Ik schaam me zo!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Negen weken geleden ben ik bevallen van een pracht van een dochter.
De bevalling was een drama, hoe goed voorbereid ik me ook voelde, alles ging fout wat er maar fout kon gaan. Wat uiteindelijk resulteerde dat ik de eerste twee weken me zo zwak voelde dat ik niet veel meer kon doen dan zitten en heel af en toe de fles geven.
De bevalling had er goed ingehakt bij mij, en de weken daarna voelde ik me ongelofelijk overbodig en die spontante band die je meteen met je kind heb na de geboorte, waar je zoveel over hoort, was en is er bij mij niet.
Als ik er met iemand over sprak zeiden ze dat het bij de kraamtijd hoorde. Kraamtranen en onzekerheid. Maar we zijn nu een aantal weken verder en soms heb ik nog steeds paniekaanvallen.
Ik werk twee dagen in de week en in het weekend is mijn man thuis, maar de overige drie dagen in de week dat ik alleen voor haar moet zorgen, zijn soms zo angstig.
Van de week las ik een artikel in een blad van een vrouw die zei dat het "not done was om te zeggen dat je het moederschap zwaar vind" het artikel was zo herkenbaar. Ik hou zielsveel van mijn dochter, het ligt aan mij. Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk en zwaar zou zijn, maar er over praten durf ik niet omdat iedereen van je verwacht dat je het heerlijk vind.
Sinds twee weken loop ik bij een psygoloog. Hij zegt dat het geen postnatale depressie is, maar dat er wel iets moet veranderen anders word het dat wel.
Maar ik wil ook dat ik me anders voel. Ik wil niet onzeker zijn als ik alleen ben met mijn dochter. Ik wil het niet als een last zien als ik een dag met haar alleen ben. Ik wil dat er iets verander, maar het is zo moeilijk.
De schaamte eet me op, het schuldgevoel word alleen maar groter, en het voelt alsof ik de enige ben op de wereld die hier last van heeft. Alle moeders die ik zie gaat het allemaal zo makkelijk af.
Wat moet ik doen?
 
Het is ook niet makkelijk, moeder zijn. Er zijn heel veel moeders die daar last van hebben. Denken dat je op een roze wolk komt en dan merken dat het tegenvalt.
Ik kan je aanraden om er boeken over te lezen (ja, er is zelfs veel over geschreven).
Een paar voorbeelden:
"De mooiste tijd van je leven" Marleen Castelein
"Je baby's eerste jaar voor Dummies" James Gaylord en Michelle Hagen
"Moeder zijn...en het nog leuk vinden ook" Sharon Lovejoy Autry en Laurie Lovejoy Hilliard. (vanuit het christelijk geloof gezien, ook heel bemoedigend)
Al deze boeken geven praktische tips en ervaringen.

Het lezen van deze boeken/informatie hierover heeft bij mij veel geholpen. Ik voelde herkenning en steun daardoor. Je babys eerste jaar voor dummies is vooral een handleiding bij het eerste jaar, maar er wordt meteen al goed aangegeven dat het heel normaal is dat je nog niet meteen een band hebt. (het kan wel maar het kan ook even duren)

Bij mij duurde het een maand of drie (heb ook een best zware start gehad) voor ik echt een band voelde. Wat ik wel had, was dat ik vanaf het begin m'n kleintje wilde beschermen. Dat is ook moederliefde. Jij hebt dat zo te horen ook, anders zou je niet zo angstig zijn.

Maak je niet te druk, het gaat echt over en het hoort er ook bij. Lees lekker erover, zodat je je gesteund voelt en rust goed uit. Overdag slapen is niet raar en beter dan moe zijn en chagrijnig doen tegen je kindje.
Het komt goed.

Een heel verhaal, sterkte ermee,

Groetjes, mamma (mijn zoontje is bijna een jaar en ik geniet nu met volle teugen. Het wordt steeds leuker, echt waar..).
 
hoi

ik had het ook bij mijn eerste kindje,maar mijn bevalling ging super goed alleen was ik zo bang en onzeker vooral dat er iets mis was met mijn dochter of dat ik haar dood in haar bedje zo vinden en ze was de eerste 3 maanden een huilbaby het viel mij enorm tegen het moederschap ik dacht dat ik alles al wist het dat het me wel makkelijk af zou gaan maar dat was niet het geval en bij mijn tweede kindje nu 9 maanden geleden had ik precies hetzelfde weer dat onzekere gevoel bang dat ik niet wist wat ik moest doen als hij ging huilen en at terwijl hij juist een heel makkelijk kindje is echt een heel verschil met die andere
alleen nu is en weer (hopelijk) een periode dat mijn zoontje heel slecht slaapt dus ben eigenlijk helemaal op ben zo moe dat ik nergens geen fut in heb zo blijft het denk ik altijd wat .
maar heel veel sterkte.en vergeet vooral niet te genieten van de mooie momenten met je kleintje

groetejs nlk
 
Hoi,
Ik vond vooral de eerste acht weken erg zwaar en moest ook erg wennen dat dit kindje 'mijn kindje' was. Het duurde bij mij acht weken voor dat mijn zoon aan de borst wilde. En het is echt niet fijn voor je moedergevoel als elke keer dat jij je kindje pakt het gaat brullen(omdat ik hem probeerde te voeden en hij niet wilde). Toen hij eenmaal aan de borst zat werd het langzaam allemaal weer wat makkelijker en werd ik steeds wat zekerder. Iedereen om mij heen was ook erg verbaasd dat ik zo onzeker was, want normaal gesproken ben ik juist helemaal niet onzeker! Ik vind het zo een onzin dat je het allemaal maar leuk en makkelijk moet vinden in het begin, want dat is het helemaal niet, ook al hou je nog zoveel van je kindje! Je moet toch je kindje leren kennen, er achter komen wat er aan de hand is of het huilt en dan nog is er vaak die twijfel: doe ik het allemaal wel goed?
Bij mij werd het langzaam na acht weken wat minder en naar mate mijn zoontje ouder werd, werd ik weer steeds zekerder van mezelf. Ik zag dat hij goed groeide en goed ontwikkelde dus daardoor wist ik ook dat ik het toch allemaal zo slecht niet deed. Bij mij hielp het enorm dat ik hier heel goed met mijn vriend over kon praten. Hij vond het ook erg wennen en moeilijk in het begin. Maar doordat wij dat gewoon konden zeggen tegen elkaar voelde ik mij hier ook niet zo alleen in en sleepte we elkaar er door heen.
Inmiddels is mijn zoontje alweer 14 maanden en genieten we enorm van hem! Nog steeds is het af en toe lastig, zoeken wat het beste voor hem is en vinden we hem af en toe erg vervelend als hij een slechte dag heeft. Tja hoort er allemaal bij hoor!
Ondanks dat zijn wij al aan het plannen wanneer we weer zwanger willen worden van een tweede kindje. Want hoe zwaar en moeilijk het af en toe ook is, het is ook zo geweldig om zo enorm veel van zo'n kleintje te houden!
Heel veel sterkte en praat er met mensen over. Je zult merken dat je echt niet de enigste bent die het zo voelt en beleeft!
Liefs,
Mar
 
Hoi,

Heel vervelend dat je je zo voelt na de bevalling. Het is denk ik goed geweest dat je er met een psycholoog over praat. Voor jou en je kindje lijkt het me goed om hiermee door te gaan! Een postnatale depressie kun je niks aan doen, dus je hoeft je niet te schamen hiervoor!

Door met die psycholoog of iemand anders verder te gaan, gaat hopelijk dat angst gevoel weg en voel je je vast beter!

Ga er voor, maak gebruik van de hulpverlening die er is. Het feit dat je het zelf al zo graag anders wilt lijkt mij al een hele goede vooruit gang!
 
Probeer je niet te schamen! Het is ontzettend ingrijpend wat je hebt meegemaakt met je bevalling. Ik denk dat er meer moeders zijn die dit gevoel hebben dan je denkt! Alleen hoor je deze verhalen niet. Veel moeders praten er niet over. Ik heb 3 maanden na de geboorte van mijn 1e kindje een soort postnatale uitputting gehad. Ik kon toen ook niet voor mijn kindje zorgen. Ik ben toen bij iemand terecht gekomen. Kijk maar eens op www.geenrozewolk.com, daar kun je verhalen lezen van moeders waar je misschien herkenning in vindt! Dat helpt vaak al. De eigenaresse van deze website weet veel van dit soort dingen af!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan