft nog geprobeerd mijn kindje te reanimeren, te vergeefs... </p><p>Mijn vriend kon het god zij dank voor elkaar krijgen om er 48 uur later te zijn. Hij is daarna twee weken gebleven, voor de uitvaart enzovoorts. Ik stond zo stijf van de shock en hormonen dat ik in die tijd helemaal niet verdrietig was, ik vond eigenlijk alles prachtig, zag overal symbolen en tekens, overal waren bloemen, vlinders, de uitvaart was prachtig met heel veel kinderen. Het kwam pas echt aan toen mijn vriend weer weg was. </p><p>En nu merk ik hoe alleen ik hierin sta. Mijn vriend had geen enkele band met ons dochtertje. Natuurlijk was/is hij ook wel verdrietig maar hij heeft geen benul van het trauma dat ik van deze zwangerschap en bevalling heb overgehouden. Ook aan 'vrienden' heb ik weinig, waar ze de eerste weken me de deur plat liepen terwijl ik toen behoefte aan rust had, zie ik nu, 5 maanden later, niemand meer. </p><p>Alleen mijn moeder staat altijd voor me klaar, maar die is ook de jongste niet meer en wil ik niet overbelasten.</p><p>Ik merk dat ik kwaad ben, teleur gesteld, ik voel me bedrogen, voor de gek gehouden.... door het leven, mijn 'vrienden', alles...</p><p>Ik mag niet jokken... er zijn een paar mensen, een buurman en buurvrouw, een verre kennis die ook een kindje heeft verloren, mensen die hiervóór juist helemaal niet dicht bij me stonden en mij zo nu en dan wél een luisterend oor bieden, want ik merk dat ik voorál dáár behoefte aan heb.</p><p>Fuck, wat kan het leven hard zijn.</p>
 
Laat ik nog even toevoegen dat de oorzaak van de dood van mijn dochter mij niet helemaal duidelijk is, ik moet er binnenkort eens werk van maken om het dossier op te vragen. Waarschijnlijk is er spraken geweest van placenta loslating of 'vasa previa' waarbij de aders van de placenta voor de uitgang liggen (als ik het goed uitleg, ben geen specialist) en dus kunnen knappen bij de bevalling
 
Wat verschrikkelijk voor je, gecondoleerd. Ik herken mij ook heel erg in jouw verhaal.
Het probleem met mensen is een beetje, je kunt je pas ergens een gevoelsmatige voorstelling van maken als je het hebt meegemaakt. Ik liep toen ik mijn kindje net verloren was vooral aan tegen het feit dat mensen zeiden " er komt er vast nog wel een ", of de vergelijking van het verlies van een oma. De grond zakt onder je voeten weg, en ik had daarna geen raakvlakken meer met heel veel mensen. Het verlies is te groot.
Ik hoop dat je je verdriet een plekje kunt geven, helaas zal het altijd pijnlijk blijven. De scherpe kantjes gaan er langzaam vanaf, en op een gegeven moment gaat het zonnetje weer schijnen. Ik heb destijds veel aan mijn moeder gehad, juist omdat het 'eigen' is. Het is gedeeld verdriet. Mij helpt het ook om elk jaar iets op de geboorte/sterf dag te gaan doen. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Sterkte!
 
Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je kind. Wij hebben ook afscheid moeten nemen van ons kind bij 21 weken. Oh wat was ze al mooi....Ik heb ook inderdaad gemerkt dat mannen met dit verlies anders omgaan. Wij vrouwen hebben het kind gevoeld, gedragen en zitten onder de hormonen. Na het verlies was ik de eerste paar weken vrij sterk. Daarna zakte ik in elkaar en kreeg ik vreselijke huilbuien. Het gemis werd steeds groter. Uiteindelijk is het rouwproces om je kind een eenzaam proces. Ik kreeg wel steun maar ik heb het helaas toch alleen moeten doen. Dit gevoel zal nooit weggaan, ik probeer het wel wen plekje te geven. Puur voor mijn eigen bestwil. Heel veel sterkte met dit afschuwelijke verlies. 
 
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je dochter. Wij zijn zelf onze zoons verloren en ik vond het fijn om ook gefeliciteerd te worden. Mocht dat bij jou ook het geval zijn, dan ook gefeliciteerd met het feit dat je moeder bent geworden van een dochter.
Gek hè dat je van tevoren van alles aan kunt voelen?! Achteraf heb ik dat ook gehad. Omdat het mijn eerste zwangerschap was én een tweeling had ik geen vergelijk en dacht ik dat alles normaal was. Nu ik zwanger ben van hun zusje merk ik pas hoe anders het allemaal kan zijn.
Bij mij kwam ook de echte klap pas toen mijn man weer ging werken. Ik werd weer gewoon ongesteld. Ik bleef maar borstvoeding lekken en er waren geen kinderen die dat nodig hadden. Mijn buik was leeg. Wat vond ik dat erg! En ja, voor anderen gaat het leven dan weer gewoon door en zijn ze jou en je verdriet 'vergeten'. Wat ik doe is de jongens zelf ter sprake brengen. Daarbij heb ik het 'geluk' dat mijn ouders ook een kindje verloren zijn. Mijn vader praat daar niet over, maar bij mijn moeder kan ik alles kwijt. Zij begrijpt het als geen ander en daarbij was zij ook nog per ongeluk bij de bevalling.
Het voelt heel alleen, maar dat ben je zeker niet. Ik heb veel contact met lotgenoten. Misschien ook iets voor jou? Mijn man komt dan wel elke avond thuis eten, maar hij rouwt anders dan ik. Ik heb aan andere dingen behoefte. Zeker nu ik weer zwanger ben, ben ik blij met het contact met lotgenoten.
Ik kan niet anders dan je heel veel sterkte wensen. 
 
 
Dank jullie wel voor jullie lieve reacties en begrip. BenB, ik herken veel in wat je beschrijft. In het begin had ik inderdaad ook behoefte aan de bevestiging dat ik een kind om de wereld had gezet, en niet alleen verloren, en had ik inderdaad ook wel zo nu en dan een felicitatie gehad. Ook het lekkende borsten, langzaam verdwijnende babybuikje (voor mijn gevoel zat ze er nog in en verdween ze langzaam), en eerste ongesteldheid waren inderdaad moeilijk, al probeerde ik dat in het begin te negeren.
Ook inderdaad shit opmerkingen die mensen maken, vergelijken met hun eigen verlies. De ergste opmerking kwam van de chirurg/gyn zelf toen ik op nagesprek kwam: "Ik begrijp uw gevoel, mijn vrouw en ik zijn ook een kindje verloren, maar dat was de eerste dus dat was veel erger." Ik kon die man wel in zijn gezicht slaan. Ook de opmerking: "ach mevrouw u heeft toch al twee gezonde dochters" deed behoorlijk pijn, ook omdat ik me juist tegenover mijn kinderen schuldog voel dat ze het zusje waar ze zo naar uitkeken moeten missen.
Inderdaad voel ik de behoefte om met lotgenoten te praten. Ik heb toevallig best veel mensen in mijn directe omgeving die ook een kind hebben verloren, maar, op één na, geven die ook niet thuis... 
Ik probeer mijn dochtertje wel ter spraken te brengen maar mensen gaan er gewoon niet op in, misschien durven ze niet verder te vragen, ik weet het niet... 
BenB, fijn dat je weer zwanger bent. Was dat voor jou een makkelijke keuze? Toen ik net bevallen was stond voor mij al snel vast dat ik zo snel mogelijk weer zwanger wilde worden, maar omdat ik een keizersnede heb gehad kon dat niet direct. Nu zou het wel kunnen (hoewel ik dan waarschijnlijk weer een keizersnede zal krijgen) maar begin ik te twijfelen. Wat als het een 'lastige' baby wordt? Ga ik hem/haar dan verweiten dat hij/zij zijn zusje niet is? Ik merk ook dat ik graag nog een meisje wil, terwijl ik eerder op een jongetje hoopte... ga ik teleurgesteld zijn als het een jongetje is? Kan ik beter nog even wachten, of juist niet. Ik wil het leeftijdsverschil met mijn andere kinderen liever niet al te groot laten worden, maar ook niks overhaast doen. Wat het allemaal nog lastiger maakt is het werkritme van mijn vriend, de volgende keer wil ik niet het laatste trimester in gaan zonder hem, maar daarvoor moeten we goed 'mikken'.
Pfff, ik zou nog heeeeel veeeeeel meer kunnen schrijven, maar laat ik het hier maar even bij houden. 
Echt, dank jullie dat jullie de moeite hebben genomen mijn verhaal te lezen en te reageren, dat doen me al behoorlijk goed voel ik.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan