Dag Joyce,
Ik begrijp je volledig. Ook ik had die gevoelens bij de eerste zwangerschap en ook nog na de bevalling. Ik vond het erg moeilijk te accepteren dat mijn lichaam zo dik werd, en voelde me enorm machteloos en op een of andere manier door de zwangerschap GEBRUIKT. Natuurlijk zegt je gezonde verstand, als je kindje maar gezond is. Maar ondertussen wordt je wel dikker en dikker. Ook in mijn omgeving van andere zwangere vrouwen hoorde ik er niemand over. Ook kwamen de meesten bijna niets aan en na de bevalling konden ze in hun gewone kleding. Ik was de enigste die dik bleef. Ik ben borstvoeding gaan geven, en iedereen zei ooo dat helpt wel en bla bla. Niet bij mij dus. Tot mijn kindje acht maanden oud was ben ik geen gram afgevallen, ondanks mijn gezonde eetpatroon en af en toe een beetje streng zijn voor mezelf. Ik baalde als een stekker.
Dit heeft in elk geval bij mij gezorgd voor een depressie. Ik durfde er ook niet over te spreken met andere mensen. Wat ook heel erg moeilijk was, de verandering van de borsten, ik heb een grote boezem vanmezelf, dus door gewichtstoename werden ze groter, en dan weer kleiner door borstvoeding enz. Dus toen ik stopte met borstvoeding hingen ze enorm, terwijl ik eerst mooie volle ronde borsten had. Mijn man vond ze altijd zo mooi, dus ik dacht, wat heeft hij een lelijke vrouw teruggekregen. Dus dat ging ook weer effect hebben op seksueel vlak, dat ik me schaamde, dat het licht altijd uit moest. Ik heb heel langzaam moeten wennen aan mijn nieuwe ik, en uiteindelijk is het goed met me gekomen, niet helemaal hoor, want ik was nog steeds te zwaar, maar ben mezelf extra gaan verzorgen, sporten, enz. Ik was nog tien kilo te zwaar voor ik weer zwanger werd, en nu heb ik er minder moeite, ben al een tijdje gewend aan mijn dikke ik. En de mensen nu om me heen ook. En ik wil geef mezelf straks de tijd, twee jaar of zo, om gewoon weer mezelf te zijn.
Maar ik ervaarde het ook als enorm moeilijk en zat een hele dag negatief over mezelf te praten, mijn man was het zo ontzettend beu. Dus ik neem je echt serieus, je moet dat gevoel niet onderschatten, het heeft te maken met je eigen identiteit, zorg dat je er met iemand over kunt praten die niet meteen zegt, als je kindje maar gezond is. Tuurlijk is dat het belangrijkst, maar een gezond kindje met een depressieve moeder die zichzelf niet kan accepteren, wordt op de lange termijn ongelukkig!
Heel veel sterkte!
Jo
