Ik moet toch even me verhaal kwijt!!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik wil eindelijk me verhaal 1x kwijt,maar weet ook weer niet zo goed hoe ik moet beginnen,,
Laat ik maar eerst beginnen bij dat ik nu bijna 23 weekjes zwanger ben,
Allemaal harstikke leuk natuurlijk,,alleen soms heel erg aan het twijfelen!!
Op het begin vond ik het raar,iedereen vond het leuk om zwanger te zijn,,maar ik totaal niet!
Je hoorde allemaal verhalen dat het zo geweldig was maar bij mij viel het allemaal tegen,,,
Ik ben zelf net pas 18 jaar,en me vriend is nu 23,
We wonen samen,
Ik raakte zwanger terwijl ik 1 opleiding volgde,
Ik had in de ochtend werk,krantenwijk,,ik werd heel vaak ziek en werd uiteindelijk ontslagen omdat ik me te vaak ziek melde,
Op school gesprek gehad,me opleiding werd gestopt want ze konden geen aangepast traject aanbieden,dus alles zat me tegen,alleen maar overgeven en dat ging een paar weken zo door,
Uiteindelijk is dat allemaal wel goed gekomen,maar toch ik verwachte dat het allemaal leuk zou zijn,
Nu gaat het momenteel weer goed :D
Woon samen met me vriend,
Alleen ik vraag me soms toch egt af,kan ik er wel voor zorgen?
Ik vind het supper leuk,
inpreciepe kunnen we het wel,alleen het zal niet makkelijk zijn.
Kwa spullen redden we het makkelijk,
we hebben zo beetje egt alles al!
Alleen nog wat kleine dingetjes,
Natuurlijk ben ik fammilie en vrienden daar harstikke dankbaar voor!
Toch ben ik onzeker de laatste tijd,
wat als me relatie uit gaat???
wat als het me niet lukt?
Straks word me kindje afgepakt??
kan ik het zelf wel allemaal aan?

Toch blijf ik maar met die dingen worstelen,maar ik zal er uiterst me best voor doen om me kindje 1 goed toekomst te bieden,ook al zijn we jong!!!!

Ook zit ik zelf al in 1 vrijwillig traject,genaamd voorzorg,ze komen elke 2 weken langs,tot je kindje 2,5 is,ze geven je advies en ik vind het ook heel fijn dat ik dit traject zelf ben ingegaan..
Vind het toch fijn dat ik hier me verhaal ff kwijt kan!!

Ik zou graag tips willen krijgen over hoe ik mezelf een beetje uit die onzekere periode's kan helpen.

Liefs
 
jeetje wat ben je nog jong zeg! het klinkt alsof je al een hoop heb meegemaakt, lastig verhaal dat wel!

ik denk dat het allereerst heel belangrijk is dat jullie jezelf en de baby kunnen onderhouden. zo niet, dan zou ik toch een baantje gaan zoeken. Ikzelf ben bijna 26 en 25 weken zwanger van m'n tweede zoon, de eerste kreeg ik toen ik 23 was. ik heb wel gemerkt dat het gewoon heel belangrijk is dat je je gezin kan onderhouden, wat er verder in de toekomst gebeurt wat je relatie aangaat, kun je toch niet van tevoren weten. ik ben al 11 jaar samen met mijn man en voordat ik zwanger raakte van hem, zijn we zelfs nog een paar maanden uit elkaar geweest. probeer er gewoon het beste van te maken en doe allebei je best, dan heb je de helft al gewonnen! en als je baby eenmaal geboren is, geloof mij, hoe oud je ook bent, je bent gelijk moeder en je zal alles voor je kind over hebben. ik zeg, heel veel succes!
 
Leeftijd maakt denk ik niet al teveel uit. Je bent tenslotte zo oud als je jezelf voelt. Er zijn ook vrouwen van 40 die 'het niet goed doen' Ik zou indd eerst kijken of het financieel haalbaar is om een gezinnetje te onderhouden, en ook al is het krap, als je het echt wilt dan lukt dat wel. Ik had hetzelfde gevoel als jou toen ik zwanger was van de eerste: Kan ik het wel? Wat als dit en wat als dat? Maar je groeit erin.. Je hebt een week lang een kraamhulp in je huis die je aaaaaaaaaaaaaalles kan leren en zal leren wat je weten moet over de verzorging van je kleine. Daarnaast is er altijd wel familie om je heen die kinderen hebben bij je misschien een keer een vraag kan stellen, en zo niet, dan kan je altijd je huisarts bellen voor advies.

Wie zwanger is is ook vaak onzeker.. Het hoort er bij! Nu ik zwanger ben van de tweede ben ik ook weer onzeker. Ik denk dan bij mezelf van oh mijn god, waar ben ik aan begonnen? Kan ik dat wel? Voor 2 kleine kindjes zorgen? Al die gebroken nachten, werken, huishouden hoe ga ik dat doen? Maar ik weet na de geboorte van de eerste dat het wel vanzelf gaat. Je rolt er in mee! Probeer te genieten!
 
Als je dat kindje in je armen hebt verandert je leven hoor :) Dan hoort en helemaal bij jullie en jullie bij hem/haar..

Iederen moeder is van tijd tot tijd onzeker.. maar lang leven forums en internet voor antwoord op al je vraagjes of kuchjes en voeding e.d.

Ook als je relatie uitgaat en je uit je huis zou moeten zul je misschien nog bij je ouders of vrienden terecht kunnen..

Dus blijf gewoon in jezelf geloven en geniet van je kindje.. het komt allemaal vanzelf..

Liefs Julia
 
zwangerschap en onzekerheid horen bij elkaar. Eigenlijk is het juist wel een goed teken misschien. Je voelt je duidleijk verantwoordleijk voor jezelf, je relatie en natuurlijk voor het kleintje.

Ik weet hoe beroerd je je kan voelen in het begin van je zwangerschap, tussen het spugen door is het niet makkelijk om ervan te genieten. Dat hoeft ook niet hoor. Zorg gewoon goed voor jezelf. Je mag je voelen zoals je je voelt. Niet iedereen zit altijd op een roze wolk tijdens en ook na de zwangerschap - dat is helemaal niet erg. /niet iedereen zal daar begrip voor hebben wellicht. Zoek dan steun bij de mensen die wel begrip hebben.

zo te lezen heb je genoeg hulp om je heen, vertrouw daar maar op. Vertrouw ook vooral op jezelf. Geloof dat je het kan.
Neem maar een dag tegelijk. Het heeft weinig zin om te piekeren over de toekomst. Die is nog zover weg en je kan je zo slecht voorstellen over hoe het straks zal zijn et een kleintje. Natuurlijk moet je wel je zaken op orde hebben zoals kinderopvang, babyspullen etc.
Het helpt misschien om een lijst te maken met wat je allemaal moet doen, nodig hebt. Op deze site kan je veel vinden. Het is misschien prettig dat je dingen af kan strepen. geeft misschien rust.

Het is zo bijzonder zo'n klein babytje - ze zetten je leven op de kop - maar je zou ze voor geen goud willen missen.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan